Στον 21^ο αιώνα που διανύουμε, παρατηρούμε σύμφωνα με το περιοδικό Forbes, μια αύξηση της περιουσίας των εκάστοτε δισεκατομμυριούχων. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περιουσία του ιδρυτή της Tesla και SpaceX, Έλον Μάσκ. Συγκεκριμένα το 2008 ο ίδιος βρισκόταν στα πρόθυρα χρεοκοπίας, ενώ σήμερα έφτασε σε καθαρή αποτίμηση της προσωπικής του περιουσίας περί τα 132 δις δολάρια.

Παράλληλα, ένας μέσος μισθός ενός πολίτη έχει μειωθεί δραματικά, σε σημείο μάλιστα η λεγόμενη μεσαία τάξη να αποτελεί παρελθόν. Πρόσφατα, ένας άλλος πλούσιος και πλανητάρχης των ΗΠΑ ο Τράμπ, δήλωσε με αφοπλιστική ειλικρίνεια, πως κατέβαλε στο κράτος μόλις 750 δολάρια! Άραγε είναι λογικό την ίδια ώρα που οι πολίτες πληρώνουν υψηλό φόρο, οι μεγιστάνες να καταβάλουν ‘’ψίχουλα’’ στο κράτος ;

Η απάντηση είναι ναι και μάλιστα έχει και λογική εξήγηση. Βλέπετε, ο κύριος Χ πλούσιος όταν πληρώνει φόρο έχει διαφορετική αντιμετώπιση διότι αντιμετωπίζεται ως εταιρεία. Όταν λοιπόν η εταιρεία έχει ζημία στο έτος χρήσης της, το κράτος δεν μπορεί να φορολογήσει έσοδα. Δηλαδή με απλά λόγια, ζημία ισον φοροαπαλλαγή.

Με τον μανδύα της νομοθεσίας, ο εκάστοτε μεγαλοκαρχαρίας καταβάλει πολύ λιγότερα από έναν χαμηλόμισθο σε όρους αναλογίας πλούτου. Επίσης, ένας σοβαρός λόγος της ανισότητας των οικονομικών τάξεων, είναι ο υψηλός πληθωρισμός που έχει τσακίσει την οικονομία. Αυτοί που θυμούνται το επίπεδο τιμών την εποχή της δραχμής στην χώρα μας, θα διαπιστώσουν με μεγάλη τους λύπη πως κάποια προϊόντα αυξήθηκαν έως και τρείς φορές της αρχικής τους αξίας, με την έλευση του ευρώ. Αυτό έχει ως άμεση συνέπεια, η αγοραστική δύναμη του καταναλωτή να μειώνεται, σε αντίθεση με το κέρδος του παραγωγού που αυξάνεται.

Φυσικά δεν αποτελεί το κέντρο του προβλήματος η αλλαγή νομίσματος, αφού είναι γεγονός πως όχι μόνο η Ελλάδα μαστίζεται από την κρίση, άλλα ολόκληρος ο πλανήτης. Παρόλα αυτά, η είσοδος σε ένα σκληρό νόμισμα όπως το ευρώ έβλαψε την χώρας μας, καθώς η ίδια δεν αποτελεί μια βιομηχανική χώρα που θα αντέξει μια μεγάλη υποτίμηση του εθνικού της νομίσματος. Επιστέφοντας ωστόσο στην αρχική διαπίστωση που ταλανίζει τον καθένα από εμάς σχετικά με το πλούτο, θεωρώ πως η τεχνολογική εξέλιξη έχει διαδραματίσει με την σειρά της, τις διεθνείς εξελίξεις.

Πλέον μια επιχείρηση που δραστηριοποιήτε στο διεθνές εμπόριο, λόγου χάρη ένα συσκευαστήριο, χρησιμοποιεί κατά κύριο λόγο μηχανήματα κατά την διάρκεια της παραγωγικής διαδικασίας. Το παραπάνω δημιουργεί δύο βασικά προβλήματα. Το πρώτο αφορά το γεγονός, πως τα εργατικά χέρια που συμμετέχουν, λαμβάνουν χαμηλότερα μεροκάματα σε σύγκριση με παλαιότερα και το δεύτερο πως κάποιοι από τους εργάτες θα μείνουν χωρίς δουλεία, αναγκασμένοι να λαμβάνουν μια πενιχρή κρατική βοήθεια.

Έτσι αυτομάτως ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού γίνεται φτωχότερο , ανεξάρτητα από την φιλεργατικότητα και το δικαίωμα του στην εργασία. Φυσικά ο κεφαλαιούχος πάντα θα βγαίνει κερδισμένος, είτε διότι θα έχει τον εξοπλισμό που δεν θα χρειάζεται μεγάλα κόστη είτε τον νόμο που θα λειτουργεί σαν ασπίδα προστασίας, μη καταβολής του πραγματικού φόρου.