Οι μεταξωτές τακτικές θέλουν και μεταξωτούς παίκτες |ΠΟΛΙΤΗΣ
Μία εκ των μεγαλύτερων χαμένων ομάδων της τελευταίας 7ετίας (περίπου) είναι αυτή της Μπαρτσελόνα. Η πάλαι ποτέ κραταιά δύναμη του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, σήμερα βρίσκεται σε κακή κατάσταση, αφού είναι πολύ μακρυά από το επίπεδο ομάδας που διεκδικεί με αξιώσεις το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και πλέον μακρυά από το πρωτάθλημα.
Για όλα υπάρχει μία αρχή
Γυρνώντας πίσω τον χρόνο, βλέπουμε πως υπάρχουν σημαντικά γεγονότα που έφεραν την Μπαρτσελόνα σε αυτό το σημείο. Ωστόσο, η αρχή της ανάλυσης θα γίνει με τον Λουίς Ενρίκε. Μετά τον Πεπ Γκουαρντιόλα, οι Τάτα Μαρτίνο και Τίτο Βιλανόβα, δεν μπόρεσαν να συνεχίσουν το έργο του Καταλανού τεχνικού. Και εδώ έρχεται ο Λουίς Ενρίκε.
Ο Ισπανός κατάλαβε αμέσως τα προβλήματα και έφερε λύσεις. Έφερε την Μπαρτσελόνα ξανά στην κορυφή, στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ωστόσο, οι λύσεις που προσέφερε ήταν και ο λόγος που έφυγε. Ο Ενρίκε προσπάθησε να περάσει μία φιλοσοφία αντίθετη με το DNA της ομάδας, ένα ποδόσφαιρο που βασιζόταν σε βαρύ τρανζίσιον και όχι στην συντριπτική κατοχή. Ωστόσο, οπαδοί και διοίκηση δεν ήθελαν να δεχτούν πως η ομάδα που μέχρι πριν τρία χρόνια ήταν κυρίαρχη σε κάθε γήπεδο, πλέον έπαιζε πιο συμβατικά. Αυτό έφερε τον Λουίς Ενρίκε στην πόρτα της εξόδου.
Το κέντρο της Μπαρτσελόνα μεγάλωνε ηλικιακά και πλέον δεν βρισκόταν στα ίδια επίπεδα όπως με τον Γκουαρντιόλα από άποψη αντοχών. Ινιέστα και Τσάβι μετά από 2-3 χρόνια αποσύρθηκαν. Σωστά σκεπτόμενος λοιπόν ο Λουίς Ενρίκε, προσπάθησε να βγάλει την Μπαρτσελόνα από το λανθασμένο σκεπτικό του “να κυριαρχώ παντού, απλά για να με γουστάρουν οι οπαδοί” και την έβαλε στο σκεπτικό “πρέπει να προσαρμοστώ για να κερδίζω”. Δυστυχώς, ο Ισπανός δεν είδε την αντίστοιχη στήριξη, καθώς το πολύ συντηρητικό πρέσινγκ και το παιχνίδι με βάση το τρανζίσιον δεν είναι αποδεκτά στην Μπαρτσελόνα.
Βαλβέρδε, Σετιέν οι επόμενοι
Ο Ερνέστο Βαλβέρδε ήρθε και προσπάθησε και αυτός να κάνει πράγματα που δεν έχουν ξαναγίνει στην Μπαρτσελόνα. Έρφυγε από το 4-3-3 και πήγε σε 4-4-2 με ρόμβο. Ωστόσο, ο Ισπανός είχε να αντιμετωπίσει μερικά σημαντικά προβλήματα στην θητεία του. Το ένα είναι η φυγή του Νεϊμάρ και το άλλο η φυγή του Ντάνι Άλβες.
Τα βασικά προβλήματα στον τρόπο παιχνιδιού του Βαλβέρδε ήταν η έλλειψη πλάτους. Χωρίς καθαρά εξτρέμ, το πλάτος αναγκαστικά ερχόταν από τα μπακ. Με τον τεράστιο συνωστισμό που υπήρχε στο κέντρο, οι ομάδες γρήγορα μπόρεσαν να ανταποκριθούν και οι άμυνες που έβρισκε η Μπάρτσα ήταν εξαιρετικά συμπαγείς. Αυτό ερχόταν δίχως κόστος, αφήνοντας τα άκρα ελεύθερα, αφού δεν υπήρχε παίχτης να απειλείσει, και αυτό για δύο λόγους. Όπως είπαμε πριν, με την φυγή του Νεϊμάρ, το πλάτος αριστερά ερχόταν από τον Τζόρντι Άλμπα. Το πρόβλημα εδώ είναι πως ως επιθετική απειλή, ο Τζόρντι Άλμπα είναι αρκετά περιορισμένος σε σύγκρισή με έναν παγκοσμίου κλάσης εξτρέμ όπως ο Νεϊμάρ, ο οποίος μπορεί και να σεντράρει πατώντας ασβέστη αλλά και να παραβιάσει την εστία του αντίπαλου γκολκίπερ.
Το άλλο πρόβλημα ήταν καθαρά στα στελέχη της ομάδας. Με την φυγή του Ινιέστα, δεν υπήρχε κανένας παίχτης στο γήπεδο να συνδέσει το κέντρο με την επίθεση. Και ο Ράκιτιτς και ο Βιδάλ είναι εξαιρετικοί ποδοσφαιριστές, ωστόσο κανείς τους δεν είναι δημιουργός όπως ήταν ο Ινιέστα. Οπότε, το βάρος αυτό έπεσε πάνω στον Λιονέλ Μέσσι o οποίος άφηνε τα άκρα για να έρχεται πιο κεντρικά και να φτιάχνει επιθέσεις. Μιλώντας για τον Λιονέλ, αξίζει να δούμε πως ο ίδιος έχει προσαρμοστεί στην σύγχρονη Μπάρτσα.
Λιονέλ Μέσσι – Ντάνι Άλβες – Σέρτζι Ρομπέρτο – Μπούσκετς και ο Ρόναλντ Κούμαν
Με τον Ντάνι Άλεβες, ο Μέσσι είχε πάντοτε έναν παίχτη στην γραμμή να του δίνει βοήθειες, να κάνει όβελαπ και να τραβάει αμυντικούς. Ωστόσο, με τον Σέρτζι Ρομπέρτο δεν συνέβαινε ποτέ αυτό. Ο Ρομπέρτο δεν είναι γνήσιο φούλμπακ όπως ο Άλβες, οπότε στην επίθεση προτιμάει να συγκλίνει στο κέντρο ή να μένει πίσω για να αποτελεί επιλογή στο χτίσιμο της επίθεσης, παρά να προωθείται στην γραμμή. Το πρόβλημα δημιουργείται πάλι με το πλάτος. Αν ο Μέσσι μείνει στην γραμμή, θα απομονωθεί και θα περιτρυγιριστεί από 3 και 4 παίχτες. Για τον λόγο αυτό, ένα χάφ έπρεπε πάντα να έρχεται στο πλάι. Αυτό όμως αφήνει τον Μπούσκετς απομονωμένο στην άμυνα, και με τον Άλμπα ψηλά είναι πολύ εύκολο για την Μπάρτσα να χτυπηθεί με πλαγιοκοπήσεις.
Με τον ερχομό των Γκριζμάν και Κουτίνιο, το πρόβλημα με το πλάτος συνεχίστηκε. Από φυσικού τους οι δύο ποδοσφαιριστές θέλουν να συγκλίνουν στο κέντρο, ωστόσο, με τον Μέσσι να είναι ο Μέσσι όλες οι αποφάσεις παίρνονται από εκείνον στον αγωνιστικό χώρο. Ακριβώς τα ίδια προβλήματα αντιμετώπισε και ο Κίκε Σετιέν. Ο Ρόναλντ Κούμαν, ωστόσο, βαραίνεται και με ένα ακόμα λάθος. Την εσφαλμένη χρήση του Ντε Γιόνγκ. Ο νεαρός Ολλανδός είναι ένα πολυεργαλείο και είναι τεράστιο προνόμιο για μία ομάδα να τον έχει στις τάξεις της. Ωστόσο, η χρήση του ως επιλογή στο χτίσιμο της επίθεσης, ως εξάρι δηλαδή δίπλα στον Μπούσκετς, είναι κάτι που τον περιορίζει αρκετά στο παιχνίδι του και δημιουργεί ξανά τα ίδια προβλήματα, αναγκάζοντας τον Μέσσι να πρέπει να είναι και δημιθουργός και σκόρερ ταυτόχρονα. Εδώ επισημαίνεται πως και στην Αργεντινή έχει παρόμοιο ρόλο ο Λιονέλ Μέσσι, ωστόσο για διαφορετικούς λόγους.
Τι μέλλει γεννέσθαι για τους Καταλανούς
Με την φυγή του Λoυίς Ενρίκε, τα προβλήματα για την Μπαρτσελόνα έχουν παραμείνει λίγο πολύ τα ίδια για όλους τους προπονητές. Έλλειψη πλάτους στην επίθεση, αποτυχημένες αντικαταστάσεις βασικών παιχτών, και το κυριότερο των κυριότερων η εντελώς λανθασμένη χρήση προσώπων και έλλειψη σωστής τακτικής. Ενώ ο Κούμαν επωμίσθηκε και το “πρόβλημα” των πολλών νεαρών. Η Μπαρτσελόνα δυστυχώς φαίνεται πως έπεσε θύμα της δικιάς της “μεγαλομανίας”. Ο φίλαθλος κόσμος της ομάδας πρέπει να απεμπλακεί από την αντίληψη πως “πρέπει να παίζουμε κυριαρχικό ποδόσφαιρο πάση θυσία,” όπως έκανε ο Λουίς Ενρίκε, αλλά φαίνεται πως οι “πάσες” είναι πιο σημαντικές από τις κούπες. Οι μεταξωτές τακτικές θέλουν και μεταξωτούς παίκτες και η Μπαρτσελόνα πλέον δεν έχει Τσάβι και Ινιέστα.
ΠΟΛΙΤΗΣ
