Οι γνωριμίες μίας χρήσης. SERPICO
Αφορμή φίλοι μου για νά γράψω αυτό το αρθρακι σήμερα στάθηκε ένα μικρό Ρίπλεϊ πού έκανα στην μνήμη μου θέλοντας να θυμηθώ κάποιες περιπτώσεις ή στιγμές στην πορεία τής ζωής μου καί παρακάτω εξηγούμε.
Γεννημένος καί μεγαλωμένος σέ κάποια από τίς λεγόμενες λαϊκές συνοικίες της Αθήνας καί συγκεκριμένα στο αγαπημένο μου Περιστέρι , στην αγαπημένη μας για όλους μικρή πλατεία με το ένα καί μοναδικό στέκι τό Καφενείο όλης της συνοικίας , καθότι οι καφετέριες ήταν σπάνιο είδος , λιγοστές καί τίς έβλεπες μόνον σε λίγες αλλά ακριβές περιοχές τών Αθηνών.
Στα καφενεία λοιπόν αυτά όπου μαζεύονταν όλες οι ποικιλίες κοινωνικών στρωμάτων, ρε παιδιά κατά ένα περίεργο τρόπο υπήρχαν πάντα κάτι τύποι που επιβίωναν, πέρναγαν πανέμορφα χάρις στην καλοσύνη κάποιων πελατών , τού καφετζή, κάνοντας διάφορα θελήματα. Έβαλα πληθυντικό νωρίτερα γιατί αυτό το φαινόμενο τό αντιμετώπισα καί σέ άλλες περιοχές όταν μετακομιζα. Παντού σέ όποια περιοχή καί εάν πήγα είδα το ίδιο πράγμα.
Μπαίνω στο θέμα μου πάλι για νά σάς πω για αυτούς τους ξυπνιτζηδες τύπους, ότι οι περισσότεροι αν όχι όλοι ήταν τσακωμενοι με την δουλειά.
Απαγορευμένη λέξη αυτή για τούς κολαουζους.
Ήταν δίπλα οι μάγκες όταν γινόταν το γνωστό μπαρμπουτι , σέ αυτόν πού μάζευε τα λεφτά. Πρόθυμοι να πεταχτούν χιλιόμετρα μακριά νά τού πάρουν τσιγάρα. Ρε με τά πόδια μιλάμε. Εάν ό κερδιζων γουσταρε κάτι να φάει έτρεχαν οι σαλιες νά βρούν κάποιο μαγαζί πού είναι ανοικτά νά εξυπηρετήσουν τόν νικητή. Με το αζημιωτο φυσικά. Ήξεραν τί έκαναν καί γιατί. Όχι δεν ήταν αργοστροφοι. Ίσα ίσα οι περισσότεροι πανέξυπνοι καί χιουμοριστες καί μέσα στην τρελή χαρά. Είπαμε ότι κάθε τι θέλει τόν τρόπο του.
Κολαγαν δίπλα στους πάλαι ποτέ αλογομουρηδες πηγαίνοντας μαζί τους στις ιπποδρομίες. Καί εκεί πρόθυμοι για τά πάντα ειδικά σέ αυτόν πού κέρδιζε. Χαμένοι δεν έβγαιναν ποτέ πιστέψτε με. Άλλα χρόνια τότε , το χρήμα ήταν άφθονο, δουλειές υπήρχαν κανείς νικητής δεν τσιγκουνευοταν νά δώσει καί πέντε φράγκα στον χαβαλε τής παρέας.
Κανονίζαμε από το καφενείο σέ ποίο ταβερνάκι θά καταλήξουμε.ΠΟΤΕ δεν αφήναμε τόν κολαουζο μόνον του . Ξέραμε ότι ήταν μονίμως ρεστος , αλλά πιστέψτε με δεν μας ένοιαζε καθόλου. Ακριβώς το ίδιο σκηνικό όταν στήναμε την ομάδα για μπουζούκια. Στεκόταν αμίλητος ό κολαουζος, με ένα τεχνιτα λυπητερό ύφος , κοιτάζοντας τον ουρανό.
Δεν μας πήγαινε ρε μάγκες ή καρδιά νά τόν αφήσουμε εκτός ομάδας. Καί τί έγινε. Δυο ποτάκια παραπάνω θά τά βάζαμε εμείς οι υπόλοιποι. Όλα αυτά φίλοι μου είναι αλήθειες καί όχι ψεύτικες περιγραφές. Τά πάντα από αυτά θά ήταν πράγματι ωραία , όμορφα καί κάπως συνηθισμένα εάν……..
Εάν ρε παιδιά κατά έναν περίεργο τρόπο αυτοί οι ξυπνιτζηδες όχι πάλι όλοι αλλά οι περισσότεροι , ήξεραν νά εκτιμάνε τόν άνθρωπο πού τούς την προηγούμενη νύχτα τούς έδωσε το χαρτζιλίκι. Τρίχες εάν την άλλη μέρα ήταν ρεσταρισμενος, ρε με το ζόρι καλημέρα τού έλεγαν. Έψαχναν για τόν επόμενο νικητή τής παρτίδας.
Επειδή καί εμείς δεν γινόταν νά είμασταν πάλι στην ταβέρνα, σιγά τό πράγμα. Σέ άλλη παρέα, σέ άλλο ταβερνάκι, καί από εδώ πάνε καί οι άλλοι. Το ίδιο βιολί καί στα μπουζούκια. Σήμερα εσύ κύριε , αύριο κάποιος άλλος. Τρώμε πίνουμε, βγάζουμε μεροκαματακι , ρίχνουμε κανένα ανέκδοτο, καμιά δανεικη ατάκα , γελάει ή παρέα , γελάω καί εγώ με εσάς.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα δεν είναι καί λογικά δεν θα έπρεπε νά είναι ό τρόπος ζωής αυτών των τρακατζηδων. Όχι. Το μέγα θέμα με αυτούς είναι ότι δεν κράταγαν ποτέ το στόμα τους κλειστό. Τελαληδες με πτυχίο.
Τήν άλλη μέρα όχι το Καφενείο αλλά όλοι ή περιοχή ήξερε πόσα κέρδισε ό τάδε καί πόσα έχασε ό καθένας. Ποιός τά πήρε στα άλογα, τί φάγανε οι άλλοι στην ταβέρνα, καί πόσες γκόμενες ήρθαν στο τραπέζι στα μπουζούκια. Δεν υπήρχαν για αυτούς φίλες, φιλότιμο, εμπιστοσύνη. Για ένα ποτάκι ή ένα πακέτο τσιγάρα ξερναγαν ακόμα καί ότι δεν είχε γίνει. Αχάριστοι καί σταθερά αδιόρθωτοι. Καί τί νομίζετε ότι έχουν εξαφανιστεί; Λάθος.
Αυτά τα παραδειγματα πού σάς έγραψα είναι ελάχιστα μπροστά πού καί σήμερα συμβαίνουν με τούς κύριους αυτούς.
Για αυτό κλείνοντας ένα θά σάς πω: ” Γιατί καί πώς ζούν ανάμεσα σας οι γνωστοί μίας χρήσης”
