Καπιταλισμός: Τό απόλυτο αφεντικό!

Οι λαοί σήμερα με τη γενίκευση του καπιταλισμού αντιμετωπίζουν από τη μία μεριά την πραγματική οικονομία, δηλαδή την παραγωγή και την κυκλοφορία των αγαθών και από την άλλη μεριά αντιμετωπίζουν την κοινωνική οικονομία του καπιταλισμού. Οι πρωταγωνιστές της οικονομίας αυτής τράπεζες και άλλες κερδοσκοπικές επιχειρήσεις με την απληστία, την ανευθυνότητα, και την αρπακτικότητα που τους διακρίνει, επιδιώκουν με εργαλεία τις μετοχές, τις τιτλοποίησεις,τα ομόλογα, τα αμοιβαία κεφάλαια, τις ασφάλειες κινδύνου, κ.λ.π. την απόλυτη κερδοσκοπία.

Εχουν επιβάλλει στην αγορά το δόγμα ότι ο καπιταλισμός, που αυτοί προβάλλουν, αποτελεί το αιμοφόρο σύστημα της οικονομίας, και αντί να οδηγήσουν την οικονομία στην υγιή παραγωγή, την οδηγούν στην παράλογη κερδοσκοπία. Τι βλέπουμε από αυτή τη νέα εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομίας; Βλέπουμε ότι ο καπιταλισμός με την καταστροφική πολιτική του μας έκανε να πληρώνουμε ακριβά κάποιες σύντομες δεκαετίες ευημερίας .

Με τις κρίσεις που κατά διαστήματα ο καπιταλισμός παρουσίαζε,εξαφανίζοντούσαν πόσα αστρονομικής αξίας.Με τις επιθετικές τακτικές του ευνοούσε η τιμωρούσε χώρες, που ο καπιταλισμός θεωρούσε στρατηγικές οι απειλητικές για αυτόν. Τελικά κατέληγε και σε παγκόσμιους πολέμους για να μπορέσει μέσω αυτών να ανακτήσει την υγεία του. Οι εκτελεστές του καπιταλισμού τολμουν να μας εκθειάζουν ένα σύστημα, που δυστυχώς μέχρι σήμερα σε αυτό στηρίζεται η οργάνωση της συλλογικής μας ζωής, το οποίο έχει ως θεμέλια τις πιο ευτελείς ορμές, τον αισθικτωδη εγωισμό, τον ανταγωνισμό, και την απληστία του κέρδους.

Θέλουν να στηρίζουν και να εγκωμιάζουν μία Δημοκρατία στην οποία να κυριαρχούν οι υπηρέτες του ιδιωτικού οικονομικόυ σφετερισμού δηλαδή οι πληρεξούσιοι της εξουσίας του κεφαλαίου. Μας έχουν επιβάλλει τη συλλογιστική ότι είναι δύσκολο να κλείσει η τρύπα της κοινωνικής ασφάλισης, αλλά θα πρέπει ωστόσο, δίχως να σκεφτόμαστε τα δισεκατομμύρια, να κλείσει οπωσδήποτε η τρύπα των τραπεζών. Μας έχουν επιβάλλει τη συλλογιστική ότι δεν πρέπει κανείς να σκέφτεται να εθνικοποιήσει ένα εργοστάσιο, που αντιμετωπίζει δυσκολίες λόγω του ανταγωνισμού και στο οποίο εργάζονται χιλιάδες εργάτες.

Ομως αυτό θα πρέπει οπωσδήποτε να γίνει για μία τράπεζα την οποία η κερδοσκοπία οδηγεί σε πτώχευση. Έτσι με τη γενίκευση του σύγχρονου καπιταλισμό και με την προϊούσα αποδοχή ότι φτάσαμε στο τέλος των ιδεολογιών, που όλα τα χρόνια φώτιζαν και καθοδηγούσαν τα όνειρα του ανθρώπου για μία καλύτερη ζωή, για έναν καλύτερο κόσμο, καταλήξαμε να αγωνιούμε για το πώς να σώσουμε τις τράπεζες. Μήπως πρέπει να ξαναβρούμε τις ιδεολογίες μας, το πάθος για τις ιδέες μας, και να τις αντιπαραθέσουμε στον κόσμο;

Όχι δεν είμαι υπέρ των εθνικοποιήσεων και κατά του καπιταλισμού. Είμαι όμως με το δίκιο και με την αρχή των ήσων ευκαιριών, κάτι που στη χώρα μας δεν έγινε και ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ. Πάντα τον πρώτο λόγο είχαν και θα έχουν τα κολλητάρια και οι ανίκανοι, γιατί οι ανίκανοι είναι πού κολλάνε σαν βδέλλες για να επιβιώσουν ρουφοντας αίμα.