Ρεάλ Μαδρίτης, πώς το κατάφερες και αυτό;

Σαστισμένοι, εκστασιασμένοι και απορημένοι. Σε ένα έργο που του απέμεινε μονάχα μια σκηνή ενός προκαθορισμένου επιλόγου, η Ρεάλ Μαδρίτης ανέτρεψε εντέλει ό,τι παρακολουθήσαμε στους διπλούς αγώνες εναντίον της Σίτι. Σε τρία φευγαλέα λεπτά η Βασίλισσα γύρισε υπέρ της μια ακατόρθωτη – μέχρι να γίνει – πρόκριση που της εξασφάλισε την παρουσία στο τελικό Τσάμπιονς Λιγκ.

Σίγουρα αποτελεί αδικία να κρίνει κανείς αυστηρά την αγωνιστική στάση της Μάντσεστερ Σίτι στα δύο παιχνίδια. Υπήρξε η ανώτερη ομάδα, εκείνη με τα μεγαλύτερα διαστήματα υπέροχης στο γήπεδο. Παράλληλα, άδικο θα ήταν να δικαιολογήσουμε τα κατορθώματα της φετινής Ρεάλ Μαδρίτης μονάχα με το επιχείρημα της τύχης. Δεδομένο πως χρειάζεται κι αυτή, όπως βέβαια και το ελάχιστο άγγιγμα με τη μύτη του παπουτσιού ενός Κουρτουά σε σίγουρο γκολ ή την ώθηση ενός ακούραστου Καμαβινγκά.

Ο δεύτερος αγώνας αυτή τη φορά κινούνταν σε διαφορετικούς στόχους και για τους προπονητές. Ελάχιστα ρίσκα, ιδιαίτερη προσοχή στην άμυνα, έτσι ώστε το σκορ και για τις δύο πλευρές να μείνει μέχρι τέλους σε ένα λογικό επίπεδο. Όλη αυτή η προσέγγιση ευνόησε την φιλοξενούμενη Σίτι, έχοντας μάλιστα διαθέσιμο τον Γουόκερ στη «πληγή» του δεξιού άκρου. Όμως, όταν ο Άγγλος αποχώρησε με αλλαγή και το κέντρο αλλοιώθηκε με την ύπαρξη του δυσκίνητου Φερναντίνιο, ήρθαν τα πρώτα σημάδια μιας συνολικής καθίζησης για τους Σίτιζενς. Σίγουρα όχι ικανές τροποποιήσεις στη συνολική τακτική του Πεπ για να αιτιολογήσουν την «ανάσταση» της Ρεάλ, όμως ικανές μετά το σοκ να οδηγήσουν σε συνολική παράλυση στην παράταση.

Η Ρεάλ Μαδρίτης επέμεινε στις κλασικές της διορθώσεις σε πρόσωπα με βάση τις ανάγκες του παιχνιδιού. Φυσικά κάθε φορά όλο και αποκτά οφέλη από την είσοδο των Ροντρίγκο και Καμαβινγκά λειτουργώντας ως «ενέσεις» στο προβλέψιμο πλάνο της. Ωστόσο, όσο κι αν αναζητά κανείς τις απαντήσεις για αυτήν την ανεπανάληπτη ανατροπή, σίγουρα δεν θα τις βρει στη μάχη της τακτικής. Άλλωστε τα πόδια των Άγγλων λύγισαν μετά το δεύτερο γκολ του Ροντρίγκο.

Η ικανοποίηση ενός σχεδόν 90λεπτου με μόχθο και καλή απόδοση, μετατράπηκε για τους Άγγλους εφιάλτης. Παρόμοιος με εκείνον που βίωσε η Παρί στους «16». Διαισθάνονταν οι παίκτες του Γκουαρντιόλα να επαναλαμβάνεται το ίδιο έργο, να επιβεβαιώνεται η αύρα της σιγουριάς: ότι η Ρεάλ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα επιστρέψει. Με έναν μυσταγωγικό τρόπο, επαληθεύεται η ιδιαίτερη σχέση αυτού του συλλόγου με τον θεσμό των «αστεριών». Λειτουργεί ως ένα χρέος της Ρεάλ να εκπροσωπεί το Τσάμπιονς Λιγκ, το τρόπαιο που έχει κατακτήσει έως τώρα 13 φορές.

Για όλα τα άλλα ποδοσφαιρικά κλαμπ τα ημιτελικά Τσάμπιονς Λιγκ αποτελούν μία ύψιστη πρόκληση. Αν μία ικανή ομάδα έχει την ευκαιρία των ημιτελικών εντός σεζόν, είναι και καλοδεχούμενη. Αντιθέτως, στο στρατόπεδο της Ρεάλ χαρακτηρίζεται ως συνήθεια, ένας στόχος εντός προγράμματος. Ο οργανισμός της δεν λογαριάζει την θετική όχι αγωνιστική κατάσταση του συνόλου. Ακόμη και στα ολιγόλεπτα διαστήματα, εκμεταλλεύεται οποιαδήποτε φάση ή συγκυρία με μία ποδοσφαιρικά ακατανόητη εξέλιξη, χωρίς ίχνος εξωαγωνιστικής παρέμβασης.

Μπορούμε λοιπόν, να μιλάμε για ποδοσφαιρική δικαιοσύνη; Είναι δίκαιο να τη ζητάμε έπειτα από ό,τι αντικρίζουμε από την Ρεάλ; Ενδεχομένως δεν πορεύεται η «Βασίλισσα» με το επιθυμητό από εμάς ποδόσφαιρο, όπως παρουσιάζει συνήθως ένα ακλόνητο φαβορί. Αλλά οτιδήποτε κατόρθωσε είναι πέρα ως πέρα δικό της επίτευγμα. Η ανατροπή είναι πάντοτε η εξαίρεση, στην Ρεάλ όμως αποτελεί τον τρόπο να υπενθυμίζει ότι όσα βήματα προόδου κι αν σημειώνουν στις μέρες μας οι ομάδες των Κλοπ και Γκουαρδιόλα, διαχρονικά – θελκτική ή όχι η όμαδα – θα βρίσκεται ανάμεσα στους πρώτους.

ΥΓ. Απίστευτη ώθηση από τον πιτσιρικά Καμαβινγκά, «τρυπάει» το αντίπαλο κέντρο…