Πολύς λόγος έχει γίνει τώρα τελευταία για την Μελίνα, με αφορμή την επέτειο του θανάτου της. Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω, αλλά πρός τί τόσες… τιμές;

Με βάση ποιά κριτήρια και δη σε μία χώρα πτωχευμένη ουσιαστικά, γίνονται τόσες και τόσες (πολυέξοδες και μη) εκδηλώσεις για τη Μελίνα Μερκούρη; Ας βγει να μας πει κάποιος, ως τί την τιμούν στο φινάλε;

Ως αντιστασιακή;

Γιατί; Για την “δράση” της εκ… Παρισίων; Έχει μπόλικους τέτοιους “αντιστασιακούς” η χώρα. Μάλιστα επί παντοκρατορίας του κόμματός της, πήραν επιδόματα, θέσεις στο δημόσιο (στο οποίο δεν πατούσανε ποτέ…) και τόσα άλλα που τα πληρώνει ο Έλληνας σήμερα.

Ως πολιτικού;

Βασισμένη σε τί και σε ποιό έργο; Μήπως στην καταλήστευση του Ν.Α.Τ. για να γίνουν οι συντάξεις των ναυτικών, κονδύλια στο Υπουργείο της; Μήπως γιατί έριξε ένα φεγγάρι, τους ηθοποιούς, που δεν αποταμίευαν όταν έβγαζαν λεφτά με τη σέσουλα, να παίρνουνε σύνταξη από το μόο υγειές (μέχρι τότε) ταμείο της χώρας;

Τί σχέσεις είχε με τους Γερμανούς επί Κατοχής η ίδια;
Ποιές οι σχέσεις της οικογένειάς της με τους κατακτητές, για τις οποίες κανείς δεν μιλάει;

Ή μήπως πρέπει να θυμόμαστε μόνο το παρελθόν του Γ. Ράλλη και του Μ. Έβερτ, λόγω των πατεράδων τους, αλλά για την οικογένεια της Μελίνας, ούτε κουβέντα;

Ως ηθοποιό την τιμούμε;

Είναι εμφανέστατη, η παντελής έλλειψη ίχνους ταλέντου στην υποκριτική της και αυτό το γνώριζε και η ίδια γι’ αυτό και δεν έπαιξε ΠΟΤΕ δίπλα σε μεγάλα ονόματα (αναγνωρίζοντας το μειονέκτημά της ως “ηθοποιού” και δίνοντας υπεραξία στο κόμπλεξ της). Οι κριτικοί φρόντισαν να αποκαταστήσουν -ευτυχώς- την αλήθεια, αλλά ποιός τους ακούει μπροστά στο “σύμβολο” Μελίνα…
Πέρα για πέρα αληθινή η Ροζίτα Σώκου που χαρακτηριστικά είχε πει: «Ήταν ελεεινή ηθοποιός. Μιλώ ανεξάρτητα από ό,τι ηθικό της έχω προσάψει… Στη “Μήδεια” ήταν ανυπόφορη. Είχε νευριάσει, θυμάμαι με την Ντένη Βαχλιώτη, που της είχε κάνει ένα υπέροχο κοστούμι, που αυτή τη στιγμή εκτίθεται στο Τόκυο. Για να της πάει κόντρα, αγόρασε στην Αμερική ένα πολύ λαικό κοστούμι. Όμως, σύμφωνα με το συμβόλαιο, έπρεπε στην πρόβα τζενεράλε να φορέσει της Ντένης. Πήγαινε λοιπόν μπροστά της, σήκωνε το κοστούμι και φυσούσε τη μύτη της για να δείξει πόσο την περιφρονεί…
Μονο στη “Στέλλα” ήταν καλή, γιατί είχε προσαρμόσει ο Κακογιάννης το ρόλο στο δικό της στυλ. Έκανε τον εαυτό της. Αυτό το ύφος είχε και στην πραγματικότητα. Ήταν πολύ κακή ηθοποιός. Έκανε νάζια επί σκηνής. Όταν την έβλεπα να παίζει, ντρεπόμουν που ήμουν γυναίκα…».

ΑΡΚΕΤΑ λοιπόν! Φτάνει πια αυτή η ιστορία με τη Μελίνα, που κανείς δεν τολμά να αναφωνήσει “ο βασιλιάς είναι γυμνός” ή που αν το πει τον μειώνουν και τον προσβάλουν. Τον σεβασμό μου, τον κερδίζει η αξία. Όχι το έντεχνο και ΓΚΑΙΜΠΕΛΙΚΟΥ τύπου, κτίσιμο της εικόνας ενός ανθρώπου που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Ενός ανθρώπου που πάτησε στην εξωτερική του -εντυπωσιακή για τα δεδομένα εκείνων της εποχής της- ομορφιά, για να γίνει αυτό που ποτέ της δεν ήταν (ηθοποιός) και με την αίγλη που της έδωσε η προώθηση του σκηνοθέτη-βεληνεκούς συζύγου της, ανήγαγε την πολιτική σε… επάγγελμα.

Όχι λοιπόν… δεν τρέφω κανέναν σεβασμό, γι’ ΑΥΤΗΝ την Μελίνα. Και θα σας προέτρεπα όπως αναγνωρίζετε την λέξη “σεβασμός” να τιμάτε παράλληλα και αυτήν που λέγεται “ΕΛΕΟΣ”!

Τον σεβασμό μου, τον αξίζει η ουσία των πραγμάτων και όχι το δήθεν και οι “γυμνοί βασιλιάδες”.

Το κερδίζει και το αξίζει, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Όχι τ’ όνομα…