Ο τραυματισμός του Μπα οδήγησε σε... ορθό σχήμα

Το 3-4-3 αποτελεί ένα σύστημα ειδικών συνθηκών. Μία τακτική που αποσκοπεί επί το πλείστον σε αμυντική ισορροπία. Ως μία ορθή επιλογή για να κάμψει κανείς την αντίσταση ενός πιο απειλητικού ή μεγαλύτερης δυναμικότητας αντιπάλου. Όμως, στο ντέρμπι αιωνίων, οι Ερυθρόλευκοι χρειαζόντουσαν τη δημιουργία και τη νίκη, προκειμένου να δώσουν έναν επίλογο στο θέμα κατάκτησης του πρωταθλήματος. Η ατυχής απώλεια του Μπα λόγω τραυματισμού, άλλαξε κατευθείαν το σχήμα του Ολυμπιακού, τη στιγμή που ήταν πίσω στο σκορ.

Συγκεκριμένα, το σημερινό παιχνίδι ίσως ήθελε έναν διαφορετικό τρόπο προσέγγισης για χάρη της ανάπτυξης και επίθεσης, σε σημείο δηλαδή που θα επέστρεφε η ομάδα στο γνώριμο 4-3-3. Η αρχική και συνήθης επιλογή του 3-4-3 (ή 5-2-3) διατηρούσε τον Ολυμπιακό σε χαμηλά μέτρα και σε αργό τέμπο, δίχως την άμεση εναλλαγή κατοχής μεταξύ αμυντικών και κεντρικών χαφ. Η μόνη ευελιξία που παρατηρήσαμε στο πρώτο ημίχρονο, προερχόταν από την συνεργασία των Φορτούνη και Ανδρούτσο. Άλλωστε, το κόλπο με την εσκεμμένη οπισθοχώρηση του Ελ Αραμπί για να δοθεί χώρος για εκτέλεση στους Μασούρα και Φορτούνη επίσης δεν ενήργησε προς όφελος των Ερυθρόλευκων. Το μόνιμο μαρκάρισμα του Πούγγουρα στο Μαροκινό τον ζόρισε αρκετά. Ακόμη και με άτσαλες τοποθετήσεις του Έλληνα σέντερ μπακ, ανέκοψαν τις διαθέσεις του Ελ Αραμπί. Με αποτέλεσμα, ο Ολυμπιακός να βασίζεται στις κούρσες των δύο ακραίων μπακ, αλλά και ασφαλώς στην ατομική ικανότητα του Φορτούνη.

Ωστόσο, με το που εισήλθε ο Χασάν στη βασική σύνθεση, ο Ολυμπιακός πήγε στη λογική του 4-4-2, το οποίο και στην αρχή της χρονιάς το εφάρμοζε σε διάφορες περιστάσεις που αναζητούσε σκοράρισμα. Αφότου ο Χασάν απουσίαζε ένα μακρύ διάστημα μεσούσης της σεζόν, το συγκεκριμένο πλάνο εύλογα περιθωριοποιήθηκε από τον Μαρτίνς. Στο ντέρμπι όμως, το δίδυμο Ελ Αραμπί και Χασάν ήταν η απάντηση στην ανατροπή έναντι του Παναθηναϊκού. Οι φιλοξενούμενοι μάλιστα προηγήθηκαν, έκλεισαν επιτυχημένα τους χώρους όπως πολύ καλά γνωρίζουν, αλλά από πλευράς δημιουργίας υστερούν σημαντικά. Με μοναδικό διακριθέντα τον ευέλικτο Χατζηγιοβάννη, με τις σόλο του ενέργειες, στις οποίες ο ίδιος πληρώνει την έλλειψη ουσίας σε αυτές.

Η μετατροπή του σχήματος λοιπόν, σε 4-4-2 έδωσε ώθηση στους γηπεδούχους. Βγήκε από το μυαλό τους το συντηρητικό πλάνο των τριών κατ’ εξοχήν σέντερ μπακ, ενώ στόχευσαν στη δημιουργία φάσεων και στη κυριαρχία γενικά. Η συγκεκριμένη νοοτροπία είναι που ταιριάζει σε μεγάλο βαθμό στον Ολυμπιακό. Η κυριαρχία σε πρώτο πλάνο, από τη στιγμή που στο ματς με τον Παναθηναϊκό χρειαζόταν τη νίκη. Η συνύπαρξη μάλιστα και των δύο επιθετικών στο κουτί, έβαλε δυσκολίες στα σέντερ μπακ των φιλοξενούμενων. Ειδικά όταν η ομάδα του Μπόλονι έπρεπε να αναζητήσει τόνωση στο επιθετικό κομμάτι και να διεκδικήσει πάλι το θετικό αποτέλεσμα μετά την ισοφάριση. Σε εκείνη τη δεδομένη στιγμή, ο κόουτς αναγκαστικά ελάφρυνε την αμυντική του προσήλωση σε πρόσωπα, αλλά η αποβολή του Πούγγουρα δυσχέραινε ακόμη πιο πολύ το έργο.

Συνεπώς, η επιλογή των τριών αμυντικών δεν μπορεί να παραμείνει μονίμως ως βασική σκέψη. Ίσως το παρόν σύστημα με πεντάδα σε κατάσταση αμύνης φωτογραφίζει το πλάνο που θα ακολουθήσει ο Μαρτίνς ενόψει του ύπουλου και δύσβατου δρόμου στα προκριματικά της Ευρώπης. Και εκεί λοιπόν, στρέφεται η προσοχή όχι μόνο του κλαμπ, αλλά και του κόσμου του. Το στοιχείο όμως, που πρέπει να συμπίπτει βρίσκεται στις επιθυμίες των δύο πλευρών. Η διοίκηση πρέπει να στρέψει το βλέμμα στην ευρωπαική διάκριση παρά μονάχα στο βέβαιο οικονομικό κέρδος, και να συμπορευτεί με το πόθο του φίλαθλου κοινού. Για να ολοκληρωθεί απόλυτα με επιτυχία το έργο Μαρτίνς, λείπει το επόμενο βήμα που ακόμη δεν έχει πραγματοποιηθεί και από τον ίδιο το σύλλογο στην μέχρι τώρα ιστορία του.