Αγωνιστής έως το τέλος ο κυρ Νίκος. Μόλις δύο εβδομάδες είχε διακόψει τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις, μέχρι να αντιμετωπίσει το αναπάντεχο πρόβλημα υγείας. Δυστυχώς, δεν έμελλε να το προσπεράσει για να επιστρέψει ακέραιος στη συνεχή του προσέγγιση στην τακτική. Απτόητος με επίμονο θαυμασμό για το ποδόσφαιρο μέχρι την αυλαία της περιπετειώδους ζωής του.

Κι ας μάλλιαζε η γλώσσα του για το διαχρονικό 3-5-2. Κι ας είχε κανείς τις διαφωνίες του περί απόψεων του στο αγαπημένο μας άθλημα. Ο άνθρωπος με την πάντοτε εναλλακτική σκέψη, την εμβάθυνση και το ξεδίπλωμα μεθόδων του στο συμπαθές πράσινο «γηπεδάκι» στο πλατώ του Γιάννη Καρατζαφέρη. Η αδυναμία του στο ερυθρόλευκο χρώμα διάχυτη, όμως παρέμενε γνήσιος και τίμιος στην γενική κρίση του. Ο κυρ Νίκος «έφυγε» και οι ζωηρές του ιστορίες από το παρελθόν τοποθετούνται ανεξίτηλες στη μνήμη μας. Αυτό άλλωστε διαφοροποιούσε το φαινόμενο Αλέφαντος: η άμεση και λαϊκή αφήγηση στα αυτιά του ακροατή, η εξήγηση πίσω από την τακτική κάθε προπονητή και η απαίτηση του από συναδέλφους του χώρου για περαιτέρω εξέλιξη στο άθλημα.

Σαν χθες έρχεται στη μνήμη μου – παιδί λυκείου – η παρουσία του κυρ Νίκου στην εκπομπή του Γιώργου Γεωργίου. Το λεγόμενο «σεμινάριο» για τον τελικό Ίντερ – Μπάγερν, τις επινοήσεις του τετραπέρατου Μουρίνιο και την αποκαθήλωση του Βαν Χααλ των Βαυαρών. Μία συζήτηση μεταξύ των δύο με την μορφή ενός διαλόγου καθημερινών ανθρώπων μακριά από την επίβλεψη της κάμερας και την ανάγκη του συχνού τηλεοπτικού στησίματος. Άνθρωποι του χώρου, ξετυλίγοντας τα ατού του Μουρίνιο στην τριάδα κέντρου του και την σφιχτή άμυνα των Ιταλών απέναντι στους αφελείς και επιθετικούς Γερμανούς. Παρακολουθήστε λοιπόν το απόσπασμα από την αξιομνημόνευτη ανάλυση πριν μία δεκαετία:

Αυτή λοιπόν, ήταν η ουσία στη περίπτωση του Αλέφαντου. Παρά τον αυθορμητισμό του και το ταραχώδες ύφος στη συνολική του προσωπικότητα, αποτέλεσε άνθρωπο με όλο του το ‘είναι’ αφιερωμένο στο ποδόσφαιρο. Ποιος θα λησμονήσει τις συνεχείς οδηγίες και παροτρύνσεις στους νεότερους αθλητές… Τα περήφανα λόγια του για τον αείμνηστο Χάπελ, τα αμέτρητα ταξίδια για απορρόφηση γνώσεων και αδιάκοπη προπονητική εξέλιξη… Έναν δρόμο που χάραξε ο ίδιος και επέμενε για τους αντίστοιχα επερχόμενους προπονητές του χώρου. Τέλος, η μοναδικότητα του στην εξιστόρηση σκηνών από την επεισοδιακή ποδοσφαιρική του ζωή: το κέρδος της εμπιστοσύνης του Τζιοβάνι μέσω της ποικιλίας προπόνησης, τα ειδικά «μαθήματα» στο Καστίγιο ή τις περιπέτειες παραμονής με όλες τις ομάδες που διέθετε στα προπονητικά του χέρια.

Η κοινότυπη φράση ‘καλό ταξίδι’ ακούγεται ανεπαρκής στη περίπτωση του κυρ Νίκου, καθώς το ομορφότερο ταξίδι το επιτέλεσε εδώ ο ίδιος δίπλα στο αναλλοίωτο ενδιαφέρον του στο άθλημα. Η απόλυτη ευτυχία, η απέραντη αγάπη για την μονάκριβη οικογένεια και το πάθος του για 22 τυπάδες κυνηγώντας μονίμως μία μπάλα.

ΥΓ. Στις 23 Ιουνίου του 1996 απεβίωσε μία άλλη λατρεία του, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τον θαύμαζε ο κυρ Νίκος, ο οποίος «έφυγε» επίσης στις 23 Ιούνη, του 2020…