Ο βλάξ έχει ανάγκη να ανήκει κάπου. Η μεγαλύτερη επιτυχία ενός βλάκα είναι να κατορθώσει να ενταχθεί ή ακόμα καλύτερα να ιδρύσει μια ομάδα όπου μέσα της θα νοιώθει πως κάτι είναι. Ο έξυπνος δεν έχει ανάγκη να ανήκει κάπου. Είναι αυτάρκης και συνήθως τα καταφέρνει μόνος του χωρίς την ανάγκη στήριξης από κάποιο σύνολο ή υποσύνολο. Αντίθετα ο βλαξ προκειμένου να νοιώσει πως είναι αποδεκτός εντάσσεται όσο το δυνατόν περισσότερο σε κάποια ομάδα όπου συνήθως λειτουργεί ως φανατικός ακριβώς επειδή η ομάδα αυτή καλύπτει την βλακεία του.

Είτε κόμμα λέγεται αυτή η ομάδα είτε ποδοσφαιρική ομάδα λέγεται είτε όπως αλλιώς όλες μα όλες αποτελούνται από ένα συνονθύλευμα ηλιθίων που κρύβουν αυτή ακριβώς την ηλιθιότητά τους μέσα στο απρόσωπο σύνολο. Ο βλαξ εκεί μέσα δεν νοιώθει πόσο βλαξ είναι αφού περιστοιχίζεται από ομοειδείς του ηλίθιους που φυσικά δεν αλληλοκατηγορούνται για την βλακεία τους αλλά θεωρούν όλους τους υπόλοιπους βλάκες.

Μέσα σε αυτή την ομάδα ο βλαξ επιδεικνύει αλαζονικά το μέγεθος της βλακείας που τον δέρνει στηριζόμενος στην συλλογική βλακεία την οποία μάλιστα θεωρεί επίτευγμα και μάλιστα κορυφαίο.
Αυτές δε οι συσπειρώσεις βλακών είναι που φρενάρουν κοινωνίες ολόκληρες απο την ανάπτυξη. Διότι τον βλάκα δεν τον ενδιαφέρει η ανάπτυξη της κοινωνίας αλλά η κάλυψη της δική του βλακείας. Έτσι δεν είναι καθόλου περίεργο φαινόμενο να βλέπεις κοινούς ηλίθιους που έχουν αποκτήσει οντότητα μέσω της αγέλης τους να συμπεριφέρονται ως χίλιοι καρδινάλιοι στηριζόμενοι στα μπράβο των υπολοίπων ηλιθίων της αγέλης. Διότι ο βλάξ είναι ζώο και μάλιστα αγελαίο.

Ο βλαξ είναι γλύφτης, τσάτσος και έτσι ακριβώς συμπεριφέρεται μέσα στην αγέλη του. Θα γλύψει όσο περισσότερο μπορεί τον αφέντη της αγέλης ενώ ταυτόχρονα θα λοιδορεί οτιδήποτε και οποιονδήποτε είναι εκτός ομάδας μην μπορώντας να αναγνωρίσει την ικανότητα των έξυπνων να μπορούν να υπάρχουν εκτός αγέλης. Ο βλάκας όσο πιο βλάκας είναι τόσο περισσότερο γλύφει το αφεντικό του και τόσο περισσότερο βρίζει όποιον και ότι δεν μπορεί να κατανοήσει.

Έτσι για παράδειγμα είναι σύνηθες το φαινόμενο ανθρώπων που δεν μπορούν ούτε να γράψουν καν μια λέξη σωστά, ηλίθιων που δεν μπορούν ούτε να συντάξουν ένα κείμενο σωστά να λοιδωρούν να συκοφαντούν και να βρίζουν ότι και όποιον δεν υποτάσεται στην βλακεία τους.

ΥΣ το κείμενο είναι εμπνευσμένο απο το εξαιρετικό βιβλίο του κ. Χαριτόπουλου “εγχειρίδιο βλακείας” το οποίο προτείνω ανεπιφύλακτα ακόμη και στους βλάκες. Γράφει τα ίδια με άλλα λόγια.

Kανείς βλάκας δεν ξέρει πως είναι βλάκας.