Σε τί οφείλεται η νευρικότητα του Μέσι;

Όλοι δεδομένα συμφωνούμε πως η υπάρχουσα κρίση στην Μπαρτσελόνα μπορούν να οδηγήσουν τον οποιοδήποτε σε ακραίες αντιδράσεις, ακόμη και έναν ήπιων τόνων χαρακτήρα, όπως ο «κοντός». Όμως, ευθύνεται μόνο η αγωνιστική ανυπαρξία της ομάδας για την πράξη του, ή μήπως πρέπει να αναζητήσουμε αλλού τις ευθύνες;

Το άγνωστο για την τύχη του συλλόγου

Σαφώς και ένας απλούστατος λόγος για τα νεύρα του Μέσι είναι η ανικανότητα του ρόστερ να διεκδικήσει ένα τουρνουά. Έστω και το άσημο Supercopa της Ισπανίας, για το οποίο όλες οι διαγωνιζόμενες ομάδες μόχθησαν και απογοητεύτηκαν που δεν ανέβηκαν στο βάθρο, παρά μόνο τελικά η εξαιρετική Αθλέτικ Μπιλμπάο. Όλοι μας άλλωστε παρατηρούμε τη καθίζηση των δύο «Μεγάλων», οι οποίοι αντίκριζαν την ευκαιρία αυτού του κυπέλλου ως βάλσαμο στις αβέβαιες φετινές τους εμφανίσεις. Και στη Μπαρτσελόνα ήλπιζαν όντως στο τρόπαιο, για να υπάρξει μια αισιόδοξη σπίθα ανάμεσα στις απανωτές κριτικές απέναντι στο κλαμπ.

Ο κάθε Μέσι λοιπόν, ίσως θα αντιδρούσε έτσι, εφόσον όλοι οι παίκτες του ρόστερ κουβαλούν μαζί τους την ασάφεια γύρω από την επόμενη μέρα στο σύλλογο, τα άνισα συμβόλαια με βάση τη ποιότητα και την απόδοση τους, αλλά και τις φανερές αδυναμίες που δεν δύνανται να περιοριστούν και συνεχώς φέρνουν σε τριβή ή προβληματισμό όλα τα μέλη μεταξύ τους.

https://youtu.be/Prfgo9qO0gk

Το μέλλον του «κοντού» σε διαρκή συζήτηση

Σε αυτή την περίπτωση, ευθύνεται και ο ίδιος ο Μέσι. Με το να αφήνει ανοικτό το μέλλον του δίχως τελική απόφαση, επηρεάζει και τη δική του ψυχοσύνθεση. Παράλληλα, η αβεβαιότητα του ίδιου κλονίζει και τις υπόλοιπες υποθέσεις του συλλόγου: η ιδιαίτερη δηλαδή εστίαση στο θέμα του «κοντού» από τους υποψηφίους προέδρους, με το να παραμελούν άλλα απτά ζητήματα, που γονατίζουν τη βιωσιμότητα του οργανισμού που ονομάζεται Μπαρτσελόνα.

Αφού λοιπόν ο «κοντός» δεν έχει κατασταλάξει για την ίδια του την πορεία ως ποδοσφαιριστής στους επερχόμενους μήνες, τότε σε μεγάλο βαθμό και ο ίδιος δεν θα αποδίδει τα μέγιστα. Με ανεπηρέαστο κάποτε πνεύμα, όπως συνήθιζε γενικά στο συγκεκριμένο περιβάλλον. Απόλυτα συγκεντρωμένος και ικανοποιημένος από τα αρχικά του βήματα στις υποδομές, έως την αξίωση του ως ο κορυφαίος όλων για ορισμένους.

Η ανάγκη το να δρα ως αρχηγός

Πέρα από την αψυχολόγητη ενέργεια απέναντι στο παίκτη της Μπιλμπάο, ο Μέσι εδώ και χρόνια πλέον που υπηρετεί το περιβραχιόνιο, καλείται να έρθει σε αντιπαράθεση με όλο και πιο πολλούς παίκτες αντιπάλους ή διαιτητές. Πλέον, αρκετές φυσιογνωμίες ταυτόσημες με το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο των περασμένων ετών έχουν εγκαταλείψει το σύλλογο, οπότε ο Μέσι έχει αναλάβει και τον ρόλο του διαπραγματευτή εντός αγωνιστικού χώρου. Είναι ο παίκτης που συζητά περισσότερο με τους διαιτητές. Ο πρώτος που θα τους απευθύνει τον λόγο για κάποια επίμαχη φάση από τη δική του σκοπιά. Έτσι λοιπόν, η ανάγκη το να καταφεύγει σε λογομαχίες τον καθιστά πιο αναλώσιμο στα μάτια του φιλάθλου. Από το παιδί που ουδέποτε έγνεφε προς τη μεριά των «αρχόντων» του ματς, τώρα πρωτοστάτης με τις εναπομείναντες μονάδες της «χρυσής» φουρνιάς.

Η αγωνιστική του κατάσταση του προξενεί εκνευρισμό

Ωστόσο, πέρα από την κρίση του συλλόγου, τον ρόλο του αρχηγού ή το αβέβαιο διάστημα μέχρι την τελική απόφαση του Μέσι, ο κυριότερος λόγος εντοπίζεται στην αγωνιστική του κατάσταση. Όχι μόνο σε αυτήν, αλλά και στη λογική οπισθοχώρηση των δυνάμεων σε οποιοδήποτε ποδοσφαιριστή, συμπεριλαμβανομένου και του Μέσι. Όσο τα χρόνια περνούσαν, ο «κοντός» ήταν φυσικό να χάνει τα σλάλομ μιας ξέγνοιαστης ηλικίας. Δεν είναι πλέον 21 ετών ούτε στα 28, οπότε τα πόδια του δεν τον διευκολύνουν. Αντί αυτού, εδώ και τελευταία τέσσερα έτη ο Αργεντινός αρτίστας επιδιώκει όλο και πιο πολύ τα φάουλ στις προσπάθειες του. Ζητά όλο και πιο συχνά κάρτα για αντίπαλο, ενώ ο τρόπος που κοιτά τον διαιτητή κατά τη διάρκεια του ματς είναι ολοφάνερος ότι κάτι προσμένει ως πιθανή τιμωρία στους απέναντι που τον μαρκάρει.

Όσοι εξ αρχής ακολουθούν με πίστη και θαυμασμό τη πορεία του Μέσι, θυμούνται πως νεαρό παιδί τον ενδιέφερε η ντρίπλα, η μπάλα να ανήκει στα πόδια του με κάθε κόστος. Σχεδόν ποτέ δεν επιχειρούσε να ξεγελάσει τους διαιτητές, παρά μόνο τον ενδιέφερε να μείνει όρθιος σε κάθε μαρκάρισμα αντιπάλου. Πλέον αυτές οι εποχές έχουν παρέλθει, και η κίνηση τις προάλλες φανερώνουν μια δυσαρέσκεια που πηγάζει κυρίως από την εγκατάλειψη δυνάμεων.

Σαφώς και όλη αυτή η αντίδραση έγκειται από την φυσική εξέλιξη ενός αθλητή. Δείτε για παράδειγμα τον Ρονάλντο. Έχει εδώ και αρκετά έτη που ο Πορτογάλος έχει εγκαταλείψει τις κούρσες μακριά από την περιοχή. Δεν διανύει πλέον τα νιάτα του, για αυτό και τοποθετείται πιο κοντά στο «κουτί». Συνεπώς όλη αυτή η νευρικότητα του Μέσι δεν μόνο απόρροια όλων των τελευταίων άτυχων γεγονότων στο κλαμπ. Προέρχονται κυρίως από την αδυναμία να ακολουθήσει πλέον στους ρυθμούς που συνήθιζε να απολαμβάνει και να πιστώνεται την επιβράβευση.

Ίσως κι εμείς από πλευράς μας, χρειάζεται σιγά σιγά να ρίξουμε τις απαιτήσεις και να εγκαταλείψουμε συνήθειες που ορισμένοι παίκτες μας πρόσφεραν με ευκολία μέχρι πρότινος. Άλλωστε ποτέ δεν υπήρξαν οι κανόνες του αθλήματος, αλλά οι εξαιρέσεις που ήρθαν να επηρεάσουν το προφίλ όλων των επερχόμενων παικτών από εδώ και πέρα.