Ολόκληρη Ίντερ προσαρμοσμένη στο Λουκάκου

Η Ίντερ του Κόντε στο εγχώριο πρωτάθλημα κερδίζει πράγματι τις εντυπώσεις σε σύγκριση με τους διώκτες της. Η ανάπτυξη της κρίνεται θετική, παρότι συχνά εμφανίζεται δυσλειτουργική εξαιτίας του απαράλλαχτο 5-3-2. Το μεγάλο πλεονέκτημα όμως, εν αντιθέσει με τους υπόλοιπους της Serie A, είναι η αξιοποίηση των παικτών της και των χαρακτηριστικών τους, και κυρίως του Λουκάκου.

Όποιος παρακολουθεί τη φετινή Ίντερ, στέκεται μπροστά στην οθόνη ικανοποιημένος από πλευράς θεάματος. Δεν είναι μόνο η άνεση της στη δημιουργία φάσεων, αλλά και η επιρρεπή της άμυνα που διευκολύνει τον αντίπαλο να σκοράρει με σχετική ευκολία. Γι’ αυτό και η τακτική του 5-3-2 δεν ταιριάζει απόλυτα και παντός καιρού σε οποιοδήποτε ρόστερ. Σε ορισμένες θέσεις απουσιάζουν λόγου χάρη πολύτιμοι παίκτες, όπως συναντάμε αντίστοιχα τον ταχύτατο Χακίμι, ή ένα στιβαρό μπακ όπως τον μοναδικό Σκρίνιαρ, καθώς άλλες παρόμοιες περιπτώσεις είναι γενικά δυσεύρετες για τη στελέχωση ενός συνόλου. Ωστόσο, η Ίντερ έπραξε το αυτονόητο με τον Λουκάκου. Προσπαθεί να αποκομίσει οποιοδήποτε διαθέσιμο στοιχείο από το συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή. Έτσι, στη περίπτωση του, ο Κόντε στηρίχθηκε πάνω του και κατέστρωσε όλο το πλάνο της ανάπτυξης στον ίδιο ή μάλλον στις… πλάτες του.

Ο Λουκάκου ως φορ συχνά κατηφορίζει στο ημικύκλιο όταν η Ίντερ δέχεται πίεση, έτσι ώστε στη πρώτη ευκαιρία αιφνιδιασμού να αποτελέσει ο ίδιος ένα είδος στηρίγματος. Στην σπάνια ικανότητα του Λουκάκου να χειρίζεται τη πελώρια πλάτη του, οι αμυντικοί αντικρίζουν εμπόδιο στο να αποσπάσουν τη κατοχή, και έτσι ο Βέλγος επιχειρεί τις άμεσες πάσες στο ταχύτατο Χακίμι, στο γρήγορο και ευέλικτο Λαουτάρο ή στα χαφ που διαθέτουν όλες τις επιλογές στο οπτικό τους πεδίο.

Ο Βέλγος δεν περιορίζεται μονάχα κοντά στην εστία, αλλά προσφέρει πολύ περισσότερο και στην ανάπτυξη. Διαθέτει σεβαστή τεχνική, πολύ εύστοχα κρατήματα της μπάλας, ενώ εκμεταλλεύεται την ταχύτητα του όταν διανύει αποστάσεις αρκετών μέτρων. Ειδικά η διάσπαση της κατοχής με το που έρχεται στα πόδια του στους γύρω συμπαίκτες του, αποτελεί ένα τρικ που οι εγχώριοι αντίπαλοι δύσκολα το εμποδίζουν. Δεν είναι πως αποτελεί πανέξυπνη κίνηση εντός της τακτικής του Κόντε, αλλά η δυσκολία να χειριστεί κανείς τον Λουκάκου θέτοντας ο τελευταίος σε εφαρμογή τα σπάνια αθλητικά του προσόντα.

Ο Λουκάκου διαθέτει και ένα ακόμη πλεονέκτημα, για το οποίο οι Νερατζούρι του έχουν εξίσου αποδώσει εμπιστοσύνη. Ο ψηλόσωμος ποδοσφαιριστής προφανώς δεν διακρίνεται για κάποια ιδιαίτερη ευελιξία ή έκρηξη στα πρώτα μέτρα. Ωστόσο, όταν βρεθεί σε κατάσταση τρεξίματος αυξάνει σταδιακά ταχύτητα, καλύπτοντας με ιδιαίτερη ευκολία μία μακρά απόσταση. Όσοι θυμούνται το παιχνίδι απέναντι στη Σαχτάρ, είναι ενδεικτικό σε αυτό που αναλύουμε. Παράλληλα, και στη Serie A φέτος, ο Λουκάκου πέτυχε αρκετά τέτοιου τύπου γκολ, όπως έναντι της Μίλαν. Ο ίδιος λοιπόν, φανερώνει το προτέρημα με τον αξιοσημείωτο διασκελισμό του στον ανοιχτό χώρο. Οπότε ο ρόλος του Λουκάκου είναι διπλός, σχετικά με την δράση του εκτός περιοχής, ενώ μη ξεχνάμε πως τα πάει και περίφημα στο πίνακα των σκόρερ.

Ο Κόντε πράγματι τον έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο στο σκεπτικό της σύνθεσής του, ενώ και τους Χακίμι, Μπαρέλα ή Λαουτάρου επίσης τους έχει αναθέσει τα πιο ταιριαστά καθήκοντα βάσει των ικανοτήτων τους. Πάντως, η όλη εξέλιξη του Βέλγου έρχεται σε αντίθεση με την αβλεψία της Μάντσεστερ στο πρώτο, αφήνοντάς τον αδρανή μονάχα στην αντίπαλη περιοχή και αμέτοχο στο τομέα της ανάπτυξης.