Στον Δάσκαλο… (το ευ ζην) I El Comandante
Πρόσφατα μίλαγα, με έναν από τους Δασκάλους μου, που τον ξεχωρίζω. Αφορμή για να θυμηθώ, το πόσα του χρωστώ, στάθηκε η μνήμη των 3 Ιεραρχών, που πρόσφατα γιορτάσαμε. Γιατί όσο δεδομένη κι αν θεωρείται η προσφορά του Δάσκαλου, δεν παύει να είναι και ανεκτίμητη.
Κι η αλήθεια είναι, ότι όποτε τον φέρνω στη σκέψη μου τον συγκεκριμένο καθηγητή, νιώθω ότι οφείλω να εφαρμόσω, τα όσα κρυφά έκλεβα από τον χαρακτήρα του, την ώρα του μαθήματος. Eίναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω, για να τιμήσω την συμβολή του ως εκπαιδευτικού στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Είναι ένα «όπλο» που έχω στη διάθεσή μου, για να θυμίζω στον εαυτό μου, ότι έχω χρέος να βελτιώνομαι.
Όποτε τον ακούω στο τηλέφωνο που μιλάμε, νιώθω να απλώνει το χέρι του στο πρόσωπό μου, όχι για να με… “νουθετήσει” χαστουκίζοντάς με (όπως κάποιοι άλλοι συνάδελφοί του… “όνομα και μη χωριό”) αλλά για να στρέψει το (ενίοτε… αγύριστο) κεφάλι μου, πρός την σωστή κατεύθυνση.
Αντίστοιχα, όποτε αποτυγχάνω να τον δικαιώσω, ντρέπομαι… Τον ντρέπομαι, με ντρέπομαι… Aναγνωρίζω Δάσκαλε ότι ακόμα και το Διογένειο «μελετῶ ἀποτυγχάνειν», έχει τα όριά του. Σε μένα ως φαίνεται, τα όρια αυτά έχουν πάει παραπέρα από το κανονικό, καθώς στην προσπάθειά μου, να ξεφύγω των ελαττωμάτων μου, όλο και κάπου παρασύρομαι και τα επαναλαμβάνω. Μετά έρχεται ξανά η μορφή σου, μιά αναφορά στο όνομά σου, μιά συνομιλία μας, ένα τηλεφώνημα, ένα σχόλιό σου (πάντα μετρημένο και εύστοχο) και με κάνει να νιώθω ένας ακόμη Σίσσυφος, που λίγο πρίν την κορφή, του κύλησε ξανά η πέτρα στους πρόποδες και φτού κι απ’ την αρχή…
Ένα παιδί που αρνείται να μεγαλώσει, είναι δύσκολο να το φέρεις βόλτα. Πόσο μάλλον όταν έχεις 40 μέσα σε μιά τάξη (εκείνες τις εποχές τόσα είμασταν…) και αγωνίζεσαι καθημερινά, να τους δώσεις κάτι από εσένα… Τί κόστος έχει, το να είσαι Δάσκαλος; Αυτό είναι ένα ερώτημα, που αν ρίξουμε μιά ματιά στους σημερινούς εκπροσώπους της εκπαίδευσης, μάλλον θα καταλάβουμε ότι οι περισσότεροι έχουν σταματήσει προ πολλού να το πληρώνουν…
Είναι αλήθεια ότι δεν ξεχνιέται και η αντίθετη πλευρά: η αντιπαιδαγωγική συμπεριφορά ορισμένων. Αναμφίβολα, ο χρόνος δεν μπορεί να εξαλείψει τις κακές αναμνήσεις, απλά και μόνο επειδή… “πέρασε” ή επειδή τις άφησε μακριά πίσω του. Στέκεται ανίκανος όμως σ’ αυτό το πέρασμά του, να σβήσει από την μνήμη, όλες εκείνες τις διδαχές που τόσο απλόχερα μας χάρισαν. Άνθρωποι που με τον σεβαστικό τρόπο τους, έπλασαν μέρος του χαρακτήρα μας και που με το πατρικής φύσης πνευματικό τους χάδι, διαμόρφωσαν μέσα μας, τις στάσεις ζωής μας απέναντι σε πολλά, κερδίζοντας επάξια μιά θέση, δίπλα στους γονείς μας, κάποιες φορές…
Θα μπορούσα πολλά να γράψω, για τον εξέχοντα ρόλο που έπαιξε ο Καθηγητής μου και όλοι οι εξίσου ατόφιου και αυθεντικοί δάσκαλοί μου, στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου.
Μόνο σε τούτο όμως θα αρκεστώ:
Δάσκαλε αυτά που σου οφείλω δεν θα μπορέσω να στα ξεχρεώσω, γιατί ακόμα παλεύω να τα κάνω από κτήμα μου πράξη. Κι ίσως η διαχρονικότητα της παρουσίας όλων αυτών που μας δίδαξες, να αντικατοπτρίζει και την αξία τους, αλλά και τον αξεπέραστο ρόλο σου.
Είθε κάποια στιγμή να γίνω άξιος κοινωνός της παρακαταθήκης που έτσι απλόχερα και άνευ όρων μας εμπιστεύτηκες. Όσο λίγο κι όσο κοινότυπο κι αν ακούγεται, ένα μεγάλο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ» από μέρους μου. Για όλα… Ίσως δεν είναι αρκετό, να ανταποδώσει. Είναι όμως ειλικρινές.
(Αφιερωμένο ιδιαιτέρως στους Μάριο Μουζάκη, Αμυμώνη Τούμπα, Γιώργο Αλβέρτη, Γιώργο Μπιδέλη, Φάνη Μπέτη, Χρήστο Αρώνη, Ανδρέα Λεοντάρη, Στέλιο Λαγουρό, Χρήστο Μητσιώνη, αλλά και σε όλους εκείνους που σκόπιμα ξέχασα και τους έριξα… στον «κουβά»).
