Συνείδηση και παραλογισμός στις μέρες του κορονοϊού Sons Of Football
Η απειλή του κορονοϊού χτύπησε τη πόρτα μας, ορμώμενος με απειλητικές διαθέσεις, να μας διαφοροποιήσει τον τρόπο που συλλογιζόμαστε και ενεργούμε. Αποκλεισμένοι, ανάμεσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, μας ανάγκασε να αναθεωρήσουμε για τις αληθινές αξίες της ζωής και να επανεκτιμήσουμε αυτά που περηφανευόμασταν ως δεδομένα. Μήπως, όμως, αντίστοιχα η πανδημία φανέρωσε τον παραλογισμό μας, τόσο σε ατομικό επίπεδο όσο και σε θεσμούς που κρίνουν το ευρύτερο μέλλον μας;
Ήδη από τις πρώτες μέρες, η πλειονότητα των ανθρώπων συνειδητοποίησε τη σημαντικότητα της προφύλαξης από τον ύπουλο ιό. Το παράδειγμα των γειτόνων μας έγινε καθοδηγητής για τη συμπεριφορά, που επί το πλείστον θα ακολουθούσαμε σε αυτή τη κρίση. Φανερά σκεπτόμενοι τους διπλανούς μας, τα μέλη της οικογένειας μας, αλλά κυρίως τον ευπαθή συνάνθρωπο, οχυρωθήκαμε με συνέπεια στις εστίες μας. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν σίγουρα θα διαφοροποιήσουν καταστάσεις που τις θεωρούσαμε σίγουρες και ανέγγιχτες στο πέρασμα του χρόνου. Με τον κίνδυνο του ιού, η διασφάλιση της υγεία μας αποτελεί πλέον ζωτικής σημασίας.
Εκτός από τον στενό κλοιό του ιού και τις επιπτώσεις του, αρκετοί άνθρωποι κατόρθωσαν να αναβιώσουν αισθήματα που πιθανόν λησμόνησαν αρκετό καιρό πριν. Οικογένειες ήρθαν και πάλι κοντά. Αποκλεισμένοι αναπτέρωσαν το ηθικό τους μέσα από την χάρη των παιδιών τους. Ανακάλυψαν στιγμές, που χρόνια παρέμεναν δευτερεύουσες εξαιτίας των αμείωτων ρυθμών ζωής και ρουτίνας. Πήραν βαθιές ανάσες, ένα διάλειμμα να προετοιμαστούν μπροστά στο τρόμο διασποράς του ιού. Ο κορονοϊός, λοιπόν, δεν αποτέλεσε μόνο τον παράγοντα που έθεσε σε ερώτημα την υγεία μας, αλλά έμμεσα μας έδωσε την ευκαιρία να δράσουμε ως ένα, ως ολόκληρες κοινωνίες μαζί παγκοσμίως. Έχοντας υπομονή, παραμελώντας την καλοπέραση, τη ψυχαγωγία, το επάγγελμα και την εκπαίδευση. Με μοναδικό στήριγμα τους ίδιους τους ανθρώπους της ζωής μας.
Από την άλλη όμως, δίπλα στη συνείδηση πλαισιώνεται και ο παραλογισμός ορισμένων. Με απροκάλυπτο τρόπο, συμπολίτες μας αδιαφόρησαν για το σήμα κινδύνου και έσπευσαν σε εναλλακτικές λύσεις: παρουσίες σε πάρκα, αύξηση τιμής σε φαρμακευτικά προϊόντα και παράνομη λειτουργία «διακεκριμένων» εταιρειών όπως… τα jumbo. Η ανοησία βλέπετε και οι υπήκοοί της δεν πτοήθηκαν από τον φόβο του ιού, αλλά έφεραν στην επιφάνεια την άλογη πλευρά τους και αμέλεια, είτε αυτοί είναι πολίτες, θεσμός της εκκλησίας ή ακόμη και η πολιτική (π.χ. ο Μπόρις Τζόνσον στην Αγγλία).
Έτσι, λοιπόν, βρεθήκαμε όλοι σε μία ατέρμονη αμηχανία, η οποία πηγάζει ανέκαθεν από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Και σε αυτή την περίπτωση, σημαντικοί φορείς της ζωής μας αποδείχτηκαν πνευματικώς ανέτοιμοι να συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητα του θέματος και να προβούν λοιπόν σε… λογικές αποφάσεις με γνώμονα το κοινό καλό. Για παράδειγμα, ως κοινωνία σπαταλήσαμε ώρες και εβδομάδες σε συζήτηση γύρω από τις εκκλησιαστικές συναθροίσεις, στις οποίες λίγη και μόνο κρίση να έχεις σου δίνεται η ορθή απάντηση.
Βέβαια, το ζήτημα πηγάζει από την αρμονία ύπαρξης πλέον επιστήμης και εκκλησίας σε σύγχρονες κοινωνίες επί γης. Η εκκλησία μπορεί μεν κάποτε να ήταν το μέσο για την εξιλέωση και την καταπάτηση «δαιμονίων», όμως σήμερα η επιστήμη έχει πάρει τη σκυτάλη για την επίλυση των προβλημάτων. Η άρνηση της εκκλησίας σχετίζεται, λοιπόν, με την μη αποδεκτή πραγματικότητα από την ίδια. Ανένδοτοι οι υποστηρικτές της να κάνουν ένα βήμα πίσω. Υποστηρίζοντας αδιάλλακτα την εγγύτητα και πίστη τους ως όπλα σε έναν άγνωστο – για την υγεία μας – εχθρό.
Αφήνοντας όμως το κεφάλαιο της εκκλησίας, το πιο κρίσεως ζήτημα σε αυτό το σημείο είναι η άσκηση πολιτικής από ορισμένες – αναπτυγμένες μάλιστα – χώρες, όπως η Αγγλία, Αμερική ή Ολλανδία. Το να υιοθετήσεις ένα μοντέλο σκέψης και να το πράξεις δεόντως, ακούγεται απολύτως κατανοητό. Μιας και η δημοκρατία μας δίνει περιθώριο να επιλέξουμε τον τρόπο που συμβιώνουμε και την ευημερία μας. Ωστόσο, στον κλοιό του κορονοϊού, δοκιμές και ανεπαρκείς στρατηγικές από τους ιθύνοντες μοιάζουν παντελώς αφελείς και ανεύθυνες στο έργο που επιτελούν: να διατηρούν δηλαδή ασφαλείς κάθε πολίτη ανεξαρτήτως ηλικίας, κοινωνικής τάξης, φύλου και εθνικότητας.
Η χαλαρότητα ας πούμε του Μπόρις Τζόνσον μας γέμισε με βεβαιότητα, όταν εκφράσαμε καχυποψία στο brexit και τις διαθέσεις του απέναντι στο λαό. Πλέον, στο ζήτημα του κορονοϊού κυριαρχούσε η αμφιβολία πως οι Βρετανοί θα προφυλασσόντουσαν, καθώς ο πολιτικός τους άργησε να πράξει τα αυτονόητα. Πλέον, τα μέτρα ασφαλείας πρέπει να είναι δραστικά και να μην συμπορεύονται με την οικονομική ευμάρεια. Σε τέτοιες στιγμές, η οικονομία ευτυχώς ή δυστυχώς παραγκωνίζεται για να διασφαλίσεις την υγεία. Η αργοπορία, λοιπόν, του Άγγλου πρωθυπουργού να ακυρώσει την κυκλοφορία, δραστηριότητες με συνωστισμό και τη παύση των σχολείων έφεραν τους Βρετανούς αντιμέτωπους με τους πρώτους τρομακτικούς αριθμούς στο πέρασμα του ιού: 32 νεκροί σε μία μέρα (19 Μαρτίου) και τα περιστατικά κρουσμάτων ανήλθαν σε 2626! Το ανεπιτυχές σχέδιο του Μπόρις ίσως σημάνει συναγερμό σε άλλες χώρες, που κινούνται σε παρόμοια τακτική έναντι του ιού (Ολλανδία).
Ο κορονοϊός, λοιπόν, μας δοκιμάζει όλους και σε κάθε πτυχή της δραστηριότητας μας. Από οποιοδήποτε πόστο κι αν ενεργούμε. Ο τρέχων κίνδυνος μας αποκαλύπτει με το πιο εξόφθαλμο τρόπο, πως πράττει ο καθένας από την θέση που στέκεται. Η κοινή πορεία όλων κρίνεται επιβεβλημένη. Στήριγμα στα περιοριστικά μέτρα, προκειμένου να διατηρήσουμε τον αριθμό εξάπλωσης σε χαμηλά επίπεδα. Διότι εκτός από τους «ήρωες» της ιατρικής, υπάρχουμε και εμείς ως συνδετικός κρίκος σε μία αλυσίδα, στην οποία παραμένουμε ισχυρά αλληλένδετοι.
ΥΓ. Η εμφάνιση του ιού δεν μας τοποθέτησε σε μία σειρά σκέψεων στο πως αντιδρούμε ως σύνολο, αλλά μας υπενθυμίζει τις λανθάνουσες ενέργειες εδώ και χρόνια των «ισχυρών» τόσο ως προς την ανθρωπότητα, όσο και στο πλανήτη που κατοικούμε (οικονομία, περιβάλλον, επάγγελμα και κοινωνική υπόσταση). Θα επανέλθουμε με νέο άρθρο και στοιχεία των προαναφερόμενων.
