Ο ΠΑΟΚ βεβαιώθηκε για το επίπεδο των τωρινών του δυνατοτήτων

Ο ΠΑΟΚ παρέστη σε έναν ακόμη τελικό Κυπέλλου Ελλάδος, έχοντας την ευκαιρία να συνεχίσει τη στενή του σχέση με τους τίλους κατά την εποχή Σαββίδη. Ο Δικέφαλος όμως, συνειδητοποίησε φέτος ότι η ανταγωνιστική του εικόνα έχει ξεθωριάσει εν συγκρίσει με τις προηγούμενες σεζόν, γεγονός που οδήγησε στην απώλεια του Κυπέλλου. Την ακριβώς αντίθετη πορεία ακολουθεί πλέον ο Παναθηναϊκός, ο οποίος πέτυχε αρχικά την επιθυμητή αγωνιστική βελτίωση και έπειτα εισήλθε στη διεκδίκηση πρώτα της Ευρώπης και έπειτα του κυπέλλου, το οποίο και εξασφάλισε.

Σε έναν τελικό που πιστοποίησε για μία ακόμη φορά το τοξικό περιβάλλον του ποδοσφαίρου μας, ο Παναθηναϊκός εξ αρχής φανέρωσε την ετοιμότητα που παρουσιάζει σε κάθε σχεδόν αγώνα του. Στην αντίπερα όχθη, παρατηρούσαμε έναν άχρωμο ΠΑΟΚ, αρκετά ασύνδετο με αδυναμία να ανταποκριθεί στους τομείς άμυνας και επίθεσης ταυτόχρονα. Οι δυσκολίες του Δικεφάλου εντοπίζονταν και στην απελευθέρωση της μπάλας από τα δύο κιόλας μπακ. Σε εκείνο τον χώρο, δρούσε αποτελεσματικά ο Ιωαννίδης με τις μάχες του και την πίεση ορμώμενος για να αναγκάσει σε ψηλή πάσα τους αντιπάλους. Και το έπραξε ορθά ο Γιοβάνοβιτς τόσο με την συνδρομή του Έλληνα επιθετικού, όσο και με τα χαφ του σε άξονα και πλευρές.

Βιερίνια και ο ευάλωτος χώρος του Δικεφάλου

Μάλιστα μέσα από την δυσλειτουργία του ΠΑΟΚ, δεν διακρίθηκε μόνο το αργόσυρτο ποδόσφαιρό του, αλλά και το ευάλωτο σημείο από το οποίο επωφελήθηκε ο Παναθηναϊκός, τον Βιερίνια. Χαρακτηριστικά στη πρώτη κιόλας στιγμή που ο Πορτογάλος ζητά το φάουλ χωρίς κάποια ιδιαίτερη παράβαση, αποδεικνύει την αδυναμία των αντοχών του για τέτοιου επιπέδου αγώνα. Η τρωτότητα του Βιερίνια λόγω και ενός τραυματισμού το προηγούμενο διάστημα, τον έφερε απέναντι σε αμφίρροπες μάχες με τον πιο ικανό παίκτη του αντιπάλου, τον Παλάσιος. Η δυσκολία το να ανταποκριθεί ήταν εμφανής και στα αγγίγματα της μπάλας, όπως και στο χάσιμο εύκολων κατοχών. Το αποκορύφωμα ήταν το πέναλτι, στο οποίο σίγουρα «μιλά» η ανάγκη άμεσης παρέμβασης απέναντι στο κίνδυνο, αλλά πάντα υπάρχει ο φόβος λάθους όπως και συνέβη στο πρόσωπο του Γκατσίνοβιτς.

Έτσι μετά από εκείνη τη φάση, καθώς ερχόταν η ανάπαυλα σε ένα ντροπιαστικό και κλονισμένο από οπαδικά επεισόδια ημίχρονο, ο Βιερίνια δεν επέστρεψε στο δεύτερο ημίχρονο. Μάλιστα είναι απορίας άξιο πως ο Λουτσέσκου δεν συνειδητοποίησε εξ αρχής το επίπεδο ρίσκου με τη χρήση του Βιερίνια, γεγονός που αρκετοί φίλοι και μη της ομάδας προτού ξεκινήσει ο αγώνας πίστευαν πως πρόκειται για λανθασμένη επιλογή.

Έδειξε την άλλοτε αξία του

Μολονότι αυτό το διάστημα ο ΠΑΟΚ είχε λάβει τα μηνύματα περί αναγκαίων αλλαγών έπειτα από μία σειρά ανεπιτυχών αποτελεσμάτων, στο τελευταίο μισάωρο του αγώνα έδειξε την κάποτε αξία που διέθεταν συνολικά οι παίκτες του. Η νωθρότητα του πρώτου ημιχρόνου έδωσε τη θέση της σε ένα ανελέητο κυνηγητό με το χρόνο, προκειμένου ο Δικέφαλος να προλάβει την ισοφάριση. Για λίγα λεπτά, η ομάδα του Λουτσέσκου φανέρωσε τις δυνατότητες που διέθετε προ τριετίας, υπενθυμίζοντας την ατομική ποιότητα ορισμένων που είναι αναμφίβολα στη δύση της καριέρας του. Σε εκείνο το σημείο και με τον χρόνο να πιέζει, ο ΠΑΟΚ έδειξε ότι κάποτε το συγκεκριμένο σύνολο ήταν εμφανώς καλύτερο από τωρινό ανεβασμένο αγωνιστικά του Παναθηναϊκού.

Πλέον ο Δικέφαλος βεβαιώθηκε ότι η κλεψύδρα έχει σχεδόν αδειάσει, δεν χωρά άλλα περιθώρια για ολιγωρία. Το ρόστερ χρειάζεται ένεση φιλοδοξίας, έλευση παικτών με την αντίστοιχη ποιότητα του Ζίβκοβιτς. Έχει ανάγκη από μία πανομοιότυπη φουρνιά ταλέντου, όπως ήταν άλλοτε αυτή που βολοδέρνει στον αγωνιστικό χώρο βλέποντας τα χρόνια δόξας να βρίσκονται πια στο παρελθόν. Κι αν για τον Παναθηναϊκό η σεζόν αρχίζει με προκλήσεις σχεδόν άγνωστες για τα τελευταία χρόνια (βλ. Ευρώπη), για τον ΠΑΟΚ αποτελεί χρονιά πισωγυρίσματος με μοναδικό θετικό γεγονός (;) η επιστροφή του Λουτσέσκου και η ψυχολογία του νικητή. Μόνο όμως που δεν αρκεί για την επάνοδο του Δικεφάλου.