Ζούμε σε μία κοινωνία στην οποία κυριαρχεί το ‘’πρέπει’’ και όχι το ‘’θέλω’’. Ερχόμαστε στον κόσμο και αυτομάτως καλούμαστε να ακολουθήσουμε έναν συγκεκριμένο δρόμο, ειδάλλως δεν είμαστε αποδεκτοί και δεχόμαστε την αρνητική κριτική του κοινωνικού μας περίγυρου. Για παράδειγμα, μπορεί να θέλω να αφήσω τη Νομική η οποία μπορεί για τα κοινωνικά στερεότυπα να μου χαρίσει μία μεγάλη καριέρα για να γίνω ηθοποιός. Ακόμα ένα παράδειγμα, να πάω κόντρα στην κοινωνική επιταγή και να μη θέλω να παντρευτώ επειδή κρίνω πως αυτή η σοβαρή δέσμευση δεν ταιριάζει στον δικό μου χαρακτήρα.

Προσωπικά, αισθανόμουν πάντοτε μία έντονη δυσανεξία με τη λέξη ‘’πρέπει’’. Τη θεωρώ όχι απλά εξαναγκαστική, όχι απλά βίαιη, αλλά και παραβατική. Διότι παραβιάζει το χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του ανθρώπου: την ελευθερία της επιλογής. Ο άνθρωπος πρέπει να επιλέγει ελεύθερα τη ζωή που θέλει να ζήσει και να έχει το συναίσθημα της ευθύνης, όχι απλώς να παρακινείται σε μία ενέργεια επειδή ‘’πρέπει’’ ή επειδή το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας την ακολουθεί.

Η αλήθεια είναι επίσης πως η έννοια του σωστού και του λάθους δεν υφίσταται. Δεν υφίσταται σωστό και λάθος, διότι δεν υπάρχει. Υπάρχει μόνο η επιλογή μου, υπάρχει μόνο το δικαίωμά μου να επιλέγω ελεύθερα για τη ζωή μου. Το να λέω <<ναι>> ή <<όχι>> σε μία εργασία, σε μία προσωπική σχέση, σε μία επαγγελματική επιλογή, σε οτιδήποτε. Αυτό αφορά εμένα και είναι δική μου ευθύνη. Αν μία επιλογή μου δεν ήταν σωστή (που είναι βέβαιο πως όλοι μας κάποια στιγμή θα πέσουμε σε λάθος επιλογές), θα το διαπιστώσω στη ζωή μου και θα το αισθανθώ με δική μου αίσθηση ευθύνης.

Είναι δική σου η ζωή, οι επιλογές σου είναι καθαρά προσωπικές και αφορούν εσένα. Ακόμα και μία λάθος επιλογή είναι ικανή να σε οδηγήσει στη σωστή. Και αν δεν ήταν και η σωστή, δεν πειράζει. Η σοφία του παθήματος και αυτή ένας χρυσός είναι..