Οι σοβαρές δυσλειτουργίες και τα λάθη στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

Από το πάνθεον των φαβορί για το Τσάμπιονς Λιγκ στην “ελίτ” των ομάδων που συμπληρώνουν την 5αδα. Από τα φόβητρα της Ευρώπης στα “εύκολα” ντέρμπι για τους ισχυρούς. Από πόλος έλξης παιχταράδων και θρύλων, σε πόλος έλξης μέτριων και ξοφλημένων πρώην. Από Τον Φέρντιναντ και τον Σκόουλς, στον Μαγκουάιερ και τον Μακτόμιναϊ. Όχι, δεν μιλάμε για την Γουέστ Χαμ, την Έβερτον ή άλλη μέτρια ομάδα της Πρέμιερ Λιγκ. Ο λόγος για την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την 20 φορές πρωταθλήτρια Αγγλίας.

Η ήττα της συμπολίτισσας με 4-1 από την Γουότφορντ το περασμένο Σάβατο απεδείχθη ότι ήταν το κύκνειο άσμα του Σόλσκιερ στον πάγκο της, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Το θέμα είναι ότι το ποτήρι είχε ξεχειλήσει ήδη από την ντροπιαστική ήτταν από την Μάντσεστερ Σίτι. Ναι, την ομάδα που ο ίδιος ο Σόλσκιερ είχε ειρωνευτεί για επικοινωνιακούς λόγους, την ομάδα που πριν 12 χρόνια δεν θα την κοιτούσε καν στα μάτια. Ντροπιαστική όχι λόγω σκορ, αλλά λόγω του τρόπου που ήρθε. Μόλις 4 φορές πέρασε το κέντρο η Γιουνάιτεντ. Το ποτήρι είχε ξεχειλήσει πιο πριν, από την ακόμα πιο ντροπιαστική ήττα με κατεβασμένα τα χέρια από την ισχυρότατη Λίβερπουλ του Κλοπ με σκορ 5-0 στο Ολντ Τράφορντ.

Μία ομάδα νεκρή από ενέργεια, μία ομάδα δίχως ενεργό πλάνο, δίχως στόχους, μία ομάδα που την χαρακτήριζε η απάθεια. Πράγματα που βλέπαμε ακόμα και επί Λουίς Φαν Χάαλ στα τελευταία του στον πάγκο της, αλλά και από την εποχή του Ζοσέ Μουρίνιο.

Κάπου εδώ έρχεται ο Σόλσκιερ. Αγαπητός στις τάξεις των οπαδών, έχοντας ένα πλάνο στο μυαλό του, θολό μεν, αλλά ήταν πλάνο, ανέλαβε τα ηνία με το δύσκολο έργο να επαναφέρει την Γιουνάιτεντ σιγά σιγά στον δρόμο της. Τα πρώτα δείγματα ήταν θετικά, ο ρόλος του Σόλσκιερ σαφής (να απορροφήσει την όλη αγανάκτηση των οπαδών) και να βάλει τα θεμέλια για τον επόμενο “κανονικό” κόουτς που θα αναλάμβανε. Ωστόσο, το τραίνο δεν άργησε να εκτροχιαστεί. Η απειρία του Σόλσκιερ στους πάγκους, η αδυναμία του να τα βάλει με τους μεγάλους, αλλά και η τραγική του διαχείριση στο διαθέσιμο υλικό ήταν αυτά που τον χαρακτήρισαν. Η διοίκηση τον στήριξε παραπάνω από όσο έπρεπε, τον επέβαλε στους οπαδούς και τους ανάγκασε να μιζεριάζουν κάθε Κυριακή βλέποντας την ομάδα τους να παρακμάζει με γεωμετρική πρόοδο.

Ο Νορβηγός έκανε τραγικά λάθη, έδειξε ακατάλληλος και η απόφαση να μακροζωήσει ως προπονητής των 20 φορές πρωταθλητών Αγγλίας κρίνεται εσφαλμένη. Σε αντίθεση με τον Λάμπαρντ που είχε αντίστοιχο ρόλο, ο Όλε δεν μπόρεσε να χειριστεί την πίεση, κατέρρεε σταδιακά και μαζί του κατέρρε και ολόκληρη η Γιουνάιτεντ. Δεν είχε ούτε το βιογραφικό, ούτε την προσωπικότητα να επιβληθεί σε τόσο “βαριά” αποδυτήρια όπως αυτά του Ολντ Τράφορντ, άλλα ούτε την τακτική οξυδέρκεια για να οδηγήσει ομάδα σε τίτλους.

Εάν κάποιος προσπαθήσει να δικαιολογήσει τον Σόλσκιερ, μπορεί να του βρει πολλά ελαφρυντικά. Του ανατέθηκε να κάνει μία δουλειά για την οποία δεν είχε τα κατάλληλα εργαλεία. Εστάλλη να πολεμήσει με κοτρώνες και κοντάρια, ενώ οι αντίπαλοι είχανε μιδράλια.

Όπως τονίζει και ο τίτλος και πρέπει να αναφέρουμε, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν δυσλειτουργική και είχε κενά πολύ πριν τον Σόλσκιερ. Το πρόβλημα είναι πως όποιος και αν κάτσει στο κρύο αυτό κάθισμα του πάγκου, θα συνεχίσει το “έργο” του Σόλσκιερ αν δεν μπει τέλος σε αυτές τις δυσλειτουργίες. Μέσα σε όλα, λοιπόν, τα προβλήματα είχαμε και μερικές εκλάμψεις ότι κάτι καλό ερχόταν για το μέλλον. Παίχτες από την ακαδημία, μάι δεύτερη θέση στην Πρέμιερ Λιγκ, τελικός στην Ευρώπη, μία δυνατή επίθεση. Και εδώ ξεκινούν τα προβλήματα. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε την ευκαιρία να επενδύσει σε παίχτες για το κέντρο της, παίχτες που θα την ενισχύσουν σε θέσεις που πονάει, όπως στα ακραία μπακ, τα στόπερ και τους κεντρικούς μέσους. Είχε την ευκαιρία να επενδύσει στην υγεία του ρόστερ της, να χτίσει για το μέλλον και να δημιουργήσει κάτι στέρεο. Αντί αυτού, επέλεξε να τα δώσει όλα για τον Τζέιντον Σάντσο και τον Κριστιάνο Ρονάλντο.

Προσοχή, κανείς δεν κατακρίνει την επιλογή του Κριστιάνο, θα ήταν τρελό, ειδικά μετά από όλα όσα έχει δώσει φέτος ο Πορτογάλος σούπερσταρ στην ομάδα. Αυτό που αμφισβητείται είναι οι επιλογές εν συνόλω. Ένα ρόστερ δίχως ισορροπία, φτωχό σε ποιότητα στο κέντρο, με τον Πογκμπά εκτός πραγματικότητας φέτος, ένα ρόστερ απόρροια των λανθασμένων επιλογών τα τελευταία χρόνια, όπου η Γιουνάιτεντ έρχεται πάντα τελευταία. Χαρακτηριστικά να αναφέρουμε ότι όταν η Σίτι έπαιζε με τον Γουόκερ, η Λίβερπουλ με τον Άρνολντ και η Τότεναμ με τον Τρίπιερ, η Γιουνάιτεντ είχε ακόμα τον Άσλει Γιάνγκ. Αποτέλεσμα η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να έχει σήμερα ένα ρόστερ φτωχό από ηγέτες, με εξαίρεση τον αρχί-ηγέτη Κριστιάνο Ρονάλντο, ένα ρόστερ που δεν έχει προοπτικές, αν δεν γίνουν άμεσες παρεμβάσεις.

Βλέπουμε λοιπόν ότι τα προβλήματα της μεγάλης ιστορικά δύναμης του Μάντσεστερ και της Αγγλίας έχουν τις ρίζες τους αρκετά πριν τον Σόλσκιερ. Έχουν ρίζες βαθιές, με την Γιουνάιτεντ να χρίζει άμεσης παρέμβασης, ώστε να μην καεί και ο επόμενος “Σόλσκιερ” που θα κάτσει στον πάγκο της. Το σίγουρο είναι πως ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον άφησε μία κληρονομιά πίσω του, ένα ποδόσφαιρο, μία σημασία, μία ολόκληρη ιστορία, πράγματα τα οποία δεν θυμίζουν σε τίποτα την σημερινή Γιουνάιτεντ, η οποία φαίνεται πως χρειάζεται την παρέμβασή του, καθώς ο ίδιος διαθέτει το ειδικό βάρος να επιβληθεί στους ποδοσφαιριστές, να “πάρει κεφάλια” και να ξαναφτιάξει μία αυτοκρατορία, όπως μάθαμε οι περισσότεροι την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ακόμα και εμείς οι Πολίτες, οπαδοί της Μάντσεστερ Σίτι.

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι ένας σύλλογος που απαιτεί άμεσα αποτελέσματα, άμεσα μεγαλεία και άμεσες διορθώσεις, ένας σύλλογος όπου οι μνήμες είναι μικρές και όλοι κρίνονται βάσει του χθεσινοβραδινού αποτελέσματος, όλοι είναι καλοί μέχρι να σταματήσουν να είναι. Η εξιλέωση είναι συνήθως 90 λεπτά μακρυά και είναι στο χέρι του ιστορικού αυτού συλλόγου να φτάσει γρήγορα στα στάνταρ που μας είχε συνηθίσει.

ΠΟΛΙΤΗΣ