Επειδή πολλά έχουν ακουστεί τελευταία ως πρός τους άνδρες «παλιάς κοπής» καλό είναι να δούμε και την άλλη πλευρά. Να μιλήσουμε λίγο και για τους gay «παλιάς κοπής». Άτομα που εν γνώσει της διαφορετικότητάς τους, ήταν διακριτικοί. Ήταν ανέκαθεν Κύριοι (έτσι με «Κ» κεφαλαίο) και Κυρίες. Γιατί πολύ απλά, δεν χρησιμοποίησαν αυτήν την διαφορετικότητα για να προκαλέσουν, για να προβληθούν, για να βρεθούν στο επίκεντρο της δημοσιότητας.

Δεν απαίτησαν σεβασμό, γιατί γνώριζαν ότι ήταν ίσοι με όλους τους άλλους και δεν χρειάζονταν ούτε νόμους για να το επιβεβαιώσουν, ούτε… βασιλικά διατάγματα, βουλεύματα και αληπασάδικα φιρμάνια. Δεν ήταν… «άνθρωποι με ιδιαιτερότητες», όπως άστοχα το είχε θέσει κάποιος. Όχι! Το αντίθετο: ήταν ιδιαίτεροι άνθρωποι! Ακριβώς γιατί δεν ένιωσαν ποτέ την ανάγκη να επιβάλουν την φύση τους, ως παράδειγμα πρός μίμηση. Ούτε και απαίτησαν ποτέ, να ριχτούν στην πυρά, όσοι είχαν διάφορη γνώμη από τη δική τους ή όσοι -λανθασμένα- δεν τους αποδέχονταν.

Ήταν πρίν από μία περίπου δεκαπενταετία, όταν ξέσπασε όλη αυτή η… τάση ξέφρενης αναθεώρησης των πάντων, υπό το προσωπείο μιάς αόριστης διαφορετικότητας. Και τότε υπήρχαν αυτά τα… «παιδιά, που δεν γίνονται άντρες» που λέει και το γνωστό πρωτοποριακό -για την εποχή του- άσμα. Άνθρωποι που βρέθηκαν στο λάθος σώμα, που γεννήθηκαν γυναίκες μέσα στο κορμί ενός άντρα αλλά και το αντίστροφο. Όπως και άτομα που κάποια στιγμή της ζωής τους, επέλεξαν έναν διαφορετικό τρόπο να χαίρονται τον έρωτα.
Ποτέ τους όμως, δεν πρόσβαλαν τον φίλο τους.
Ποτέ δεν έκοψαν την «καλημέρα» στον γείτονα, γιατί δεν είχαν τα ίδια γούστα εκείνος μ’ αυτούς κι αυτοί μ’ εκείνον.
Δεν ασχολήθηκαν με το να κρατήσουν μούτρα στον γνωστό τους, στον άγνωστο, στον διπλανό, επειδή κάποια στιγμή, μπορεί να τους έκαναν κι ένα πείραγμα λιγάκι… έξω από τα συνηθισμένα.
Ποιός ξεχνάει την «Φτερού», τον «Λαλάκη» ή την «Παλόμα»;
Αλλά κυρίως ποιός άκουσε ποτέ το παραμικρό γι’ αυτούς;
Καταπιεσμένοι;
Ναί, ίσως… ΟΥΔΕΠΟΤΕ όμως προσπάθησαν να κάνουν αντικείμενο προβολής, τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις…
Κατατρεγμένοι;
Ναί, όντως. Ποιός τολμά να διαφωνήσει ότι πραγματικά υπήρξαν και τέτοιες περιπτώσεις; Ποτέ τους όμως, δεν επιχείρησαν να επιβάλουν στον άλλον τα γούστα τους…

«Γελάω μαζί σας, γιατί είστε όλοι ίδιοι!»

Έχω φίλους gay. Κι αν θέλω να είμαι ειλικρινής στις λεσβίες γνωστές μου, υπήρξαν φορές που διέκρινα ντομπροσύνη και ανδρισμό που έλειπε σε πολλούς του φύλλου μου…
ΚΑΝΕΝΑΣ τους όμως, δεν «πέρασε την κόκκινη γραμμή» να πάει το θέμα, εκεί που εγώ δεν ήμουν διατεθειμένος να το πάω. Όλοι όσοι γνώρισα στη ζωή μου, που τα γούστα τους διέφεραν απ’ τα δικά μου, σεβάστηκαν και εμένα και τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό. Όπως ομοίως, σε κανέναν τους, δεν… περίσευε τόση έπαρση, για να βγαίνει και να το διαλαλεί και να υπερηφανεύεται δημοσίως, ότι είναι ομοφυλλόφιλος.
«Το τί είμαι και το τί αισθάνομαι το ξέρω μόνο εγώ. Και προτιμώ να μείνει έτσι», όπως πολύ όμορφα είχε πει κάποτε η φίλη μου, η Φρατζέσκα.

Κανείς από όλους αυτούς που γνωρίζω, δεν έχει λάβει μέρος σε gay parades. «Εσύ βγαίνεις στους δρόμους, να φωνάζεις “Είμαι straight! Είμαι straight”;Γιατί να βγω εγώ λοιπόν;» μου είχε απαντήσει, ένας από τους «όμορφα ιδιαίτερους» αυτούς Ανθρώπους (δεν πρόκειται για τυπογραφικό λάθος το «Α» κεφαλαίο…).
Άκουσα την Βίκη (γεννημένος ως Βασίλης), να διαφωνεί κάθετα με την ίδια της την σχέση της, περί υιοθεσίας μικρών παιδιών από gay ζευγάρια και όταν της είπα ότι κι εγώ είμαι κατά, αλλά δεν θα έπρεπε να χάνει την ψυχραιμία της, πήρα την απάντηση:
«Νιώθω γυναίκα. Και ΕΙΜΑΙ γυναίκα! Τ’ ακούς ρε; Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είμαι και μάνα. Ούτε και θα προσποιηθώ ποτέ ότι μπορώ να την αντικαταστήσω. Να το γράψεις, αυτό κάποια στιγμή, κύριε δημοσιογράφε…». (Άργησα, αλλά το έγραψα φιλαράκι. Και στο αφιερώνω. Γιατί τα λόγια σου είναι αυτά που σε τιμούν και σε κάνουν Κυρία στα μάτια μου…).

Βρεθήκαμε με όλα αυτά τα παιδιά, αρκετές φορές, σε καφέδες, σε κινηματογράφους, σε clubs, σε γιορτές, σε γάμους φίλων. Πότε μόνοι, πότε μέσα σε μεγάλες παρέες, άλλοτε με πλήθος γνωστών κι άλλοτε σε μέρη χωρίς πολυκοσμία. Αγκαλιαστήκαμε σε στιγμές πόνου. Βρεθήκαμε αντικρυστά στους Ικαριώτικους στα πανηγύρια. Σκουπίσαμε τα δάκρυά μας, όταν η ερωτική απογοήτευση μας χτύπησε την πόρτα.
«Μίλα! Εγώ είμαι πιό γυναίκα από την μικρή που τα σπάσατε…Γιατί εγώ, νιώθω δυό φορές τέτοια!» είχε πει μιά κοινή γνωστή, στον κολλητό μου τον Δημήτρη, όταν τον πέτυχε απαρηγόρητο, που τα είχε χαλάσει με την Τάνια. Εγώ τον είχα κάνει να γελάσει λίγο. Εκείνη όμως, ήταν αυτή που τον είχε κάνει να ξεχαστεί…

Το τί μεσολάβησε και σήμερα τα πόδια χτυπάνε αλύπητα το κεφάλι, έχει να κάνει με έναν άνευ προηγουμένου ανάλγητο στιγματισμό. Όχι των όσων ανήκουν στην κοινότητα των L.G.B.T., αλλά όλων των άλλων. Έναν ανελέητο κοινωνικό διαχωρισμό, από όλους εκείνους που αναλαμβάνοντας αυτόκλητα τον ρόλο ταγών των σύγχρονων… ηθών, όπου συναντήσουν φωνή αντίθετη από την δική τους και με τα όσα πασχίζουν να επιβάλουν, τους κρεμάνε μιά ταμπέλα. Αυτήν του «ρατσιστή» του… «ομοφοβικού», του «διαφορετικού»… Σε όλους αυτούς, θα απαντήσω, με μία φράση που την άκουσα πρίν από δύο και βάλε δεκαετίες, όταν κάποιοι… «μάγκες», πείραζαν εν χορώ, έναν διαφορετικών σεξουαλικών προτιμήσεων συνάνθρωπό μας:
«Εσείς γελάτε μαζί μου, επειδή είμαι διαφορετική. Εγώ γελάω μαζί σας, γιατί είστε όλοι ίδιοι!»