Οι «πινελιές» των εναπομεινάντων πρωταθλητών

Η Ρεάλ αντλεί την δύναμη της από τις ατομικές επιδόσεις των πολύτιμων μονάδων της, με τις οποίες έχει τη δυνατότητα ακόμη και μία ανταγωνιστική Αταλάντα να την αποτρέψει από τυχόν δικές της πιθανότητες για πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το πρώτο ημίχρονο δεν ανταποκρίθηκε αρκετά στις προσδοκίες των περισσότερων, ώστε να παρακολουθήσουμε την Αταλάντα ανταγωνιστική στα καρέ του Κουρτουά, ούτε την Ρεάλ σε κατάσταση κυριαρχίας έναντι του αντιπάλου. Οι Ιταλοί αρκέστηκαν στο πρώτο αναγνωριστικό 20λεπτο με ενθαρρυντική κατοχή, δίχως όμως να σημειώνεται κάποια αξιόλογη ευκαιρία από πλευρά τους.

Αναζητώντας το πλεονέκτημα του κέντρου

Όμως, όσο ωραίο και ευέλικτο κέντρο διέθεταν οι Ιταλοί με τους επικίνδυνους αριστεροπόδαρους, άλλη τόση ισχύ φανέρωσε η πολύπειρη μεσαία γραμμή της Ρεάλ. Και φυσικά οι δύο κολώνες της, Κρος και Μόντριτς, που ήταν πάλι παρόντες στην ισορροπία μιας ασταθούς και απούσας συνολικά Ρεάλ από ιδιαίτερα υψηλές ταχύτητες. Ειδικά ο Κροάτης χαφ διένυσε χιλιόμετρα, οπισθοχώρησε αρκετές φορές για βοήθεια στη κατοχή, αλλά είχε εξίσου την όμορφη πάσα στο γκολ του Μπενζεμά. Παράλληλα, και ο Κρος συνέβαλε στην ώθηση της ομάδας λίγο προτού τελειώσει το πρώτο μέρος. Εκεί που η Ρεάλ καλούνταν να επανέλθει καλύπτοντας μέτρα στο γήπεδο, ενώ το αρχικό γκολ απέβαλλε τις οποιεσδήποτε φοβίες απέναντι στους Μπεργκαμάσκι.

Ενδεχομένως το σκορ να υποβαθμίζει όποια συζήτηση για τις χθεσινές συνθέσεις των ομάδων, αλλά οι Ιταλοί απέδειξαν πως το δυνατό τους χαρτί εντοπίζεται στο χώρο του κέντρου με την εύστοχη κιόλας πάσα. Γι’ αυτό εξ αρχής, δεν φάνταζε εύκολο το έργο των Μαδριλένων, καθώς η απουσία του πολύτιμου Κασεμίρο και η χλιαρές εμφανίσεις του άλλοτε θετικού Βαλβέρδε προβλημάτιζαν τα θεωρητικά σχέδια του Ζιντάν.

Η Ρεάλ δεν έχει διάρκεια στην συνολική της απόδοση

Όσοι παρακολουθούν τη Ρεάλ των τελευταίων σεζόν θα συνειδητοποιούν και την εξής επισήμανση: η απόδοση της ως σύνολο δεν αγγίζει υψηλή ένταση και διάρκεια, προκειμένου να περιορίσουν τον αντίπαλο και να τον εγκλωβίσουν στην αμυντική του περιοχή. Υπάρχουν διαστήματα λοιπόν, που η ομάδα δυσκολεύεται να αναπτυχθεί κυρίως από τα άκρα, στα σημεία που απουσιάζουν βέβαια οι μεγάλες προσωπικότητες και το ισχυρό ταλέντο του λαμπρού παρελθόντος. Η πλαγιοκόπηση, η ουσιώδη στήριξη στις ατομικές επιδόσεις του mvp Μπενζεμά, αλλά και η δυνατότητα ανατροπής δεδομένων δεν τα συναντάμε στους τωρινούς εξτρέμ στο ρόστερ.

Τη μουδιασμένη είσοδο της Ρεάλ την παρατηρούμε και στο εγχώριο πρωτάθλημα, στο οποίο η μισή φάση του άσημου αντιπάλου την βάζει σε μπελάδες και την θέτει σε ένα μη ορθολογικό πρεσάρισμα αργότερα, δίχως έξτρα υλικά για υπεροχή πέραν τους γνωστούς παίκτες εγνωσμένης αξίας. Το κατανοήσαμε και χθες με την επιρροή των διαχρονικών της ηρώων, στη φάση συγκεκριμένα με το κλέψιμο του οξυδερκή Μόντριτς και την συνέπεια του Μπενζεμά.

Αυτό πιθανόν συμβαίνει λόγω της μη ύπαρξης νεοφερμένων παικτών που δύνανται να αλλάζουν τα δεδομένα ενός αγώνα. Ακόμη και τα ένσημα των πιτσιρικάδων σε αυτή τη διετία δεν αντικατοπτρίζουν κάποιον πρωταγωνιστικό ρόλο εκ μέρους τους, παρά μόνο αρκούνται σε αντίστοιχο ρόλο υποστηρικτών. Λόγου χάρη, το ατομικό χάρισμα του Βινίσιους να περνά ανάμεσα στους αντιπάλους με ευκολία, διακόπτεται μονομιάς από την παντελώς απουσία στοιχειώδους πλασέ ή τελειώματος. Ακόμη και σε ευνοϊκές φάσεις, όπως η χθεσινή αδιανόητη χαμένη ευκαιρία στην εστία των Ιταλών. Η ανολοκλήρωτη παρουσία των συγκεκριμένων παιδιών τρενάρουν την Ρεάλ για υψηλότερη απόδοση, ενώ η υπομονή για το κτίσιμο εκσυγχρονισμένου γηπέδου παρατείνουν τον καημό στο αγωνιστικό κομμάτι. Από την άλλη, δεν σημαίνει πως οι νεαροί της Βασίλισσας δεν έχουν τα φόντα να εξελιχθούν, αλλά εξαρτάται από τις μελλοντικές διαθέσεις του συλλόγου.

Απογοήτευση από την δημιουργική (;) Αταλάντα

Ο κυριότερος λόγος που παρακολουθεί κανείς την Αταλάντα σε όλες της τις διοργανώσεις, είναι η δημιουργία της στον τομέα της επίθεσης. Σημαντικό στοιχείο που δεν το είδαμε σε μεγάλο βαθμό. Βέβαια, λαμβάνουμε υπόψη και τη δυναμικότητα του αντιπάλου, διότι η Ρεάλ επέδειξε πρωτοφανή σοβαρότητα στην αμυντική της διάταξη. Ωστόσο, δεν παύει να αποτελεί μία αποτυχία για τους Μπεργκαμάσκι, οι οποίοι ναι μεν παρήγαγαν κάθετο ποδόσφαιρο, αλλά αρκετά μακριά από την επικίνδυνη ζώνη της Ρεάλ. Δεν απείλησαν ιδιαίτερα, ενώ απέτυχαν να ολοκληρώσουν συγχρόνως θαρραλέα ανεβάσματα σε κάποια τελικά σουτ. Αργότερα, με το που εισήλθαν οι βασικοί Ίλισιτς και Ζαπάτα, οι ενέργειες γινόντουσαν όλο και πιο κοντά στο Κουρτουά.

Ωστόσο, ακόμη και στις μέτριες εμφανίσεις της, η Αταλάντα έδειξε πως διαθέτει ποιοτικούς παίκτες, που για την ώρα περνάν απαρατήρητοι από το ποδοσφαιρικό κοινό και τους ισχυρούς του αθλήματος. Οι Πεσίνα και Μαλινόβσκι ξεχώρισαν ανάμεσα στα ντελικάτα κορμιά των Ιταλών. Ήταν πιο δραστήριοι, ευέλικτοι στο τρόπο που κινούνται, αλλά για κάποιο λόγο ήταν αρκετά οπισθοχωρημένοι στο σύστημα του Γκασπερίνι. Οπότε όποιες όμορφες ενέργειες ερχόντουσαν από τα πόδια τους, παρέμεναν υπό έλεγχο των αντίπαλων μπακ.

Συνεπώς, η Ρεάλ Μαδρίτης προχωρά στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ. Σίγουρα, δεν φέρνει σε ομοιότητα με τη παλαιότερη ισχυρή ομάδα των απανωτών κατακτήσεων στην Ευρώπη, αλλά θα αποτελέσει έναν κίνδυνο για τις ομάδες που δείχνουν φαβορί αυτό το καιρό που διανύουμε.