Ο Ολυμπιακός θα επιδιώξει την φετινή σεζόν την αγωνιστική του ανάκαμψη και την επιστροφή στην ελίτ του Ευρωπαϊκού μπάσκετ. Τίποτα δεν θύμιζε η περσυνή χρονιά την ομάδα όπου την τελευταία επταετία ήταν υπόδειγμα για την σταθερότητα της και για το πνεύμα του refuse to lose. Πάντα μέσα στις πρώτες θέσεις της 4αδας της Euroleague , με αρκετές νίκες στο σακούλι στην regular season κάθε χρονιάς. Επιπρόσθετα οι μεγάλες εκτός έδρας νίκες που σφυρηλατούν τους πρωταθλητές ήταν στην εβδομαδιαία διάταξη των ερυθρολεύκων.

Ξαφνικά η ομάδα μέσα σε ένα πεντάμηνο έχασε όχι απλά την πρόκριση στα playoffs της Euroleague αλλά την ταυτότητα της. Οι τραυματισμοί ήταν η αχίλλειος πτέρνα της ομάδας ακόμα και τις καλές της χρονιές. Βασικά στελέχη έχασαν πολύτιμο χρόνο ή επέστρεψαν ανέτοιμοι. Σίγουρα η τύχη σε αυτό το κομμάτι δεν ήταν με την ομάδα του Πειραιά αλλά επαναλαμβανόμενη σύμπτωση παύει να είναι σύμπτωση. Πολλές φορές υπήρχε λάθος διάγνωση και αρκετές ήταν οι περιπτώσεις όπου η αποθεραπεία λάμβανε μεγάλο χρονικό διάστημα με συνέπεια η ομάδα να μην παίζει ποτέ πλήρης. Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο μειονέκτημα δεν ήταν ορατό λόγω ότι οι νίκες έρχονταν και η ομάδα ήταν σε τροχιά πρόκρισης.

Φέτος όμως ο τραυματισμός του Σπανούλη του φυσικού ηγέτη έκοψε κυριολεκτικά τα πόδια της ομάδας. Αγωνιστικά έχασε απότομα τον ρυθμό της ,κανένας δεν μπόρεσε να μπει στα παπούτσια του αρχηγού έστω και προσωρινά και τα αποδυτήρια δεν είχα τα στεγανά των περασμένων χρόνων. Επίσης οι ξένοι του ολυμπιακού δεν βοήθησαν αποτελεσματικά σε κανένα τομέα και η ομάδα ήταν αναγκασμένη να παίζει με ένα πολύ κλειστό και κουρασμένο roster 6-7 παιχτών. Ολική κατάρρευση στο τέλος της κανονικής περιόδου και εκεί που πάλευε για το πλεονέκτημα έδρας βρέθηκε εκτός 8αδας κάτι που στην αρχή της σεζόν παρά τα προβλήματα δεν υπήρχε καν σαν σκέψη.

Η αμφιλεγόμενη αποχώρηση στο ημίχρονο του κυπέλλου Ελλάδος με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ ουσιαστικά σήμαινε και το τέλος της όποιας διεκδίκησης για εγχώριο τίτλο. Από το σημείο εκείνο ο Ολυμπιακός ήταν ξένο σώμα για τον ελληνικό μπασκετικό χώρο. Σωστό ή λάθος θα αποδειχθεί στο μέλλον , με το φάντασμα όμως της Α2 να πλανάται πάνω από το ΣΕΦ και τους οπαδούς των ερυθρόλευκων να είναι αρχικά μουδιασμένοι για το τι μέλλει γενέσθαι τη νέα χρονιά.

Μια χρονιά που θα είναι κατά πάσα πιθανότητα η τελευταία των εμβληματικών αρχηγών του Ολυμπιακού Σπανούλη & Πρίντεζη. Οι επιτυχίες και των δυο πάρα πολλές , ειδικά το repeat στην Euroleague (2012,2013) είναι κάτι που δύσκολα θα ξεχαστεί από τους οπαδούς του Ολυμπιακού. Ποιος θα είναι ο αντί-Σπανούλης και ποιος ο ψυχωμένος αντί-Πρίντεζης είναι ένα σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες.

Θαρρεί κανείς ότι και ο Μπλατ ήταν πέρυσι ντεφορμέ. Έμμονη σε συγκεκριμένους παίχτες , εμμονή στο να τελειώνει τα παιχνίδια χωρίς τον clutch Σπανούλη και αγωνιστικό πλάνο που δεν είχε κάποιες από τις αρχές που τον έφεραν στην κορυφή της Ευρώπης αλλά και head coach σε ομάδα του NBA. Σίγουρα δεν ξέχασε το μπάσκετ εν μια νυκτί , επηρεάστηκε από την περίεργη ατμόσφαιρα αλλά και από τις κινήσεις της διοίκησης με συνέπεια να μην μπορέσει να αφήσει το αποτύπωμα του στην ομάδα. Όμως έχει τις γνώσεις-τεράστιες μάλιστα-να κάνει και αυτός με την σειρά μια ολική επαναφορά και να οδηγήσει τον Ολυμπιακό εκεί όπου μας έχει συνηθίσει την τελευταία δεκαετία ο σύλλογος.

Για την συμμετοχή ή όχι στην Basket League η κατάσταση δείχνει να είναι μη αναστρέψιμη όμως μέχρι την έναρξη της σεζόν μεσολαβεί μεγάλο χρονικό διάστημα και οι εξελίξεις μπορεί να είναι διαφορετικές. Το μόνο που έχει να κάνει ο Ολυμπιακός είναι να πατήσει πάνω στο πετυχημένο μοντέλο των προηγούμενων χρόνων. Τότε που ήταν μια καλό-κουρδισμένη μηχανή με ελληνικό κορμό και ποιοτικούς ξένους παίχτες .Δεν πρέπει να λησμονούμε πολλοί από τους ξένους που θήτευσαν στον Πειραιά στελεχώνουν τα roster ομάδων που αναδείχθηκαν Πρωταθλητές Ευρώπης τα τελευταία χρόνια .Τέλος το κυριότερο είναι να επιστρέψει το αγωνιστικό πνεύμα της ομάδας που δεν τα παρατάει ποτέ. Μια ομάδας που είναι ικανή για οποιαδήποτε ανατροπή και νίκη κόντρα σε όλες τις πιθανότητες και σε όλες τις αντιξοότητες.