Ο λαός που ξεχνάει την ιστορία του, είναι υποχρεωμένος να την ξαναζήσει.

(Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε)

Ώρες-ώρες, απορώ με το <<σύνδρομο της Στοκχόλμης>> που χαρακτηρίζει τη χώρα μας. Θυμώνω με την αγάπη που αναπτύσσουμε με εκείνους που μας έβλαψαν, με τους δεσμούς στοργής με εκείνους που λεηλάτησαν.

Σε λίγες ώρες οι κάλπες ανοίγουν. Η λαχτάρα για την αλλαγή ενός ταραγμένου κόσμου πλημμυρίζει τις καρδιές των ανθρώπων, οι οποίοι εδώ και χρόνια, στερούνται και βιώνουν την αναποτελεσματικότητα ενός κρατικού μηχανισμού. Μία χώρα η οποία ασθμαίνοντας, προσπαθεί να απελευθερώσει την ίδια από τα εμπόδια που της σφίγγουν το λαιμό σα θηλιά.

Για να είμαι ειλικρινής, κανένα πολιτικό κόμμα δε θεωρώ πως είναι τέλειο. Όλα τους έχουν σοβαρές αδυναμίες, κενά και λανθασμένες προτεραιότητες.

Όμως, πώς είναι δυνατόν να ψηφίζεις και να επαναφέρεις ξανά στο προσκήνιο, εκείνους που επί σαράντα συναπτά έτη, κατέστρεφαν τη χώρα; Εκείνους που υποστηρίζουν το κεφάλαιο και θέλουν κυριολεκτικά να σε καταστήσουν έναν είλωτα στο χώρο εργασίας; Πώς είναι εφικτό να επιθυμείς να επαναφέρεις το θεσμό της οικογενειοκρατίας, όπου ουσιαστικά, εμείς θα υπηρετούμε γενεές ολόκληρης μίας πολιτικής οικογένειας;

Μία ζωή 26 χρόνων ακούω συνεχώς ανθρώπους να λένε ‘’δύο κόμματα επί σαράντα έτη μάλωναν διαρκώς για το ποιος θα φάει περισσότερα’’. Και όμως, αυτούς τρέχουν και ψηφίζουνε ξανά. Εκείνους που υποστηρίζουνε ξεκάθαρα μόνο την πλουτοκρατία, που επειδή ξοδεύουν κάθε μέρα χιλιάδες ευρώ σε πανάκριβα εστιατόρια, δεν μπορούν να αντιληφθούν την ανάγκη του ανθρώπου για 200 ευρώ παραπάνω. Εκείνους που επειδή δεν εργάστηκαν μία εβδομάδα, απαιτούν οι άλλοι να δουλεύουν εξουθενωτικά επταήμερα.

Μία υποσυνείδητη αίσθηση με έχει βεβαιώσει πως δε θα περάσουν αρκετοί μήνες και πάλι ο κόσμος θα αρχίσει να λέει ‘’ο αλήτης’’, ‘’ο ψεύτης’’, ‘’ο προδότης’’. Την ίδια στιγμή που εκείνος δείχνει ξανά δύναμη στο κεφάλαιο, το οποίο γελάει σιωπηλά και ετοιμάζεται να φέρει ξανά πείνα και στερήσεις σε φτωχούς (ναι, και τώρα υπάρχει, αλλά εδώ θα τα φέρουν ξανά σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό).

Πόσο εύκολα ξεχνάμε το παρελθόν, αλήθεια! Πόσο μας αρέσει να μας μαστιγώνουν και να λέμε ‘’ευχαριστώ’’. Πόσο μας διεγείρει να μας ρίχνουν κάτω και να μας παίρνουν ακόμα και αυτό το λίγο που έχουμε! Είθε να ανοίξουν τα μάτια μας κάποτε…