Ο ΖΙΝΤΑΝ είναι ο μεγαλύτερος Λούζερ στην Ιστορία της Ρεάλ Μαδρίτης… Terapia de Grupo
‘Επιστροφές καταστροφές” τραγουδούσε ο Πασχάλης Τερζής 15 χρόνια πριν και το άσμα έμεινε διαχρονικό. Να περιγράφει ερωτικές αποτυχίες επανασύνδεσης με πρώην εραστές. Ακόμα και αθλητικές αποτυχίες να γυρνάς εκεί που έφτυσες ή να αποτυγχάνεις εκεί που προηγουμένως είχες διαπρέψει. Το ισπανικό ποδόσφαιρο ήταν το μοντέλο προς μίμηση για όλη την Ευρώπη αλλά και ολόκληρο τον κόσμο τα τελευταία 10 χρόνια.
Ηταν το 2008 όταν ο Λουίς Αραγονές καθοδηγούσε την Ισπανία στην κορυφή του Γιούρο και ο Πεπ Γκουαρδιόλα στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό ρεκόρ των 6 τροπαίων σε μια σαιζόν. Ντάμπλ Ισπανίας, Τσάμπιονς Λιγκ, Σούπερ Κάπ Ισπανίας, Διηπειρωτικό και Ευρωπαικό Σούπερ Καπ. Ανήκουστο. Ολοι άρχισαν να μιλάνε για το τίκι τάκα της Μπάρσα και της Εθνικής αλλά και για το φαινόμενο Μέσι. Ομως οι Ισπανοί δεν έφτασαν ως εκεί. Συνέχισαν την ξέφρενη πορεία συγκομιδής μουσειακών ειδών. Πολύτιμων τίτλων.
Μουντιάλ το 2010 και στα καπάκια Γιούρο το 2012. Σειρά σε συλλογικό επίπεδο πήραν η Ατλέτικο Μαδρίτης και η Ρεάλ Μαδρίτης που τα επόμενα χρόνια θα φτάσουν η πρώτη σε δύο τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ και να τους χάσει. Τον πρώτο στην παράταση και τον δεύτερο στα πέναλτι από την συμπολίτισα Ρεάλ. Αλλά και σε δύο τελικούς Γιουρόπα Λίγκ που τους κέρδισε και τους δύο. Παράλληλα η Σεβίλλη οργιάζει στο Γιουρόπα Λιγκ και το παίρνει 5 φορές στην τελευταία δεκαετία. Από την άλλη η Ρεάλ Μαδρίτης γράφει κι αυτή ιστορία καθώς 4 κουπελάκια σε 5 χρόνια σήκωσαν στον ευρωπαϊκό ουρανό οι μερένγκες.
Και ξαφνικά τον τελευταίο ενάμισυ χρόνο το ισπανικό ποδόσφαιρο παραπαίει. Τρώει χαστούκια απανωτά σε όλες τις διοργανώσεις από θεωρητικά υποδεέστερες ομάδες. Η Εθνική Ισπανίας έχει ξεκινήσει την καθοδική πορεία από πιο νωρίς. Από το Γιούρο του 2016 που αποκλείστηκε με 2-0 απο τούς Ιταλούς στους 16. Στο τελευταίο Μουντιάλ του 2018, οι Ισπανοί αποκλείστηκαν από τη διοργανώτρια Ρωσία. Η Ρεάλ Μαδρίτης φλερτάρει με το χάος.
Ο Κριστιάνο πήγε στην Γιούβε, ο Ζιντάν αποχωρεί οικειοθελώς κι αυτοί που έμειναν μοιάζει να στέρεψαν από φιλοδοξία. Κερδίζουν τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ και τρώνε 4 από τα αμούστακα παιδάκια του Αίαντα μέσα στο Μπερναμπέου για να αποκλειστούν. Η μεν Μπάρσα γίνεται πελάτισα εκτός έδρας του κάθε θρασύ που δε παίρνει χαμπάρι από βαριές φανέλες κι ονόματα. Δες Ρόμα το 2017 και δες Λίβερπουλ πέρσι. Από ομάδα θαύμα καταλήγει περίγελος.
Κι όλοι οι ειδικοί κατασκευαστές πλυντηρίων έχουνε σκύψει πάνω από την Ιβηρική να δούνε τί φταίει. Και ο ένας να λέει ότι έφυγε ο Κριστιάνο από τη Ρεάλ και τέζα ο καμπούρης, έφυγε ο Νέιμαρ απο την Μπάρσα κι από τότε η ομάδα δεν έχει δει ευρωπαική διάκριση, λούζερ αμυντικομανής ο Σιμεόνε πού να κερδίσει Τσάμπιονς η Ατλέτικο έτσι.
Εγώ θα πω κάτι άλλο. Ο λόγος των μαζικών αποτυχιών των Ισπανών είναι άλλος. Οι πάρα πολλές επιτυχίες των προηγούμενων δέκα ετών! Γίνεται οι επιτυχίες να φταίνε για τις μελλοντικές αποτυχίες? Θα ρωτήσει κανείς. Κι η απάντηση είναι ναι. Γιατί η υπερβολική επιτυχία σε κάνει να επαναπαύεσαι. Τα ισπανικά κλαμπ κι η εθνική τα σάρωναν κυριολεκτικά όλα. Γιατί να αλλάξουν? Γιατί να ακολουθήσουν την μόδα που ήθελε πιό δυνατούς και μυώδεις ποδοσφαιριστές στα μπακ και στα χαφ τα τελευταία 5 χρόνια? Γιατί να αναρωτηθούν γιατί η υπόλοιπη Ευρώπη πλέον παίζει στη κόντρα με εξτρέμ σπρίντερ?
Ανεπαρκείς λοιπόν οι διοικήσεις και οι μάνατζερ να δουν μπροστά και να πάρουν αποφάσεις για τη στελέχωση των ομάδων. Η Ρεάλ πληρώνει την υποτίμηση των γκολ του Κριστιάνο γιατί δεν αγόρασε φορ που θα βάλουν αθροιστικά τα 50 γκολ σε κάθε σεζόν του Πορτογάλου. Υποτίμησε ότι ο Μόντριτς ήταν το πιο σημαντικό χαφ της ομάδας και στα 34 του πλέον δεν μπορεί. Υποτίμησε την ποιότητα του Κέιλορ Νάβας κι έμεινε χωρίς μεγάλο τερματοφύλακα. Και τέλος υποτίμησε τον Ζιντάν μετά την επιστροφή του, γιατί του φόρτωσε με το ζόρι Μπέιλ και Χάμες Ροντρίγκεθ, δε του πήρε τον Πογκμπά και τον άφησε με αλλαγή του Κασεμίρο ένα παιδάκι ονόματι Βαλβέρδε.
Στην Μπάρσα έχουν να πάρουν ευρωπαική κούπα από το 2015. Από τότε που ο Τσάβι κι ο Ινιέστα έφτασαν στο απώγειό τους και σιγά σιγά με τα χρόνια σιγοέσβηναν. Τί έφεραν να τους αντικαταστήσουν το 2016 και το 2017? Κάποιον κόφτη πιτσιρίκο Σέρτζι Ρομπέρτο, κάποιον Αντρέ Γκόμες που ο Τσάρτας τον περνάει στο σπριντ, και τον Ντένις Σουάρεθ που δεν κόβει ούτε σαλάτα. Αλλά στο Καμπ Νόου είναι ακόμα πιο νυχτωμένοι γιατί πιστεύουν ότι η ομάδα χάνει στην Ευρώπη γιατί απώλεσε το τσούκου τσούκου μπολ. Φτου ξελευθερία….
Στην Ατλέτικο Μαδρίτης τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα κινεζικά φάντ αυξάνουν κάθε χρόνο το μπάτζετ της ομάδας και φέρνουν παίχτες με μεγαλύτερη ποιότητα. Το πρόβλημα είναι όμως πως οι νέοι τεχνίτες παίχτες τύπου Bιέτο, Γκαμέιρο, Γκαιτάν, Σέρτσι, Τζάκσον Μαρτίνεθ, Ζέλσον Μάρτινς και Λεμάρ δε ταιριάζουν με το στυλ κλεφτοκοτά που παίζει ο Σιμεόνε. Σου βάζω ένα γκολ κι όλοι πίσω για να κρατήσω το σκορ. Και στο ισπανικό πρωτάθλημα που ναι χαμηλής δυναμικότητας μετά την τέταρτη θέση πες τα βγάζει πέρα κι έτσι. Στην Ευρώπη όμως κερδίζει τη Γιούβε στην Μαδρίτη με 2-0 και πάει και τρώει ενα 3-0 στο Τορίνο.
Κάπως έτσι έχουν τα πράγματα στην αγαπητή Ισπανία αλλά οι ομάδες συνεχίζουν το ένα λάθος πίσω απ το άλλο. Κι αρχίσαν τις μεγάλες επιστροφές μήπως δούνε φως στο τούνελ αλλά …δεν. Ο Ζιντάν γύρισε στη Ρεάλ, ο Ντιέγο Κόστα γύρισε εδώ και κάμποσο στην Ατλέτικο, ο Μόντσι το αφεντικό των χρυσών μεταγραφών επέστρεψε στη Σεβίλη κι η Μπάρτσα το παλεύει ακόμα να ξαναφέρει τον Νέιμαρ. Κι αυτός ο Ζιζού απο κει που χε μείνει στην ιστορία του κλαμπ ως ο πιο επιτυχημένος προπονητής της ιστορίας της Ρεάλ, τώρα θα φύγει σαν λούζερ!!! Αυτός που ήτανε θεός, θα φύγει τώρα σαν τρελός, θα φύγει σαν κυνηγημένος. Σαν ξένος…
