Ο Πίρλο εφάρμοσε το αυτονόητο στο Καμπ Νου

Ήδη από την αρχή της σεζόν επικρατεί μια περιέργεια από το κοινό φιλάθλων για τα πρώτα προπονητικά βήματα του Πίρλο στο αντίξοο και απαιτητικό περιβάλλον της Γιουβέντους. Μέχρι πρότινος, ομολογουμένως η πορεία του Ιταλού, αλλά και η έλλειψη βάθους στο ρόστερ, δεν αφήνουν αξιοσημείωτες σημειώσεις για την προπονητική του αξία. Η ποδοσφαιρική του από την άλλη, υπήρξε μοναδική με φινέτσα και άρτια τεχνική κατάρτιση εντός των τεσσάρων γραμμών.

Ωστόσο, το περασμένο βράδυ της Τρίτης στον επίλογο των πιο αναπάντεχων ομίλων Τσάμπιονς Λιγκ, η Γιουβέντους του Πίρλο κατατρόπωσε την άμοιρη φετινή Μπαρτσελόνα. Και φυσικά το θεωρητικό του πλάνο αποτυπώθηκε πολύ πιο εύκολα στο χορτάρι. Μην ξεχνάμε πως και η Γιουβέντους δεν αποτελεί δα και αξιόλογο σύνολο, προετοιμασμένο δηλαδή για το ανώτατο σκαλί. Η προσέγγιση όμως της τακτική στο Καμπ Νου βραχυκύκλωσε τους Μπλαουγκράνα, οι οποίοι παρέμειναν στο ίδιο έργο θεατές.

Τι εννοούμε λοιπόν; Η καταλανική ομάδα εδώ και αρκετές σεζόν παρουσιάζει το ίδιο προβλέψιμο σκεπτικό όσον αφορά το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Προσκολλημένη στο δόγμα της, συνεχίζει ακόμη και μέσω Τερ Στέγκεν να ανταλλάσσει τις αχρείαστες πάσες από το πιο επίμαχο σημείο μέχρι και εκεί που εξαντλείται η κάθε λογική. Η ίδια τάση «αυτοκτονίας» που την έφερε κατάματα με την πιο ντροπιαστική ήττα πανευρωπαϊκά: το πολυσυζητημένο 8-2 της Μπάγερν.

Έτσι λοιπόν, έχοντας ως πρότυπο την ασφυκτική πίεση των Βαυαρών, ο Πίρλο στοιχημάτισε στο πανομοιότυπο αποτελεσματικό τρικ. Ένα συνεχές, αιφνίδιο πρέσινγκ και στους τέσσερις της αμυντικής διάταξης, στους οποίους θα προκαλούσε ανασφάλεια και αδυναμία προώθησης της μπάλας. Ο Ιταλός κόουτς πράγματι το κατόρθωσε μάλιστα με δύο σύντομα τέρματα, εμφανώς δίκαια στην πρώτο τέταρτο του αγώνα. Για άλλη μια φορά οι φίλοι των Μπλαουγκράνα έγιναν μάρτυρες της ίδιας στρεβλής εικόνας παικτών και προπονητή, δείχνοντας πως τα συνήθη κατάλοιπα δύσκολα απομακρύνονται.

Βέβαια, κατανοούμε την επιθυμία των Καταλανών να παραμένουν πιστοί στο δικό τους τρόπο παιχνιδιού. Μόνο που αυτή η μέθοδος εφαρμοζόταν από διαφορετικούς, απείρως καλύτερους παίκτες στο κοντινό παρελθόν και από μονάδες με διαφορετική και νεότερη ηλικία σε σύγκριση με τους παρωχημένος του τωρινού ρόστερ. Για να επιτευχθεί το ακατανόητο γύρω – γύρω όλοι για την απεμπλοκή της μπάλας θα χρειαζόσουν μπακ αξίας Ντάνι Άλβες, ενός φρεσκότερου Άλμπα και προπαντός, έναν Τσάβι στην επιτήρηση της μεσαίας γραμμής. Σήμερα όμως, οι χρυσές εποχές παρήλθαν και οι μέρες που έπονται δεν περιλαμβάνουν κάτι το αξιοσημείωτο παρά μία αδικαιολόγητη επιμονή στην ξεθωριασμένη ανάμνηση.

Ας σημειωθεί λοιπόν, πως ο Πίρλο ακολούθησε την ίδια αποτελεσματική τακτική που υιοθετούν οι περισσότερες συνθέσεις ενάντια στη Μπάρτσα. Το ίδιο φαινόμενο προκύπτει από τους εγχώριους αντιπάλους, η ίδια επιλογή τακτικής για την κατάρρευση στην Ευρώπη. Με αυτό τον τρόπο, ο Ιταλός αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον στο όνομά του, κέρδισε έναν αναγνωρισμένο αντίπαλο και απέκτησε χρόνο μήπως και υπάρξει μακροπρόθεσμα προοπτική μέσα από όλο του το εγχείρημα στη Γιουβέντους. Αξίζει να τονίσουμε εξίσου πως στο Καμπ Νου τοποθέτησε τρία χαφ έναντι της συνήθειας του Κούμαν που παρατάσσει σχήμα με μόλις δύο χαφ αορίστων καθηκόντων. Συνεπώς, το πρώτο 20λεπτο των Ιταλών ήταν αρκετό για να επιφέρει ανισορροπία στον αντίπαλο και να τον θέσει σε ένα αδιάκοπο κυνηγητό αποτελέσματος.

Τέλος, ας αναφερθούμε και στη παρουσία των Ρονάλντο και Μέσι. Αν και η προσμονή ήταν υψηλή για το θέαμα και των δύο, είναι πλέον φανερό πως έρχονται σιγά σιγά σε δεύτερη μοίρα. Ακόμη σαφώς, φέρνουν τη διαφορά στα κλαμπ τους, απλά όχι στον πρωτόγνωρο βαθμό που συνηθίζαμε τη τελευταία δεκαετία. Ο Ρονάλντο ήταν ο νικητής με μια αεράτη προσωπικότητα που εμπνέει τους συμπαίκτες του. Επίσης, ο Μέσι φανέρωσε ένα πιο θετικό πρόσωπο από το συνηθισμένο των τελευταίων μηνών, χωρίς όμως ουσία και αρκετά μακριά από την περιοχή δράσης του. Ερχόμενος επί το πλείστον από το ημικύκλιο, δίχως την υποστήριξη πλέον ενός γνήσιου σέντερ φορ.