Π.Ν.- Παραγγελίες- Ναυπηγεία: το τρίγωνο των Ελληνικών... Βερμούδων

Κανέναν εφησυχασμό δεν πρέπει να μας προκαλεί η πρόσφατη παραγγελία 3 Γαλλικών Φρεγατών. Πόσο μάλλον όταν ξεκινήσαμε (έν έτη 2014…) να ψάχνουμε για αντικαταστάτες των Ολλανδικών που διαθέτουμε, κάπου στα μισά της διαδορμής καταλήξαμε να βγούμε επίσημα στην αγορά πρός αναζήτηση νέων μονάδων (2019) και τελικά τις παραγγείλαμε το 2021, για να τις δούμε να πλασιώνουν το Π.Ν. από το 2024 και μετά…

Κάποια στιγμή σ’ αυτόν τον τόπο, πρέπει να μιλήσουμε την γλώσσα της αλήθειας. Να συμφιλιωθούμε μαζί της, αντί να την θάβουμε μονίμως κάτω απ’ το χαλάκι. Κι όχι απλά να την μιλήσουμε, αλλά να την αποδώσουμε και μάλιστα με αυστηρό τόνο. Αυτό θα κάνουμε μέσα από αυτές τις σελίδες σήμερα. Θα ακουστούμε σκληροί ισως. Πρέπει όμως… Τα χαϊδέματα στα μάγουλα και τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, έφτασε καιρός να τα διαδεχτούνε, τραβήγματα αυτιών… Κι είμαστε αποφασισμένοι να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους ακόμα κι άν πικράνουμε πολλούς, ακόμα κι άν χαλάσουμε τη νιρβάνα κάποιων. Το κείμενο που ακολουθεί, δεν υπακούει ούτε σε ιδεολογικές επιταγές, ούτε σε κομματικά κελεύσματα, αλλά μόνο στο κάλεσμα της πατρίδας, η οποία πρέπει κάποια στιγμή να πάει μπροστά. Κι επειδή τα όσα ακολουθούν παρακάτω, θα ειπωθούν… έξω απ’ τα δόντια, απαιτείται να τα διαβάσετε βάζοντας το «Εμείς», πάνω από το «Εγώ». Πάμε λοιπόν!

Ο Στόλος αναβαθμίζεται, αλλά μικραίνει…
Καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια, που παραγγείλαμε 3 υπερσύγχρονες Φρεγάτες από την Γαλλία. Μόνο παρέλαση δεν κάναμε τον περασμένο Σεπτέμβριο, επειδή μετά από 10 χρόνια άστοχων χειρισμών, ανοργανωσιάς και αδιαφορίας, καταφέραμε να παραγγείλουμε 3 Φρεγάτες, τη στιγμή που καλούμαστε να αντικαταστήσουμε έναν Στόλο από 10 παλαιότερες…Μία χώρα ολόκληρη κόντεψε να βγει στους δρόμους να πανηγυρίσει το γεγονός από τους διθυράμβους των δημοσιογράφων, που εξήραν την κίνηση ματ της Κυβέρνησης και εκεί που πηγαίναμε για 4 Φρεγάτες πήραμε 3 επί της ουσίας και αφήσαμε στο ράφι την απόκτηση Κορβεττοφρεγατών (ΚΒ/ΦΓ), οι οποίες εξαγγέλθηκαν μεν δεν παραγγέλθηκαν δε και… ακόμα συζητάμε για να καταλήξουμε στο ποιές «μας κάνουν».

Αυτήν τη φορά βέβαια, δεν θα μας πάρει (ευτυχώς) μία δεκαετία να παραγγείλουμε 3-4 ΚΒ/ΦΓ, με τη διαφορά όμως ότι αυτές -όσο κι άν αρεσκόμαστε να λέμε το αντίθετο- ΔΕΝ είναι πλοία επιπέδου σημερινής Φρεγάτας! Όσο κι άν καμαρώνει ο βασιλιάς για τη νέα του στολή, γυμνός στην ουσία τριγυρνά στους δρόμους. Ξεκάθαρες κουβέντες λοιπόν: το Π.Ν. ενισχύεται μεν, μικραίνει δε… Ναί, η ποιότητά του και οι δυνατότητές του, πρόκειται να ανέβουν κατακόρυφα. Καλώς ή κακώς όμως, στις θάλασσες που (πλέον) καλείται να επιχειρεί το Ναυτικό μας, η ποιότητα από μόνη της δεν αρκεί…

Όταν η απόσταση με την Κύπρο ως δια… μαγείας μειώθηκε δραματικά την τελευταία 25ετία και έπαψε να… κείται μακράν (μας πήρε κι αυτό, κοντά 4 δεκαετίες για να το εμπεδώσουμε…), είτε το θέλουμε είτε όχι, η ποσότητα έχει και αυτή, την τιμητική της. Και με πλοία μεγέθους ΚΒ/ΦΓ δεν καλύπτεις τον ζωτικό χώρο του μέλλοντος, που δεν είναι άλλος από την Α.Ο.Ζ. σου αλλά και εκείνη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Μιάς Κύπρου που είναι απορίας άξιον, που στα κοντά 50 χρόνια ύπαρξής της ως ανεξάρτητο κράτος, δεν έκανε ούτε μισό βήμα, ώστε να δημιουργήσει ένα μικρό, ευέλικτο Ναυτικό και τα περιμένει όλα από την κατά τ’ άλλα «μητέρα» (όποτε το συμφέρει να την θυμάται ως τέτοια) Ελλάδα… Να τα λέμε όλα και να τα λέμε όπως έχουν!

Όσες δυνατότητες λοιπόν κι αν προσδίδουν στο Π.Ν. οι σύγχρονες Γαλλικές Φρεγάτες, χρειάζονται του-λά-χι-στον άλλα 4 πλοία του αυτού μεγέθους, άν θέλουμε να μιλάμε για Στόλο ικανό να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες της χώρας μας. Κι αντί να βρούμε πώς θα μπορέσουμε να αποκτήσουμε άλλες 4 σύγχρονες μονάδες του τύπου, ψάχνουμε να φέρουμε… «κάτι κουρασμένα παληκάρια» από την Ολλανδία και το Βέλγιο (εάν και εφ’ όσον…). Πρόκειται για τις 4 Φ/Γ κλάσσης “Μ”, που είναι κατά 10 περίπου χρόνια νεότερες από τις 40ετείς (επίσης Ολλανδικές) τύπου “S” που διαθέτουμε. Οι γνωστές και ως κλάσσης “Karel Doorman” όταν (και εάν) κατέβουν Ελλάδα μεριά (ήτοι μέχρι να ολοκληρωθούν συμφωνίες, επισκευές, κ.λ.π.) θα έχουν ένα ωφέλιμο όριο ζωής 5-7 επιπλέον ετών μπροστά τους. Και μετά τί; Ξανά θα αναζητάμε από πού θα παραγγείλουμε νέες Φρεγάτες;Μιά ζωή την βγάζουμε με λύσεις της τελευταίας στιγμής. Ενίοτε δε με λύσεις του… “ποδαριού”: κοιτάζουμε πώς να βουλώσουμε τις τρύπες που εμείς δημιουργήσαμε και για αύριο… για αύριο “έχει ο Θεός”. Πολύ ορθά βέβαια, θα ισχυριστεί κανείς ότι… «λεφτά δεν υπάρχουν». Είμαστε αναγκασμενοι να αναζητούμε «φθηνές» λύσεις. Φθήνια και εθνική κυριαρχία, δεν συμβαδίζουν όμως. Και μπορεί λεφτά να μην υπάρχουν, υπάρχουν όμως ναυπηγεία… Ναυπηγεία παρατημένα στη μοίρα τους, που σκουριάζουν και απαξιώνοται καθημερινά, αφού πρώτοι εμείς και οι Κυβερνήσεις μας, τα καταδίκασαν στη μιζέρια και στην αφάνεια.

Ο επιμένων… εισαγωγικά
Πανηγυρίζουμε λοιπόν επειδή η περίφημη… «Φρεγατιάδα» πήρε τέλος και δεν βλέπουμε που όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχουμε καταφέρει να ναυπηγήσουμε ούτε μισό πλοίο δικό μας. Ένα πλοίο που να γεννήθηκε από Ελληνικά μυαλά και να ναυπηγήθηκε από Ελληνικά χέρια, στον τόπο μας. Κι έτσι, διαρκώς επαναλαμβάνεται το σκηνικό που περιγράψαμε: κάθε τρείς και λίγο να χρειαζόμαστε νέες μονάδες και να τρέχουμε να αγοράζουμε πότε κάτι… «περήφανα» σαπάκια και πότε να σκάμε γερά το βαλάντιο (που στην ουσία δεν διαθέτουμε) σε ξένους ναυπηγικούς οίκους.
Αντίθετα η τουρκιά (γιατί ως γνωστόν η Τουρκία δεν είναι χώρα, είναι πρώτα… νοοτροπία με ό,τι αυτό συνεπάγεται και μετά όλα τ’ άλλα) έχει αναπτύξει την πολεμική της βιομηχανία και έχει ήδη ξεκινήσει να ναυπηγεί πλοία, δικής της σχεδίασης… Και μάλιστα οι TF2000 με το οπλικό φορτίο που θα διαθέτουν (ισάξιο Αντιτορπιλικού), θα εξασθενήσουν σε σημαντικό βαθμό το πλεονέκτημα που -προσωρινά- θα δώσουν στο Π.Ν. μας, οι Belhara.
Άν όμως διαθέταμε διπλάσιο αριθμό Γαλλικών Φρεγατών, τότε μάλιστα, θα μπορούσαμε να λέμε ότι έχουμε τις ισορροπίες τις ορίζουμε εμείς. Ωστόσο η 4^η μονάδα του τύπου, που υπάρχει ως option, ακόμα και αυτή -δυστυχώς- στα χαρτιά θα παραμείνει, καθώς ΟΥΔΕΠΟΤΕ έχουμε εξασκήσει δικαίωμα προαίρεσης ως χώρα σε ό,τι αφορά παραγγελίες πολεμικών πλοίων πρώτης γραμμής. Κι έτσι, αντί να βάζουμε μυαλό και να παραδειγματιζόμαστε από τις κινήσεις των γειτόνων, που μεθοδικά και με προσεκτικές κινήσεις τα τελευταία 20 χρόνια, κατάφεραν να φτάσουν να σχεδιάσουν και να χτίσουν όχι Τορπιλοπυραυλακάτους, αλλά Φρεγάτες (και μάλιστα με ισχύ πυρός μίνι αντιτορπιλικού), εμείς επιμένουμε… εισαγωγικά. Πως έλεγε ο Λαλάκης ο εισαγόμενος στη διαφήμιση «παφ και τάληρο»; Κάτι ανάλογο κι εμείς: λαμαρίνα και χιλλιάρικο…
Κακά τα ψέμματα. Έχουμε πολλά να μάθουμε ακόμα… Και δυστυχώς, αντί να πρωτοπορούμε, τα μαθαίνουμε με δάσκαλο τους απέναντι. Κι είτε επειδή αυτό ενοχλεί, είτε επειδή αδυνατούμε να βρούμε τα αποθέματα θέλησης να τους μιμηθούμε (ώστε κάποια στιγμή να τους ξεπεράσουμε), βρισκόμαστε για μία ακόμη φορά, στην άβολη θέση του να εξαρτώμαστε από τρίτες χώρες, για την ανανέωση του Στόλου μας. Μεγάλες ναυτικές δυνάμεις, με παράδοση στις ναυπηγήσεις σύγχρονων πλοίων, οι οποίες όμως ανά πάσα στιγμή, μπορούν να σου τα κάνουν ακίνδυνες βαρκούλες, σε περίπτωση που αποφασίσουν να… «κλείσουν τον διακόπτη». Και τότε πάνε στράφι» τα δισ. που τους έδωσες.

Ελληνικη ναυπηγική βιομηχανία: ο μεγάλος ασθενής…
Και να πει κανείς ότι δεν μπορούμε, ότι δεν έχουμε τα μέσα, ότι δεν δυνάμεθα να κάνουμε ό,τι κάνουν τόσα και τόσα άλλα κράτη… Όχι, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Όραμα δεν έχουμε. Αυτό μας λείπει. Και δεν διαθέτουμε τέτοιο, όχι γιατί είμαστε… κοντόφθαλμοι, αλλά γιατί πρώτον: έχουμε πείσει τους εαυτούς μας, ότι δεν είμαστε ικανοί να κατασκευάσουμε ούτε… οδοντογλυφίδα και δεύτερον: γιατί τα οράματα κοστίζουν. Και το κόστος, δεν είναι τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο σε κοινωνικό και πολιτικό…
Κοστίζουν στους πολιτικούς, κοστίζουν στους βολεμένους, κοστίζουν στους συνδικαλιστές, κοστίζουν στη… διασάλευση μιας μίζερης πραγματικότητας, την οποία κανείς εκ των ιθύνοντων δεν θέλει να διαταράξει… Κι έτσι, η διατήρηση θνησιγενών καταστάσεων, όχι απλά τελειωμό δεν έχει, αλλά διαιωνίζεται με τις ευλογίες κυβερνήσεων, βολεμένων και παρατρεχάμενων, τη στιγμή που η χώρα έχει όλες τις δυνατότητες όχι μόνο να ξεκινήσει την πορεία της στη ναυπηγική βιομηχανία, αλλά να πρωταγωνιστήσει!

Κατ’ αρχάς έχουμε μία παράδοση όχι αιώνων, αλλά χιλλιετιών, στον τομέα των ναυπηγήσεων.
«Αυτό από μόνο του αποτελεί όπλο στη φαρέτρα μας;» ενδέχεται να αναρωτηθεί κάποιος.
Ίσως ναί, ίσως όχι. Όμως ένα είναι το σίγουρο: η ναυπηγική τέχνη, είναι βαθιά χαραγμένη στο D.N.A. μας.
Διαθέτουμε ένα υπέρ του δέοντος αξιόλογο Τμήμα Ναυπηγών στο Ε.Μ.Π. (γεγονός κι όχι εικασία) κι όμως χρόνια τώρα που δεν έχουμε ναυπηγήσει ούτε… κανό που λέει ο λόγος. Η ναυπηγοεπισκευαστική μας ζώνη, εκτείνεται κάμποσα χιλλιόμετρα από την Δραπετσώνα ως την Ελευσίνα, όμως πέραν από μηχανότρατες και οχηματαγωγά μεγέθους “παντόφλας”, δεν έχουμε να επιδείξουμε τίποτε παραπάνω τα τελευταία 50 χρόνια…
Ναί έχουμε ναυπηγεία. Τα μετατρέψαμε όμως σε εστίες συσσώρευσης αργόσχολων εργατοπατέρων. Αποτέλεσμα αυτού, να μας φεσώσουνε και να τα κλείσουνε οι ίδιοι με τα καμώματά τους. Μετά αφού οι κομματικοί στρατοί τα είχαν αποτελειώσει, τα πουλήσαμε. Όμως ακόμα και τότε, υπό το νέο ιδιοκτησιιακό τους καθεστώς, κατά κάποιο… μαγικό τρόπο, επανεμφανίσθηκαν όχι μόνο τα τερτίπιτα των συνδικαλιστών (αυτοί κι αν είναι… πανδημία) αλλά και άλλες παθογένειες που επιμελώς τις αποκρύπταμε (πάντα κάτω απ’ το χαλάκι…). Το αποτέλεσμα… γνωστό: οι νέοι ιδιοκτήτες είδαν και από-ειδαν τα βρόντηξαν κι έφυγαν. Τα ναυπηγεία περιήλθαν ξανά στο Δημόσιο και τώρα αγωνιζόμαστε πάλι να τα ξεφορτωθούμε (φτου κι απ’ την αρχή) αλλά από την άλλη, θέλουμε και να τα πάρει κάποιος σοβαρός «μνηστήρας», που να φέρει όμως και μιά άλφα «προίκα» νέων μονάδων για τον Στόλο.

Αναζητώντας… γιουσουφάκια σε Αμερική και Ευρώπη
Κάπου εκεί άρχισε να μπλέκεται το πράγμα καθώς η Κυβέρνηση, προσπαθούσε με νύχια και με δόντια, να δημιουργήσει ένα πακέτο, με την εταιρεία που θα αναλάμβανε το χτίσιμο των νέων Φρεγατών να παίρνει «προίκα» και τα ναυπηγεία. Επρόκειτο για μία αξίωση, που είχε τις ίδιες πιθανότητες, με εκείνες που είχε κάποιος που δεν παίζει ΠΡΟ-ΠΟ, να πιάσει 13άρι…

Χρειάστηκε να φτάσουν τα πράγματα… «δευτερόλεπτα πρίν το «αμήν» για να αναγκαστεί η Κυβέρνηση -βλέποντας ότι ένας τέτοιος συνδυασμός δεν της έβγαινε- να «σπάσει» το πακέτο σε πολλά επιμέρους κομμάτια. Αποτέλεσμα ήταν η παραγγελία να προχωρήσει πολύ πιο γρήγορα, χωρίς τον σκόπελο των ναυπηγείων. Μπορεί να ωθήθηκε καθαρά εξ’ ανάγκης σε αυτήν την κίνηση, αυτό όμως δεν σημαίνει απαραίτητα, ότι αντιλήφθηκε το λάθος του να προσπαθεί να συνδυάσει… πόθους με απαιτήσεις. Έτσι, με το που μπήκαν φαρδιές-πλατιές οι υπογραφές για τις Belhara, επανέφερε από την… «πίσω πόρτα» (ξανά), την πώληση των ναυπηγείων, «πακέτο» με την παραγγελία των νέων Κορβετοφρεγατών.
Με την αδικαιολόγητη… εμμονή της όμως σε αυτό το σκεπτικό, δύο τινά μπορούν να συμβούν:
α) Είτε θα ακριβοπληρώσουμε τις νεοναυπηγήσεις σε κάποια εταιρεία που θα δεχτεί την «προίκα» αυτή και θα πάρουμε πλοία τα οποία δεν θα ήταν αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη, αλλά θα τα πάρουμε, μόνο και μόνο για να απαλλαχτούμε από τον νταλκά των ναυπηγείων.
β) Είτε ο οίκος που θα αναλάβει τη ναυπήγησή τους, θα το κάνει ανεξάρτητα από την προσφερόμενη… προίκα και θα αφήσει… στο ράφι, τα ναυπηγεία ως άλλη… «Δεσποινίς ετών 39» (πλάκα-πλάκα, κάπου τόσα χρόνια κρατάει αυτή η ιστορία…).

Αν λάβει χώρα το πρώτο σενάριο, τότε θα πανηγυρίζουμε (ξανά) για μιά win-win κατάσταση, που όμως θα έχει έρθει με σοβαρές επιτπώσεις, στις δυνατότητες που θέλαμε να προσδώσουμε στον Στόλο.
Άν αντίστοιχα το δεύτερο σενάριο, είναι αυτό που θα υλοποιηθεί, τότε θα μας μείνουν τα ναυπηγεία… πεσκέσι.

Διότι κακά τα ψέμματα… είναι ποτέ δυνατόν, να περιμένουμε ένα επιχειρηματικό σχήμα, να πάρει τα ναυπηγεία, όταν αυτά τα φορτώσαμε εμείς οι ίδιοι με μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ χρέη και να ονειροβατούμε ότι ο επενδυτής, θα αναλάβει να ξεπληρώσει τα δικά μας σπασμένα;
Είμαστε τόσο αιθεροβάμονες, να περιμένουμε παράλληλα ότι ο αγοραστής να ρίξει άλλα 200.000.000 ευρώ σε επενδύσεις, προκειμένου να… τα φέρει στα ίσια τους και να τα κάνει ανταγωνιστικά και μάλιστα όταν τον υποχρεώνουμε να διατηρεί τριπλάσιο προσωπικό απ’ όσο χρειάζεται, έτσι… γιατί εμείς ως σοβαρό κράτος που είμαστε, μεριμνούμε για την απασχόληση;
Αδιανότητα πράγματα…Εκτός πια κι άν είμαστε τόσο αφελείς, που πιστεύουμε ότι απέναντί μας δεν έχουμε σοβαρούς ναυπηγικούς οίκους, αλλά έχουμε να κάνουμε με γιουσουφάκια στα οποία η κουτοπονηριά (που εμείς βαφτίζουμε «μαγκιά») έχει πέραση…

Είναι οι μίζες, ηλίθιε…
Ήδη, οι πρώτες φωνές από την πλευρά του Π.Ν. έχουν αρχίσει να έρχονται στην επιφάνεια και να τονίζουν την αδυναμία υλοποίησης του όλου εγχειρήματος υπό τις παρούσες συνθήκες. Οι ίδιες φωνές, επισημαίνουν πρός κάθε κατεύθυνση, ότι η Κυβέρνηση πρέπει να κινηθεί για την απόκτηση ΚΒ/ΦΓ… χθές και να αναλάβει ξεχωριστό κλιμάκιό της, να βρει επενδυτή για τα ναυπηγεία. Ανέφικτο; Καθόλου. Οι Κινέζοι στο παρελθόν έχουν δείξει τις προθέσεις τους. Αντιδιαμετρικά οι Αμερικάνοι, που δεν θέλουν με τίποτα να δουν τους Κινέζους να εδραιώνουν με οριστικό και αμετάκλητο τρόπο την παρουσία τους, στην Ελλάδα, έχουν δείξει κι αυτοί εξίσου έντονο ενδιαφέρον. Μετά δε την πρόσφατη αναβάθμιση της Αλεξανδρούπολης, το logistic support ενός ναυπηγείου, τους είναι άκρως απαραίτητο. Επίσης, η κίνηση Προκοπίου, έδειξε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ότι και ο Ελληνικός εφοπλισμός, μπορεί να αναλάβει να αναστήσει την «ζώνη». Πρός τί λοιπόν όλος αυτός ο εθελοτυφλισμός από την πλευρά του κράτους;

Άραγε να διασκεδάζει (και αυτή) η Κυβέρνηση που χρόνια τώρα, παίζει «κρυφτούλι» με το είδωλό της κοροϊδεύοντας τον εαυτό της;
Να υποθέσουμε ότι ηδονίζεται που τρώει κάθε μήνα ένα σεβαστό πρόστιμο από την Ε.Ε. για τα ναυπηγεία της; Δύσκολο να ξεχωρίσει κανείς τί από τα δύο συμβαίνει.
Ωστόσο (και) στο θέμα των ναυπηγείων, είναι η 4^η κατά σειρά κυβέρνηση που υιοθετεί λύσεις τύπου… «Ελληνικού» (αλοίμονo μη δεν τιμήσουμε τις παραδόσεις μας, καθώς το γιοφύρι της Άρτας, μας δείχνει τον δρόμο…).

Κακά τα ψέμματα. Δεν είναι ότι δεν μπορούμε να χτίσουμε εμείς οι ίδιοι βαπόρια για τον Στόλο. Απλούστατα δεν θέλουμε. Και οι λόγοι είναι πολλοί… Πρώτα απ’ όλα, γιατί η εξάρτησή μας από τρίτους, κάνει πολύ πιο εύκολο το έργο της αυτο-θυματοποίησής μας. Κάνει δε, ακόμα ευκολότερη την απαλλαγή ευθυνών από την πλάτη μας και την επίρριψή τους, στους «κακούς» ξένους. Μετά είναι και το άλλο: εμείς οι ίδιοι, που από την μεταπολίτευση και μετά πέσαμε να κατασπαράξουμε κάθε ίχνος βαριάς βιομηχανίας που διαθέταμε, να έρθουμε τώρα να αναστήσουμε τα ζόμπι της, με ισχυρά ναυπηγεία και να χαλάσουμε την ησυχία και το βόλεμα προσώπων και παγιωμένων καταστάσεων, πάει πολύ…
Τέλος (το σημαντικότερο): άν αρχίζουμε να χτίζουμε κι εμείς εδώ βαπόρια, θα ξεχάσουν οι πολιτικοί μας τα… «δωράκια», τις έμεσες οικονομικές απολαβές, τις προμήθειες. Να το πούμε απλά; Είναι οι μίζες, ηλίθιε!

Αναμνήσεις από το… μέλλον
Δεν είναι λοιπόν, ότι δεν μπορούμε να σταθούμε επάξια, στη ναυπηγική βιομηχανία. Από την αρχαιότητα μέχρι και πρίν μισό αιώνα, οι ταρσανάδες στους κολπίσκους των νησιών μας, ήταν αυτοί που διαχρονικά, αποτελούσαν τον ζωοδότη των κατά θάλασσα αγώνων αυτού του τόπου. Παραμονές του Β΄ Π.Π. η πτωχευμένη μέχρι το 1936 Ελλάς, είχε αντιληφθεί που είναι το μέλλον κι είχε αρχίσει να ναυπηγεί αντιτορπιλικά! Γιατί λοιπόν να μην ναυπηγούμε πολεμικά (και όχι μόνο) πλοία και σήμερα; Τί μας λείπει;

Διαθέτουμε εξιδεικευμένο προσωπικό, με μεγάλη πείρα συσσωρευμένη σε ναυπηγήσεις πολεμικών πλοίων του παρελθόντος. Έχουμε φέρει εις πέρας και μεγάλα και σημαντικά και περίπλοκα ναυπηγικά προγράμματα.
Αρχής γενομένης από τις Γαλλικές Combatante πρίν από 50 περίπου χρόνια.
Προγράμματα όπως οι Γερμανικές ΜΕΚΟ (3 χτίστηκαν σε ελληνικά ναυπηγεία).
Τα επίσης Γερμανικά υποβρύχια Type 214, (επίσης 3 σε ναυπηγεία της χώρας).
Ομοίως και οι Βρετανικές Super Vita (7 τον αριθμό, έχει ανακοινωθεί και η πρόθεση για την 8^η)..
Θα πει -και πολύ σωστά- κάποιος, ότι μία Φρεγάτα που οι Γερμανοί την τελείωσαν μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια, εμάς μας πήρε τέσσερα . Και δεν θα έχει άδικο… Το ίδιο ισχύει και για τα Υποβρύχια, όπως και για τα Βρετανικής σχεδίασης ταχέα (εφέτος 20 χρόνια μετά, παραδόθηκε το τελευταίο…). Ας όψονται τα οικονομικά προβλήματα των ναυπηγείων, οι κόνξες των ιδιοκτητών, οι απεργίες, οι κατά καιρούς επιδείξεις εργατοπατερικού… δυναμισμού. Άν όμως βγαίνανε όλα αυτά από το κάδρο;

Την εποχή που ο Νιάρχος, είχε υπό την ιδιοκτησία του τον Σκαραμαγκά, οι… «μαγκιές» των συνδικαλιστών, ήταν όνειρα θερινής νυκτός. «Κούναγες την ουρά σου» και πήγαινες να κάνεις τον μάγκα; «Έπαιρνες πόδι», με συνοπτικές διαδικασίες… Εύκολα γίνεται αντιληπτό λοιπόν, γιατί τα ναυπηγεία τότε χτίζανε από φορτηγά και δεξαμενόπλοια, μέχρι και πυραυλακάτους. Γιατί πολύ απλά, ο ιδιώτης, δεν έχει ανάγκη τον εργατοπατέρα…

Ζώνη: η Silicon Valley της Ευρωπαϊκής ναυπηγείας
Ας πάρουμε λοιπόν ως παράδειγμα, ένα απλό σενάριο το οποίο καθόλου δεν απέχει από την πραγματικότητα:
Το Χ ναυπηγείο, το έχει αγοράσει ο Χ εφοπλιστής. Τσαλιμάκια, απεργίες κάθε τρείς και λίγο και τα τοιαύτα, περνάνε αυτόματα στην σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Ο εφοπλιστής, δεν θέλει να είναι κομπάρσος στις εξελίξεις. Είναι γεννημένος πρωταγωνιστής! Θα φέρει τους καλύτερους στα ναυπηγεία του. Στα υψηλά κλιμάκια θα τοποθετήσει αρχικά, τους ναυπηγούς που έχει στη δούλεψή του, για να επιβλέπουν τις ναυπηγήσεις που μέχρι πρόσφατα ο ίδιος εκτελούσε στο εξωτερικό.
Δίπλα τους θα ρίξει και έναν αριθμό από την αφρόκρεμα των αποφοίτων του Τμήματος Ναυπηγικής του Ε.Μ.Π. Γνωρίζει ότι σε αυτούς θα στηρίξει το μέλλον του μεγαλεπήβολου εγχειρήματός του. Το νερό έχει μπει για τα καλά στ’ αυλάκι: το επάγγελμα του ναυπηγού, θα αρχίσει να ανεβαίνει αυτόματα… Δουλειές θα δημιουργηθούν. Η οικονομία θα πάρει τα πάνω της.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα και ιστορικό ερευνητή της ναυτιλίας Γιώργο Φουστάνο, εδώ και 70 χρόνια, κάθε 13 ημέρες (κατά μέσο όρο) ναυπηγείται στις γιαπωνέζικες γιάρδες 1 πλοίο ελληνικών συμφερόντων! «Οι Ιάπωνες έπρεπε να είχαν φτιάξει άγαλμα στην ελληνική ναυτιλία», αναφέρει μέσα στο βιβλίο του, «Made in Japan».
Από τον Β΄ Π.Π. και μετά δηλαδή, οι Ιάπωνες οφείλουν την μεν ανοικοδόμησή της χώρας τους στους Αμερικάνους, την δε δημιουργία ισχυρής οικονομίας στους Έλληνες εφοπλιστές! Γιατί να μην γίνει το ίδιο και εδώ, στον τόπο μας;

Άν στην προσπάθεια αυτή ο ενδιαφερόμενος εφοπλιστής, βρει αρωγό του (κι όχι… εχθρό του) το κράτος, εύκολα γίνεται αντιληπτό, ότι η περιοχή από τον Σκαραμαγκά ως την Ελευσίνα, μπορεί να γίνει το… Silicon Valley της Ευρωπαϊκής ναυπηγείας. Η Κυβέρνηση θα μπορούσε να εγγυηθεί στον ιδιοκτήτη των ναυπηγείων, δουλειές, με μιά συμφωνία κυρίων:
Tο Αόρατο Υποβρύχιο: Mπήκαμε στον «Παπανικολή» που ψάχνουν τέσσερις μήνες οι Τούρκοι «Εγώ ως κράτος, για κάθε παραγγελία που θα τοποθετώ εφ’ εξής για το Πολεμικό Ναυτικό μου στο εξωτερικό, θα θέτω δύο όρους απαράβατους, για όποιον θέλει να την πάρει.
Ο ένας θα είναι το 75% αυτής να ναυπηγείται στην Ελλάδα. Τέσσερις Φρεγάτες θέλω; Ένα σκάφος θα χτίζεται στο εξωτερικό, αλλά με τους ανθρώπους του δικού σου ναυπηγείου να επιβλέπουν, να μαθαίνουν και να φέρουν στον τόπο μας το know–how, 3 Φρεγάτες θα “κτίζονται” στην Ελλάδα στα δικά σου ναυπηγεία.
Ο άλλος όρος, θα υπαγορεύει ρητά, ότι θα έχω το δικαίωμα την ίδια Φρεγάτα που παρήγγειλα στον ξένο, να μπορώ να την ναυπηγώ στην πατρίδα μας, στα δικά σου πάντα ναυπηγεία και να την πουλώ σε άλλες χώρες. Για κάθε παραγγελία που θα τοποθετείται στα ναυπηγεία σου όμως, θέλω ένα 15% ποσοστό επί της συνολικής τιμής της».
Όμορφα, πεντακάθαρα, κατανοητά, win-win και όλοι ικανοποιημένοι.
Έτσι ενεργούν οι πολιτικοί που σέβονται τον ρόλο τους, τιμάνε το αξίωμά τους και ενεργούν πρός όφελος της χώρας που ηγούνται.

Από την άλλη, ο εφοπλιστής ή ο οιοσδήποτε νέμεται ως ιδιοκτήτης το ναυπηγείο, θέτει κι αυτός τις δικές του εγγυήσεις:
«Εγώ κύριε ‘κράτος’, θέτω αντίστοιχα δύο όρους απαράβατους από την πλευρά μου.
Πρώτον: να έχω το εκάστοτε πολεμικό σου πλοίο, έτοιμο και παραδοτέο στο ίδιο χρονικό διάστημα που θα έκανε αυτό να φτιαχτεί στην Γαλλία, στην Γερμανία, στην Αγγλία. Άν στο καθυστερήσω, για κάθε μήνα καθυστέρησης, θα πληρώνω στο Π.Ν. το 1% επί της συνολικής αξίας της παραγγελίας.
Δεύτερη δέσμευσή μου: Σε εύρος χρόνου, θα σε κάνω αυτόνομο και ανεξάρτητο. Άν μάλιστα, μου εξασφαλίσεις με δικά σου κονδύλια μία δεξαμενή, τα δε πολεμικά σου, θα έχουν πάντα προτεραιότητα για επισκευές και συντήρηση, καθώς αυτή θα είναι αφιερωμένη αποκλειστικά και μόνο για χρήση από τον Στόλο».

New deal… made in Greece
Πρόκειται για την δημιουργία ενός Αμερικάνικου «New Deal» εν Ελλάδι, το οποίο με φόντο την ναυπηγεία, μπορεί να υιοθετηθεί ως πλαίσιο και για άλλους βιομηχανικούς κλάδους που τόσο έχει ανάγκη η χώρα.. Έτσι θα διασφάλιζε ο κάθε ιδιοκτήτης ναυπηγείου την επιχείρησή του, το όνομά του, την αξιοπιστία του. Και μέσα σε 2 δεκαετίες, με την ανάληψη ναυπηγικού έργου, με την ροή παραγγελιών, με τη συσσωρευμένη τεχνογνωσία, με τα Ελληνικά μυαλά, να σχεδιάζουν Ελληνικής σχεδίασης πλοία (πολεμικά και όχι μόνο…), με Ελληνικά χέρια να στο κατασκευάζουν φθηνότερα από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης, πας σε άλλο επίπεδο την ναυπηγική σου βιομηχανία. Ελαχιστοποιείς την εξάρτηση του Π.Ν. σου από τρίτους. Περνάνε σε άλλη διάσταση οι δυνατότητες του Στόλου σου (πολεμικού και εμπορικού).

Όνειρα θερινής νυκτός; Άν είδατε πουθενά κάποια περίπλοκη εξίσωση, κάποια ανάλυση πυρηνικής φυσικής, κάποιους υπολογισμούς για την εξέλιξη της θεωρίας των ενοποιημένων πεδίων, να μας το δείξετε κι εμάς, να… μαζευτούμε. Δεν πρόκειται όμως για υψηλού επιπέδου αναλύσεις. Ούτε για… όνειρα θερινής νυκτός. Πρόκειται για μιά αλλαγή σελίδας στην νοοτροπία μας. Αλλαγή χωρίς πισογύρισμα, αμετάκλητη.

Η Εθνική Ελλάδος, το 2004 απέβαλε από πάνω της όλη την κακομοιριά που χαρακτήριζε το ποδόσφαιρό μας, μετάγγισε γνώση από τους ξενιτεμένους παίκτες της, έκλεισε τα αυτιά της στα… εντόπια κακοπροαίρετα και μίζερα σχόλια και με Γερμανό προπονητή, πέτυχε να γράψει το όνομά της στον χάρτη του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, με έναν τρόπο που κανείς μέχρι σήμερα, δεν έχει καταφέρει.

Το Ελληνικό Εμπορικό Ναυτικό, μέχρι την επανάσταση ήταν μια περιφερειακή δύναμη από την Οδησσό ως τα λιμάνια του Ευρωπαϊκού Ατλαντικού, ενώ ήταν σκλαβωμένο (να το τονίσουμε αυτό).
Με την απελευθέρωση, ήταν το πρώτο Ναυτικό, που ένωσε ηπείρους χωρίς να είναι αυτοκρατορία, ενώνοντας τα συμφέροντα εμπορικών οίκων και κρατών, εταιρειών με εκείνα απλών ιδιωτών, τα συμφέροντα της ναυτιλίας ως κλάδου με τα αντίστοιχα των βιομηχανιών, που είχαν ήδη αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους δυναμικά στο διεθνές εμπόριο.
Ο 1ος παγκόσμιος πόλεμος την λύγισε, την έφερε στα γόνατά της. Μέσα σε χρόνο-ρεκορ, κάνει το μεγάλο come back από εκεί που κανείς δεν το περίμενε.
Ο 2^ος Π.Π. σχεδόν εξαφάνισε το Ε.Ν. μας. Οι νικητές μας έδωσαν 100 “Liberties” (με τα οποία οι ίδιοι, ούτε γράμμα δεν καταδέχονταν πλέον να στείλουν…). Κι αυτά μας τα παραχώρησαν, γιατί μας θεωρούσαν τελειωμένους. Όχι για να μας βοηθήσουν, αλλά έτσι… για τα μάτια του κόσμου, για να δείξουν ότι δεν ξέχασαν την προσφορά μας. Στα χέρια δαιμόνιων εφοπλιστών και ικανότατων πληρωμάτων, τα βαπόρια «της μιάς ημέρας» και του «ενός ταξιδιού», έγιναν τα «ευλογημένα πλοία» και στάθηκαν υπέρ-αρκετά για να αναστηθεί η Εμπορική Ναυτιλία μας, προς έκπληξη όλων των «καλών συμμάχων» που την είχαν ξεγραμμένη.
Όλα αυτά δεν φάνταζαν τότε… όνειρα θερινής νυκτός, αλλά «σενάρια επιστημονικής φαντασίας»!
Κι όμως… όλα έγιναν και μάλιστα άψογα και τα έχει καταγράψει η ιστορία. Κι επετεύχθησαν γιατί ό,τι η ναυτιλία μας δεν διέθετε σε υλικό (βαπόρια) το είχε σε μυαλά και σε νοοτροπία!
Κι έτσι έκανε την αναλογία τιμής και μιλίου τον νέο χρυσό κανόνα των μεταφορών.
Πέρναγε ο κλάδος από το κάρβουνο στο πετρέλαιο και οι δικοί μας οσφρίζονταν ευκαιρίες και προέβλεπαν αντίστοιχα τις κρίσεις.
Γνώριζαν πότε να κάνουν συντήρηση δυνάμεων και πότε να «ρίξουνε βαπόρια».
Ο πλανήτης ολόκληρος μετά τον πόλεμο, ανοικοδομείτο απ’ άκρη σ’ άκρη κι ο Έλληνας ήταν ο πρώτος που κατάλαβε ότι τα πλοία της εποχής ήταν ανεπαρκή.
Κι έπιασε κι έφτιαξε άλλα βαπόρια, μεγαλύτερα. Σκαριά που μέχρι εκείνη την εποχή, φάνταζαν βγαλμένα από… σενάριο επιστημονικής φαντασίας.
Κι έκανε τα μέχρι πρότινος «πλοία-μεγαθήρια» της εποχής του μεσοπολέμου, να φαντάζουν δράγες και κουιμπέκες, μπροστά στο ολοένα αυξανόμενο τοννάζ, που διαρκώς χτύπαγε νέα ύψη και κατέληξε να κατακτήσει κάθε είδος βαποριού. Και στις περήφανες πλώρες και πρύμες τους, διάβαζες “ΟLYMPIC FLAME”, «ΕΥΓΕΝΕΙΑ ΝΙΑΡΧΟΣ», «ΕΛΛΑΣ ΦΩΣ»…

Όπου υπάρχει ένα σαφές και ξεκάθαρο πλαίσιο, ένα απαλλαγμένο από αγκυλώσεις και παρεμβατισμούς επιχειρηματικό περιβάλλον, ο Έλληνας μεγαλουργεί! Νόμος αυτό. Όπου το Ελληνικό κράτος απουσιάζει, το επιχειρηματικό του δαιμόνιο, πρωτοπορεί. Καιρός να αντιστραφούν οι ρόλοι και το κράτος, να βγει μπροστά και από ακούσιος σαμποτέρ ή έστω αδιάφορος θεατής στην καλύτερη, να αναλάβει τον ρόλο του εγγυητή. Οι ναυπηγικές εγκαταστάσεις για ένα τέτοιο εγχείρημα υπάρχουν. Βαπόρια για επισκευές, υπάρχουν.
Παραγγελίες για να ναυπηγηθούν νέα πολεμικά υπάρχουν (και είναι αναγκαία για την προστασία της πατρίδας μας).
Εφοπλιστές και ναυτιλιακές εταιρείες, υπάρχουν.
Σε στρατηγικό μέρος που διασταυρώνονται 3 ήπειροι μας έβαλε ο Θεός.
Μυαλά, υπάρχουν.
Εργατικά χέρια, κόσμος για να δουλέψει, υπάρχει.
Πολιτικοί με την ανάλογη βούληση υπάρχουν;

Αναζητούνται πολιτικοί λοιπόν…
Βάλτε μιά ταμπέλα έξω απ’ τα κομματικά σας γραφεία, από τα κεντρικά σας, από την ίδια τη Βουλή, που να γράφει ότι ψάχνετε κόσμο…
Κι άν φοβάστε ότι δεχόμενοι… βιογραφικά, θα αυτο-ακυρωθείτε, τότε πρίν να είναι αργά κάντε τις κινήσεις εκείνες, που θα πλουτίσουν τα αντίστοιχα δικά σας!
Τα βιογραφικά σας όμως, όχι τις τσέπες. Οι δικές σας και των ημετέρων σας γεμίσανε πια.
Καιρός να γεμίσουν κι αυτές του κράτους, επιτέλους…