Μωρή Θρυλάρα πάλι ντόρτια ήφερες; ΟΚ το αρχίσαμε λίγο στην πλακίτσα να ευθυμήσουμε όπως πρέπει, καθώς το τελικό 4-0 με αυτό το κάτι σαν ομάδα που αποδείχθηκε τελικά η Πλζεν οφείλει να κάνει τον κόσμο να χαρεί λιγάκι. Και λέω λιγάκι γιατί αφενώς μέν όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα δεν έκανε και καμία μεγάλη δουλειά ο Ολυμπιακός που απέκλεισε αυτό το συνοθύλευμα, αφετέρου δε έτσι και γινόταν μία στο τόσο το κακό και ερχόταν κάνας αποκλεισμός από το πουθενά θα είχαμε γλέντια.

Το αποτέλεσμα στο τέλος σε κάνει μάγκα, κι έτσι ο Μαρτίνς και οι παίκτες έχουν το δικαίωμα να απολαύσουν τη χθεσινή πολύ καλή κατά διαστήματα εικόνα τους, βάζοντας στην άκρη τις όποιες ατέλειες ήταν δεδομένο ότι θα υπάρχουν για την εποχή. Το πρώτο 10λεπτο του αγώνα θύμισε παλιό Ολυμπιακό, μπήκε να τους πνίξει και το κατάφερε, δεν ήξεραν που βρισκόντουσαν και που πατούσαν, ενώ αν τους έλεγες να πάρουν κάνα ελικόπτερο να επιστρέψουν στην Τσεχία, θα κλείνανε και το τάβλι από ευγνωμοσύνη. Η ατυχία (ή μήπως ανικανότητα) κράτησε το μηδέν πίσω για τους Τσέχους και ύστερα ο Ολυμπιακός έμοιαζε μέχρι και το τέλος του πρώτου ημιχρόνου λες και σταδιακά έσβηνε από δυνάμεις και τα έκανε όλα ένα με δύο κλικ πιο αργά.

Οι Τσέχοι κατέβηκαν με τόσο παθητικό τρόπο που πραγματικά παρακαλούσαν να πάει το ματς παράταση ή πέναλτι για να το κλέψουν, γιατί στα ίσα απλά δεν… Η εικόνα τους έδειξε ότι αν ο Ολυμπιακός ήταν πιο έτοιμος, το πίστευε λίγο παραπάνω και δεν υστερούσε σε ανάπτυξη και τελική πάσα, θα είχε καθαρίσει την πρόκριση πριν την επιστροφή στον Πειραιά. Το γκολ του ηρωικού και άλλη μία φορά υπερπολύτιμου Γκιλιέρμε στο 51’ έφερε τους Τσέχους να αποδέχονται τη μοίρα τους, και μοιραία άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου μαζί με την άμυνα τους.

Ο Βραζιλιάνος είναι χαφ-χρυσάφι και πραγματικά κομβικός για τον Ολυμπιακό, πολυτέλεια για τη χώρα μας συνολικά και θα είναι έγκλημα αν ο Μαρινάκης δεν τον πλαισιώσει με έναν πραγματικό ΠΑΙΚΤΑΡΑ δίπλα του ώστε να φτιάξουν κορυφαίο δίδυμο. Το 4-3-3 και πάλι στο δεύτερο ημίχρονο ήταν πιο ορθολογικό, και είδαμε πάλι πολλά που ξέραμε. Είδαμε το φιλότιμο του Γκερέρο, ο οποίος μέχρι και γκολ ευφυίας Γκόγκιτς έβαλε, μαχητής, είναι του 6-7 και παίζει για 8-9, ενώ στα Ευρωπαϊκά ματς ειδικά δεν κρύφτηκε ΠΟΤΕ. Είδαμε πάλι ανούσιο Ποντένσε, πάλι πανέξυπνο αλλά χωρίς αντοχές Βαλμπουενά, πάλι βράχο Σεμέδο (επιβράβευση του το γκολ) και πάλι καταπληκτικό Τσιμίκα, σίγουρα η ευχάριστη έκπληξη των δύο παιχνιδιών.

Δεν είναι να παίρνουν αέρα τα μυαλά, λείπει ξεκάθαρα αυτή η αύρα του Φορτούνη που ήταν αυτός που είχε τον τρόπο να πάει τη μπάλα μπροστά και είναι κάτι που ο Ολυμπιακός ΠΡΕΠΕΙ να βρεί τρόπο να το αντικαταστήσει. Το όνομα του Μπενζιά δε με γεμίζει, όταν ο άλλος σε 10 χρόνια έχει κάνει τις ασίστ και τα γκολ που έκανε ο Κωστάκης μόνο πέρυσι τσινάς και δικαιολογημένα. Θα ήθελα δύο ταχυδυναμικά οχτάρια, έναν βασικότατο και έναν για το ροτέϊσον ώστε να μην ξαναδούμε τον φιλότιμο χθες Μπουχαλάκη και αν γίνεται να μην παίζει και ο μόνιμα μαλωμένος με την τακτική Καμαρά ακόμα καλύτερα.

Ο Ελ Αραμπί θα πρέπει σιγά σιγά να παίρνει ματς, αλλά ο Γκερέρο του βάζει δύσκολα. Όσο και να κράξαμε που είδαμε ίδια εντεκάδα (με την εξαίρεση του Μεριά που έκανε τα τσαφ του και με ανησύχησε για το μέλλον), ο Μαρτίνς στήριξε τους παίκτες του και δεν τους γείωσε στην πρώτη στραβή. Και τώρα Μπασακσεχίρ εν’όψει, ομάδα του Ναπολεόνι, του Ρομπίνιο, του Κλισί, του Ντεμπά Μπα και με γήπεδο κλουβί, φιλοδοξίες που δεν έχουν ταβάνι και όρεξη για καθιέρωση στην ελίτ. Θα έχουμε χρόνο να τα πούμε, το σημαντικότερο όλων ότι η ομάδα κέρδισε αυτό που δεν είχε ως σύμμαχο μέχρι στιγμής: ΧΡΟΝΟ!