Ως πότε θα αγωνίζεται κυνικά η Γαλλία;

Η Εθνική Γαλλίας απολαμβάνει το πιο δυναμικό σύνολο στο Euro 2020, με την ύπαρξη ποιοτικών ποδοσφαιριστών να φτάνει και μάλιστα να περισσεύει. Δεν είναι μόνο η παρουσία άξιων μέσων και επιθετικών, αλλά έχει την απαραίτητη ευελιξία ακόμη και σε θέσεις της άμυνας. Το αγωνιστικό στοιχείο όμως, που της λείπει για να αναγκάσει κάποιον να την ξεχωρίσει, είναι οι πειστικές εμφανίσεις όντας ως απόδειξη ακλόνητου φαβορί. Απέναντι στη Πορτογαλία είχε σαφώς ολοκληρώσει την υπόθεση πρόκριση, όμως και πάλι υπήρξαν διαστήματα με παραγωγή ενός προβλέψιμου, συμβιβασμένου – στην περίσταση – ποδοσφαίρου.

Κυνική, χωρίς υψηλή αποδοτικότητα

Από την Γαλλία είναι εύλογο να έχει κανείς απαιτήσεις και από πλευράς θεάματος. Υπάρχουν οι προοπτικές για πολύ πιο σύνθετες συνεργασίες, ένταση και ρυθμό, και όχι μονάχα συντήρηση δυνάμεων αρκούμενη σε μία – δύο φάσεις. Την ίδια συμπεριφορά φανέρωσε έναντι των Πορτογάλων, οι οποίοι την ταλαιπώρησαν σε χρονικά σημεία του αγώνα που οι Γάλλοι βασίζονταν σε σκόρπιες εκλάμψεις τους.

Ο κυνικός τρόπος που επικρατεί εδώ και κάποια έτη εντός της Εθνικής Γαλλίας, περνά και στη νοοτροπία των παικτών αντίστοιχα. Παρατηρεί κανείς λόγου χάρη, την έλλειψη πρωτοβουλιών από τον Καντέ σε συχνές του κούρσες μετά το ημικύκλιο, όπως και τον παράλληλο ρόλο του Μπενζεμά σε σύγκριση με τον πιο φυσικά ενεργό Γκριεζμάν στη σύνθεση. Σίγουρα η συγκρατημένη στάση τους έστεψε σε πρωταθλητές κόσμου στο περασμένο Μουντιάλ, ανταμείβοντας τους για την απώλεια του τελευταίου Euro. Όμως, όπως το ποδόσφαιρο επιβραβεύει τον ικανό, τιμωρεί εξίσου κι αυτόν που κοιτά επιπόλαια το άθλημα.

Οι δυνατότητες της Γαλλίας και κατά πόσο δύναται να κυριαρχήσει στον αγωνιστικό χώρο, φάνηκε περίτρανα στο τελευταίο δεκάλεπτο, στο οποίο οι Πορτογάλοι είδαν να σφίγγει ο κλοιός δίχως όμως για καλή τους τύχη, με επιτυχία. Σε εκείνο το σημείο του αγώνα, η τριάδα των χαφ απέκτησαν μέτρα προς την αντίπαλη εστία, ενώ οι ακραίοι ήρθαν πιο κοντά στους αντίπαλους μπακ. Άπλωσαν την κατοχή συνειδητά με ένταση, προκειμένου να βρουν το γκολ της νίκης. Απώλεσαν το δοκάρι του Πογκμπά, αλλά και το άμεσο ριμπάουντ στο σουτ του πρώτου. Γενικά όμως, πέρα από αυτή τη σύντομη κυριαρχία, οι Γάλλοι δεν θέλησαν να αναλάβουν εξ αρχής τα ηνία του ματς. Φτάνοντας εντέλει να αναρωτιόμαστε εάν στο γήπεδο παρίσταται τελικά ως φαβορί ή όχι.

Γκριεζμάν, ο «βασιλιάς» της Γαλλίας

Μπορεί να ακούγεται υπερβολικός ο υπότιτλος, όμως κάπως έτσι δρα ο Γκριεζμάν ανάμεσα στη μεσαία γραμμή και την επίθεση. Αποτελεί τον κρίκο στο αποτυπωμένο σύστημα 4-3-1-2, πίσω από τους δύο πιο προωθημένους. Δεκτό βέβαια, πως δεν μας γεμίζει με σιγουριά ούτε μας πείθει περί μεγάλης αξίας παίκτη, όμως είναι αυτός που ορίζει τις τύχες στην ορθή λειτουργία της σύνθεσης. Να σημειωθεί κιόλας πως μετά τον Καντέ, ο δεύτερος σε αναχαιτίσεις μπάλας είναι ο Αντουάν. Απέναντι στη Πορτογαλία δεν απείλησε καθόλου, δεν έφτιαξε ευκαιρίες για τους υπόλοιπους, αλλά ενήργησε συχνά ως μέσος στο χώρο του ημικυκλίου.

Αυτή η έντονη επιρροή από τον Γκριεζμάν, αφήνει σε δεύτερη μοίρα τον Μπενζεμά, ή αλλιώς τον θέτει μονάχα υπεύθυνο για το σκοράρισμα. Πράγμα που το κατορθώνει πολύ καλά, χωρίς να συμμετέχει στο δημιουργικό παρά μόνο στο εκτελεστικό κομμάτι. Τον Γαλλοαλγερινό τον είχαμε συνηθίσει στη Ρεάλ που ο ρόλος του είναι πάντοτε διττός. Άλλωστε, δεν συγκαταλέγεται στα φορ της περιοχής, αλλά χαρακτηρίζεται στράικερ με ατομική ενέργεια στις πλευρές.

Η συνέχεια προμηνύεται ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Ακόμη κι αν στέκεται μπροστά της η Ελβετία στην προσεχή νοκ – άουτ φάση, η άρνηση της Γαλλίας να μεταμορφωθεί σε κυρίαρχο διατηρεί κάποιες πιθανότητες στους πρώτους. Από εκεί και έπειτα, οι επόμενοι αντίπαλοι θα φέρνουν σε χαρακτηριστικά την ασφυκτική πίεση, την παραγωγή διψήφιου αριθμού φάσεων, όπως και στιβαρή αμυντική λειτουργία. Αγωνιστικά σύνολα, που θα μας δώσουν το τελικό συμπέρασμα για την θεωρητικά παντοδύναμη – για πολλούς – Γαλλία.