O Σβαινστάιγκερ, ο Μαρκίζιο και οι άλλοι!! ΚΑΛΛΙΘΕΩΤΗΣ
Τα χρόνια περνούν και δυστυχώς σιγά-σιγά εγκαταλείπουν την ενεργό δράση και για ευνόητους λόγους κι ανάλογα με το πόσο έχει δεθεί ο καθένας μας με συγκεκριμένους παίχτες, οι απώλειες πονάνε πολύ. Τις τελευταίες μέρες όμως ο πόνος έγινε λίγο μεγαλύτερος καθώς αποσύρθηκαν σε λιγότερο από μία εβδομάδα ο Κλαούντιο Μαρκίζιο και ο Μπάστιαν Σβαϊνστάϊγκερ.
Δύο χαφ-επιτομή των παικτών του προπονητή, του σκληρού και ακούραστιου λεγόμενου «οχταριού» και που όσο και να προσπαθώ, δεν τους θυμάμαι ποτέ κακούς σε κρίσιμες στιγμές. Το μόνο που μπόρεσε να λυγίσει αυτούς τους δύο μεγάλους παιχταράδες ήταν οι τραυματισμοί και μάλιστα στα τελευταία χρόνια της καριέρας τους, καθώς είχαν και οι δύο τρομερές αντοχές και αυταπάρνηση. Του Μαρκίζιο αρχικά ήταν μεγάλο το σοκ καθώς είναι μόλις 33 ετών και είχε υπογράψει διετές συμβόλαιο με τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης.
Ποιος θα ξεχάσει τον τραυματισμό του στον αγώνα της μεγάλης εθνικής Ιταλίας με τη Βουλγαρία και ενώ οι εκτιμήσεις ήταν για πολύμηνη απουσία, τελικά κατάφερε να γυρίσει πίσω δυνατός σε μερικές εβδομάδες. Επίσης, ο Κόντε, προπονητής τότε στην Σκουάντρα Ατζούρα, δεν τον έβαζε για να τον προφυλάξει και δεχόταν απειλές για τη ζωή του από οπαδούς που ήθελαν τον Μαρκίζιο οπωσδήποτε στην εθνική.
Ο Μαρκίζιο ήταν παίχτης που ήξερε καντάρια μπάλα, με ντελικάτο στυλάκι όπως κάθε Ιταλός που σέβεται τον εαυτό του, πατούσε σε όλα τα μήκη και πλάτη του γηπέδου και σκόραρε όχι συχνά, αλλά ήταν πολύ καλός πασέρ και σε καίρια σημεία των αγώνων –ειδικά των κρίσιμων- ήταν εκεί για να ωθήσει είτε τη Γιουβέντους είτε την εθνική Ιταλίας σε μεγάλες νίκες.
Ποτέ του δεν ήταν αντιαθλητικός, δύσκολα του έπαιρνες την μπάλα και ήταν από τα καλύτερα χαφ των τελευταίων ετών ανασταλτικά. Ο δε Σβαϊνστάϊγκερ έκανε τη διαφορά από την πρώτη φορά που τον είχαμε δεί στην οθόνη μας. Σε μία εποχή που το καλύτερο εξαγώγιμο προϊόν της παραπαίουσας την περίοδο 1999-2001 ήταν ο Μίκαελ Μπάλακ, ο Μπάστι όπως τον αποκαλούσαν οι φίλοι, ήταν το χαφ που προσέδωσε σκληράδα (πάντα σε αθλητικά πλαίσια), πλεμόνια –που λέει κι ο Γεωργίου- και ηγετική προσωπικότητα στο γήπεδο.
Τίμιο το βρωμόσουτο του με πάνω από 100 γκολ στην καριέρα του σε περίπου 600 εμφανίσεις, ενώ και με την φανέλα των «πάντσερ» της εθνικής Γερμανίας διέπρεψε σε μεγάλους αγώνες. Η ιστορία του Σβαϊνστάϊγκερ έχει μαζί πίκρα και χαρά την περίοδο 2012-2014, καθώς το 2012 αστόχησε στο κρίσιμο τελευταίο πέναλτι με την Τσέλσι στέλνοντας τη μπάλα στο δοκάρι.
Η μοίρα του επέστρεψε την επόμενη χρονιά αυτό που του χρωστούσε καθώς στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης με την μεγάλη Μπάγερν και την μεθεπόμενη χρονιά έγινε πρωταθλητής κόσμου με τη Γερμανία στον τελικό με την Αργεντινή. Έφυγαν και οι δύο αυτοί παίχτες με το κεφάλι ψηλά, με την εκτίμηση όλων των υγιών φιλάθλων του ποδοσφαίρου στο πρόσωπο τους τεράστια και αφήνουν μεγάλο κενό στις καρδιές και κυρίως στα μάτια όσων τους προλάβαμε καθ’όλη την διάρκεια της καριέρας τους.
Ακόμα και οι νεότεροι σε ηλικία που τους πρόλαβαν μετά τα 30 τους αμφότερους, είδαν δύο ποδοσφαιριστές που τα έδιναν όλα ως το τελευταίο λεπτό, δεν κρύφτηκαν ποτέ πίσω από συμπαίχτες τους αλλά αντίθετα έβγαιναν μπροστά ως ηγέτες και ποιος δε θυμάται τον Σβαϊνστάϊγκερ να παίζει με σπασμένο πλευρό και να σκοράρει σε αγώνα που αρνήθηκε να βγεί ή τον Μαρκίζιο να έχει δεχτεί δολοφονικό μαρκάρισμα που θα έκοβε την καριέρα του οποιουδήποτε κι απλά έβαλε ψυκτικό και συνέχισε σαν να μη συνέβη τίποτα.
Για να μπορούν να αλωνίζουν χθες, σήμερα, αύριο οι Μέσι, Ρονάλντο, Νεϊμάρ, και παλιότερα οι Ντελ Πιέρο, Μπάτζιο, Ζιντάν, Καντονά και όλοι οι μεγάλοι του βασιλιά των σπορ, πάντα υπήρχε από πίσω ένας Μαρκίζιο ή ένας Σβαϊνστάϊγκερ να τρώει το ξύλο, να απλώνει τους πνεύμονες του στο γήπεδο και να ανοίγει χώρους για τους συμπαίκτες του.
Καλή τύχη στη ζωή των δύο παικταράδων από’δω κι εμπρός, είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που ζήσαμε την εποχή που μεγαλούργησαν και τρομερά άτυχοι που μελλοντικά δε θα δούμε παίκτες ούτε με το 10% της ποιότητας αυτών των δύο.