Πως η φετινή σεζόν του Ολυμπιακού απομακρύνει την ιδέα του Τσάμπιονς Λιγκ

Όσο παρακολουθούμε τα play off, τόσο πιο διακριτή είναι η πενιχρή αγωνιστική εικόνα του φετινού Ολυμπιακού. Αν και τα ανησυχητικά σημάδια είχαν κάνει την εμφάνισή τους εδώ και δύο έτη, η κατάφωρη πτώση φέτος του συνόλου του Μάρτινς αποδεικνύεται και από την ατομική απόδοση του καθενός. Αυτό το συμπέρασμα μπορούμε να το εξάγουμε τόσο μέσα από τα πεπραγμένα των Ερυθρόλευκων ξεχωριστά, όπως και από τις ενέργειες των Μαρτίνς και διοίκησης προς καλυτέρευση ή μη της ανήσυχης αυτής κατάστασης.

Τελευταία φορά έναντι του μαχητικού ΠΑΣ Γιάννινα παρακολουθήσαμε την ίδια συνήθη μετριότητα από μονάδες, οι οποίες τις προηγούμενες σεζόν είχαν θέσει τον πήχη ψηλά. Έγιναν σημαντικά στελέχη στον κορμό με αγωνιστικά χαρακτηριστικά που τα θεωρούσαμε δεδομένα στον Ολυμπιακό, αλλά πλέον δεν υφίστανται. Αρχικά, ξεθώριασε μια και καλή το ελκυστικό του passing game, το οποίο καλά κρατούσε όσο βρίσκονταν μονάδες στο ρόστερ προτού την μετακίνησή τους. Έπειτα, οι νεοφερμένοι που καλέστηκαν να αντικαταστήσουν την ποιότητα των προηγούμενων ουδέποτε το κατάφεραν, ενώ πλέον παρατηρείται καθίζηση στην απόδοση παικτών που δεν μας είχαν συνηθίσει σε τέτοια χαμηλά επίπεδα.

Κέντρο: από σημείο αναφοράς σε ανάγκη ριζικών αλλαγών

Συγκεκριμένα, η μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού έχει απογυμνωθεί τελείως, καθώς η χημεία, η δυναμικότητα και τα προσόντα των χαφ έχουν προ πολλού εκμηδενιστεί. Αν για τον Μπουχαλάκη γνωρίζαμε ότι δεν διαθέτει ταχύτητα και αθλητικότητα, στο Μαντί Καμαρά αντίστοιχα τα καμαρώναμε με το παραπάνω. Πλέον όποιος παρατηρήσει τις κινήσεις του Μαντί θα διαπιστώσει πως ο ποδοσφαιριστής έχει κάνει αρκετά βήματα πίσω στην εξέλιξή του. Επί της παρούσης ο Αφρικανός χαφ δεν δύναται να προσδοκά μεταγραφή σε Αγγλία. Η μέτρια πορεία του Μαντί συνεχίζεται δίχως κάποιο ταρακούνημα από πλευράς συλλόγου στον ίδιο ποδοσφαιριστή. Παρότι έμεινε εκτός Κόπα Άφρικα ή αρκετά ματς στο πάγκο των Ερυθρόλευκων, η εικόνα του Αφρικανού δεν άλλαξε το παραμικρό. Τα υπόλοιπα χαφ – πλην του τίμιου Αγκιμπού – ήταν ανέκαθεν αργά, όμως ο Μαντί ήταν εκείνος που έφερνε το διαφορετικό, τα σύγχρονα στοιχεία που σιγά σιγά δεν υπάρχουν πλέον στο γήπεδο.

Βήματα προς τα πίσω

Μια ιδιαίτερη διαπίστωση που όλο και πιο πολύ επιβεβαιώνεται είναι η απώλεια δυναμικής της ομάδας. Πριν λίγα χρόνια ο Ολυμπιακός μπορούσε να καυχηθεί για την ύπαρξη δύο σύγχρονων ακραίων μπακ πάντα με την συνεισφορά ποιοτικών εξτρέμ όπως ο νεότερος Βαλμπουενά ή ο Ποντένσε. Πλέον, το αφήγημα έχει αλλάξει ριζικά, ή μάλλον δεν προκύπτει πια από τα λεγόμενα ενός ερυθρόλευκου φιλάθλου. Όπως αναλύσαμε παραπάνω, το κέντρο έχει πάψε να αποτελεί σημείο αναφοράς, πράγμα που μέχρι πέρσι ήταν η πιο ανταγωνιστική γραμμή της σύνθεσης. Όσο λοιπόν, αποχωρούν παίκτες αξίας, χάνονται και τα προτερήματα. Εξτρέμ με βασική ποιότητα για τα «θέλω» του Ολυμπιακού δεν υπάρχει, παρά μονάχα βρίσκουμε αποκούμπι στα γκολ του Μασούρα. Ωστόσο, μονάδες που θα τοποθετήσουν την ομάδα στο υψηλότερο επίπεδο ακόμη… αναζητούνται και οι αστοχίες έρχονται η μία πίσω από την άλλη. Ο Ολυμπιακός με σίγουρα βήματα κάνει μεταστροφή στη μετριότητα, εκεί που ήταν προτού έρθουν Μαρτίνς και οι ποιοτικές μονάδες που χαιρέτησαν άμεσα.

Ο Ελ Αραμπί δημιουργεί υπεραξίες

Δεν είναι υπερβολικό να σημειώσουμε ότι η εκτελεστική δεινότητα και το σύνθετο παιχνίδι του Ελ Αραμπί εξασφάλιζε θετικά σχόλια για όλη την ενδεκάδα του Ολυμπιακού. Αν σκοράρει ο Μαροκινός είτε γλιτώνεις την ήτα, είτε πουλάς ακριβά το τομάρι σου στις ευρωπαϊκές τουλάχιστον υποχρεώσεις. Ο Ελ Αραμπί και λόγω ηλικίας δεν δύνατο να αποχωρήσει με ελκυστική μεταγραφή. Έτσι παρέμεινε, βελτίωσε κατά πολύ τα νούμερα σκοραρίσματος, ενώ έγινε ο ποιοτικότερος παίκτης του συλλόγου. Σε σημείο λοιπόν, που αρκετοί δίχως να αξίζουν ατομικά, βασίζονταν στην εμφάνιση του Μαροκινού. Όταν δηλαδή ο Ελ Αραμπί με μία μοναδικά φάση ξεκλειδώνει το παιχνίδι, τότε ο ίδιος μακιγιάρει ασυνείδητα τις αδυναμίες ενός μετριότατου Ολυμπιακού. Ειδικά τα τελευταία δύο έτη αρκετά ματς έχουν τη δική του σφραγίδα, καθώς σε κάποιες νίκες δεν συνέβαλαν όλοι οι συμπαίκτες του.

Το μετέωρο μέλλον παικτών και οι νέες… προσθήκες

Παράλληλα, για κάποιο περίεργο λόγο ο Ολυμπιακός δεν έχει φανερώσει τις προθέσεις του για την ερχόμενη σεζόν όσον αφορά τη διαμόρφωση του νέου ρόστερ. Οι αποχωρήσεις προμηνύονται πολλές, αλλά ουδείς γνωρίζει αν η διοίκηση θα στραφεί στην υπέρβαση του αγωνιστικού συνόλου. Όσον αφορά τις εναπομείνασες προσωπικότητες αμφισβητείται πλέον η μελλοντική παρουσία κάποιων στην ομάδα. Πρώτος ο Ελ Αραμπί, καθώς δεν προκύπτει εξέλιξη εδώ και καιρό στην ανανέωση συμβολαίου του. Έπειτα είναι και οι περιπτώσεις όπως του Μαντί Καμαρά, το οποίου είναι εξίσου μετέωρο το μέλλον του και αμφισβητείται δικαιολογημένα πλέον η παρουσία του.

Το ζητούμενο λοιπόν, είναι αν ο Ολυμπιακός σκοπεύει να επενδύσει σε ένα φρέσκο ποιοτικά ρόστερ. Ειδάλλως θα είμαστε μάρτυρες μιας συνεχούς μέτριας εικόνας που κοιτάει πως θα συντηρηθεί με μεσοπρόθεσμες λύσεις. Μέχρι τώρα ελάχιστες ενέργειες έχουν πραγματοποιηθεί, παρότι ο σύλλογος ίσως αγωνιστεί από τις πρώτες ημέρες του Ιουλίου, διάστημα στο οποίο θα κριθεί η παρουσία του ή όχι στο Τσάμπιονς Λιγκ. Δεν είναι άλλωστε μόνο οι αρκετοί προκριματικοί ώστε να παραστεί μία ομάδα στους ομίλους, αλλά και η συνολική αξία για να αντιμετωπίσει χώρες με περίπου την ίδια φιλοδοξία: να βρίσκονται στα αστέρια. Αυτή όμως, η φιλοδοξία μπορεί να κουρνιάζει μέσα στο φίλαθλο του Ολυμπιακού, αλλά αν η ομάδα δεν το αποδείξει με κινήσεις αντίστοιχου επιπέδου μόνο ο πόθος θα παραμένει ανεκπλήρωτος.

Σχετικά με τις έως τώρα προσθήκες, η έλευση των Μανωλά και Παπασταθόπουλου μόνο ως κινήσεις προσωπικής επιθυμίας λογίζονται. Το να κρίνουμε άμεσα ως αδύναμους κρίκους τους δύο Έλληνες αμυντικούς, θα ήταν κάπως άκομψο. Όμως, η ευκολία με την οποία ο Ολυμπιακός ακουμπά στην αξία τους, είναι εξίσου υπερβολική. Από τη στιγμή που και οι δύο ως προσθήκες είναι ακριβώς αντίθετες με εκείνη του Σεμέδο πριν τρία χρόνια. Οι δύο Έλληνες βρίσκονται σε καμπή, ενώ τουλάχιστον ο Πορτογάλος έφερνε μαζί του ελκυστική ηλικία και προσόντα που άξιζαν τη προσοχή μας. Από την μία, ο Σεμέδο πρόσφερε την σπάνια σωστή πάσα υπό πίεση, αλλά και έναν εκκεντρικό χαρακτήρα. Από την άλλη, οι Μανωλάς και Παπασταθόπουλος κουβαλούν μαζί τους ωραίες αναμνήσεις και κατορθώματα στο εξωτερικό, τα οποία πλέον ίσως να μην υφίστανται για τις ανάγκες του Ολυμπιακού.

Ίδια σύγκριση μπορεί να γίνει σε κάθε γραμμή μεταξύ παικτών, κοιτώντας αυτούς του σύντομου παρελθόντος με τους τωρινούς που έρχονται και φεύγουν ως αποτυχημένοι. Κανείς δεν λέει ότι είναι εύκολη η εύρεση ενός αντάξιο εξτρέμ του μεγέθους Ποντένσε, αλλά οι αλλεπάλληλες αστοχίες φανερώνουν απροθυμία της διοίκησης για ορθή ενίσχυση. Εάν εξεταστεί κάθε θέση ξεχωριστά, το επίπεδο έχει υποβαθμιστεί σε μεγάλο βαθμό, με το οποίο δεν γίνεται να αποζητάμε την διάκριση στην Ευρώπη.