Πρωτομαγιά: η μέρα που ο θεός άφησε την Γη I El Comandante

1η του Μάη …… Την ημέρα εκείνη που “…ένα ολόκληρο έθνος θρηνούσε, σαν να μην υπάρχει αύριο για την Βραζιλία” (όπως χαρακτηριστικά είπε τότε ο Paolistas δημοσιογράφος Luciano do Valle). Και το “αύριο” δεν ξημέρωσε ποτέ ξανά… Ούτε για την Βραζιλία, ούτε για την F1.

Έφυγες τόσο γρήγορα, όσο και το οδήγημά σου.

Έφυγες όπως θα ήθελες να φύγεις.

Μέσα στην πίστα. Μέσα στον αγώνα. Άμεσα. Χωρίς να υποφέρεις.

Έφυγες και πήρες μαζί σου όλη την αίγλη της F1. Γιατί ΕΣΥ ήσουν το μεγαλείο της! Η σημαία της McLaren, που με τις νίκες σου μας είχες κάνει να πιστέψουμε ότι ήταν αυτή της… Βραζιλίας, έπεσε για το συγκεκριμένο sport, εκείνη την πρωτομαγιά του 1994.

Εκείνη τη χρονιά έτυχε και ήμουνα Βραζιλία. Δεν είχα προλάβει να κάνω διακοπές, όμως σε εκείνο το βαπόρι είχα φροντίσει να το κάνω να μοιάζει και με τέτοιες. Είχα χαρεί ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε. Όλα τα είχα κάνει. Χορτάτος από όποια μεριά κι αν το δει κανείς και χαρούμενος που ζούσα μια τρελή χρονιά στη χώρας της αλεγκρίας που τόσοι και τόσοι την συζητάνε μα λίγοι είχαμε την ευκαιρία να την επισκεφτούμε για έναν ολόκληρο χρόνο και να ρουφήξουμε κάθε στάλα της ως το μεδούλι και ακόμα παραμέσα… Χριστούγεννα στη Φορταλέζα, στο όμορφο και τουριστικό estado do Ceara. Πρωτοχρονιά στο Σάντος. Καρναβάλι στο Ρίο και ακόμα καλύτερα μετά στο μαγευτικό Salvador do Bahia… Tελεία. Δεν έχει παρακάτω. Εδώ δεν σηκώνει περιγραφές για να μην κλείσουνε σπίτια…


Φλεβάρης κι η τρέλα της τελευταίας εβδομάδας του καρναβαλιού μας βρίσκει στο ανεπανάληπτο (από κάθε άποψη…) Salvador do Bahia. Τί Ρίο και ιστορίες… Όποιος δεν έχει ζήσει καρναβάλι με Banda Electrica και show από Daniela Mercury και Axe Bahia με Ivette Sagalo στο απόγειο της καριέρας της, έτσι μόνο για προθέρμανση δύο ημέρες πριν την μεγάλη γιορτή, μένει να μιλάει για τα αντίστοιχα της Βενετίας, της Νάπολι, της Πάτρας… Ναί, το πλήρωμα του βαποριού εκείνου που ήμουνα μπαρκαρισμένος τότε, δύναται να υπερηφανεύεται ότι το 1994 είχε ξεκινήσει και συνεχιζόταν με τον καλύτερο τρόπο γι’ αυτούς. Και η χαρά που θα ζούσαμε το μουντιάλ εκείνης της χρονιάς στη χώρα της μπάλας, δεν μας άφηνε την παραμικρή αμφιβολία ότι αυτή ήταν η χρονιά μας.
Ωστόσο, την πρωτομαγιά του ’94, το έτος θα έκλεινε απότομα. Εκείνη η χρονιά τελείωσε νωρίς… Για όλους εμάς, για όλους τους φίλους της F1, για όλη τη Βραζιλία… Η ομορφιά των Χριστουγέννων έτσι όπως την ζήσαμε στο Puerto Alegre, τα φώτα και τα πυροτεχνήματα με σαμπα και καϊπιρίνια στη Florianopolis, η χλιδή τα φανταχτερά χρώματα του καρναβαλιού, οι παρελάσεις, οι χοροί από λάγνα κορμιά και το κλίμα ευφορίας, όλα… όλα, θα έσβηναν μονομιάς 4 μήνες αργότερα.

Ο κόσμος απαρηγόρητος. Να είσαι σε μιά μεγαλουπόλη όπως το Rio και να σκάει η τρομερή είδηση και να βλέπεις ολόκληρη την πόλη να παραλύει, να βυθίζεται σε μια ξαφνική σιγή.
Να βλέπεις δρόμους πολυσύχναστους εμπορικούς, γεμάτους από κόσμο που περπατούσε με τα κεφάλια σκυφτά. Μιλάμε για ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ κόσμου, άλλοι σκουπίζοντας τα δάκρυά τους κι άλλοι κουνώντας τα κεφάλια τους αρνούμενοι να το πιστέψουν και να μην ακούς “κιχ”.

Εκείνες τις ώρες ψίχουλο να έπεφτε στο πεζοδρόμιο, ήταν αρκετό για να σου σπάσει τα τύμπανα… Δεν είναι υπερβολή. Άντρες και γυναίκες να προχωράνε και να κλαίνε. Άγνωστοι να πέφτουν στις αγκαλιές αγνώστων ψάχνοντας παρηγοριά. Καταστηματάρχες καθισμένοι στα σκαλοπάτια του μαγαζιού τους να έχουν παρατήσει τα πάντα στο έλεός τους και να κλαίνε απαρηγόρητοι. Κόσμος απλός να ρωτάει ο ένας τον άλλον για το γεγονός. Να συλληπούνται ο ένας τον άλλον, λες και ήταν το ίδιο τους το παιδί. Γιατί ο Άυρτον Σέννα, δεν ήταν ο εκπρόσωπος μιας πατρίδας. Ήταν το παιδί τους, ήταν το παιδί του κάθε Βραζιλιάνου. Ίσως γι’ αυτό τα κύματα στις παραλίες εκείνη την ημέρα γέμισαν με σημαίες της Βραζιλίας. Πήγαινε ο κόσμος και πέταγε τη σημαία στη θάλασσα. Ίσα που κατάφερα να ρωτήσω κάποιον γιατί το κάνει. Ίσα κι αυτός που κατάφερε να μου απαντήσει: “Για να φτάσει στα χέρια του Βeco, εκεί μακριά που πάει τώρα… για να δει ότι αυτός ήταν όλη η Βραζιλία“.

Πέρασε ο απότομος εκείνος “χειμώνας” του Μαγιού, η Βραζιλία κατέκτησε το Μουντιάλ και οι παίκτες όλοι όπως ήταν φυσικό το αφιέρωσαν την κατάκτηση του “quarta” στον Άυρτον. Τον Αύγουστο, αποφασίζουμε οι δύο “τρελοί για μπάλα” του πληρώματος να πάμε να δούμε λίγο ποδόσφαιρο και συγκεκριμένα την Palmeiras, η οποία εκείνη την εποχή είχε μία ομάδα σκέτη… φωτιά.
Μιλάμε τώρα με Evair μέσα, Rivaldo (ο οποίος σ’ εκείνη διοργάνωση αναδείχτηκε δεύτερος σκόρερ στο C.B.F.) και με μία σειρά αστέρων στο ρόστερ της, ήταν… χάρμα οφθαλμών.

Γίνεται η σέντρα και ο διαιτητής δείχνει τον ουρανό… Είναι η έναρξη της πρώτης φάσης του Βραζιλιάνικου πρωταθλήματος και αν και έχουν περάσει κοντά 3 μήνες η Βραζιλία, δεν ξεχνά: ενός λεπτού σιγή, για τον μεγαλύτερο πιλότο της F1. Χιλλάδες φιλαθλοι, όλοι σαν ένας άνθρωπος σηκώνονται όρθιοι. Οι παίκτες με σκυμένα τα κεφάλια.


Η Βραζιλία ευχαριστεί τον “καβαλάρη της βροχής”. Μα η σιωπή σπάει. Ένα αχνός, ξεψυχισμένος στην αρχή ρυθμός, μεταφέρεται με ταχύτητα… επιδημικού ιού από στόμα σε στόμα. Ένα ημίκωφο, “οεεεε, οεεεε, οεεεεε, οεεεεεεεεεεεεεεε Σέννα, Σέννα” εξαπλώνεται σαν τσουνάμι από τη μία άκρη του γηπέδου στην άλλη και διαρκώς δυναμώνει, διαρκώς ενισχύεται. Φτάνει να κάνει το στάδιο να σείεται. Δεν είμαι σε θέση να καταλάβω πώς μπορούνε να τραγουδάνε αντί να σιγούν κι ο ατζέντης του πλοίου που μας είχε βρει και τα εισιτήρια, έχει φυσικά αντιληφθεί την έκπληξή μου και με βουρκωμένα τα μάτια μου λέει Αυτή είναι η Βραζιλία Ζορζίνιο… θα δίναμε και τις 4 μουντοκόπες μας για να τον φέρναμε πίσω… μου λέει και στέλνω ξανά τα μάτια μου τριγύρω και βλέπω πια ένα γήπεδο ολόκληρο να δονείται υπό την ιαχή που στο όνομά του, ξεσηκώνει τις κερκίδες και κάνει τα θεμέλια όχι μόνο του γηπέδου, αλλά του πλανήτη ολόκληρου θαρρείς να τρίζουν: ΟΕΕΕ, ΟΕΕΕΕ, ΟΕΕΕΕΕΕ, ΟΕΕΕΕΕΕ ΣΕΝΝΑ, ΣΕΝΝΑ!… Όλοι οι θεατές εκείνες τις στιγμές… ένα.

 

Η ενός λεπτού σιγή, έχει μετατραπεί σε ένα τραγούδι που δεν λέει να σταματήσει και το πλήθος που με δάκρυα ποτάμια επικαλείται ρυθμικά τον Άυρτον, συνεχίζει απτόητο. Ως και οι παίκτες τα έχουν χάσει. Θυμάμαι τον Roberto Carlos να σηκώνει τα χέρια ψηλά και να χειροκροτεί το πλήθος και τον Cleber να τον μιμείται.
Ο
Rivaldo έχει πέσει στα γόνατά του, με το αριστερό χέρι και τη γροθιά σφιγμένη πάνω στο χόρτο και με το δεξί κάνει τον σταυρό του.


Ο
 Cesar Sampaio κλαίει μέσα στην αγκαλιά του Flavio Conceicao και οι Ζinho και Edmundo τρέχουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις ο καθένας και παροτρύνουν τον κόσμο με τα χέρια ψηλά, να συνεχίσει το τραγούδι… Είναι ένας γύρος θριάμβου των ηρώων, αφιερωμένος στο ίνδαλμά τους. Κι ο κόσμος υπακούει και σε αυτούς και στην αγάπη του, για τον “γιό του ανέμου” και δεν λέει να σταματήσει…

Στιγμές που το πέρασμα του χρόνου αδυνατεί να τις παραγράψει. Αρνείται να παραδόσει στη λήθη τα πρόσωπα αυτών των παικτών που βρίσκονταν ένα βήμα πριν το κατώφλι της Ευρώπης, πριν την απογείωσή τους, να κλαίνε σαν μικρά παιδιά…

Όταν ο αγώνας ξαναρχίσε, το θέαμα που είχαμε πάει να δούμε, μάλλον είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα. Το σκορ μας ήταν αδιάφορο πλέον. Είχαμε βιώσει μια ατμόσφαιρα που ανάλογή της, δεν ξανάζησα. Ποτέ… Το ματς τελείωσε. Ο κόσμος αποχώρησε. Άλλοι χαρούμενοι, άλλοι πικραμένοι, μα όλοι περήφανοι που είχαν τιμήσει τον Σέννα, όπως του το όφειλαν, όπως θα ήθελε, όπως του ΑΞΙΖΕ!
Είκοσι και πλέον χρόνια μετά, στη F1, τα τρανταχτά ονόματα δεν ήταν πια όπως τότε. Τίποτα πια δεν θα ήταν όπως τότε. Εκείνοι (οι λιγοστοί) που προσπάθησαν να αφήσουν τη μάρκα τους στο άθλημα, σήμερα είναι μάλλον μια ανάμνηση, παρά ένας θρύλος, ένας σταθμός, ένα σημείο αναφοράς της πίστας, όπως ήταν εκείνος… Ακόμα κι αυτή η ίδια η πίστα, φαντάζει πολύ λίγη χωρίς τον Σέννα. Οι κινητήρες θα βρυχηθούν ξανά και ξανά. Η μυρωδιά από καμμένο λάστιχο, θα γεμίσει την ατμόσφαιρα. Ο θόρυβος από τις αυξομειώσεις των στροφών θα συνεχίσει να πλανάται στον άερα. Για τους αληθινούς όμως λάτρεις της “Φόρμουλα 1” ο αλικάρχης κατέβασε τη σημαία του μια για πάντα στις 1 Μαΐου 1994, την ημέρα που ο θεός άφησε την Γη..

 

El Comandante

Διαβάστε Περισσότερα