Τα λυτρωτικά δάκρυα των Αργεντινών

Ο αγώνας φθάνει στο τέλος του στο γήπεδο «Μαρακανά» και το ξέσπασμα των Αργεντινών σε κλάματα αποτελεί την ύψιστη στιγμή του τελικού. Δεν μας ενθουσίασε το ποδόσφαιρο ούτε της Βραζιλίας ούτε της Αργεντινής. Ίσα ίσα έμοιαζε με πάλη η μεταξύ τους συνάντηση, όπου κρίθηκε στη δύναμη και στα χτυπήματα δίχως την παραμικρή αίσθηση κινδύνου. Όμως, η κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα από τους Αργεντινούς ύστερα από χρόνια αποκαρδιωτικά και οδυνηρούς χαμένους τελικούς, ήταν η απόλυτη εξιλέωση ενός ολόκληρου έθνους, μιας παρεξηγημένης και αδικημένης γενιάς ποδοσφαιριστών.

Με το που ο διαιτητής «σφράγισε» μια και καλή το αποτέλεσμα, οι Αργεντινοί σωριάστηκαν στον αγωνιστικό χώρο. Έντονα φορτισμένοι συναισθηματικά, μια αγκαλιά όλοι μαζί – ενωμένη γροθιά – και κόκκινα πρόσωπα γεμάτο συγκίνηση. Αποτίναξαν μια για πάντα τον κρυφό ανεκπλήρωτο πόθο τους, το βαρίδι που άκουγε στην επιτακτική ανάγκη ενός τροπαίου. Και ανάμεσα τους φυσικά ο Λίο, ο οποίος ναι μεν δεν άγγιξε καλή απόδοση στο τελικό, αλλά είχε ήδη θέσει τις βάσεις για να βρεθεί η Αλμπισελέστε σε ένα ακόμη ραντεβού με την ιστορία της.

Στα του αγώνα, η Αργεντινή ανέλαβε έναν δευτερεύοντα ρόλο με το που προηγήθηκε στο σκορ. Ίσως θα ήταν και ο μοναδικός τρόπος να επιβληθεί έναντι ενός ανταγωνιστικού αντιπάλου. Να σκοράρει πρώτα και έπειτα να φυλάξει τα νώτα της. Κι αυτή την τακτική ακολούθησε το σύνολο του Σκαλόνι, το οποίο κακά τα ψέματα απέχει κατά πολύ σε ποιότητα ακόμη κι από τις προηγούμενες ομάδες που βίωσαν την αποτυχία. Η όλη σημασία του αγώνα πέραν των σκόπιμων φάουλ, τις συγκρούσεις και τους θεατρινισμούς, ήταν η παρουσία της μεσαίας γραμμής και των δύο συνθέσεων. Στο χώρο λοιπόν, που στο πρώτο μισάωρο μετρήσαμε πάμπολλες λανθασμένες μεταβιβάσεις, πρόχειρες και με έναν μεγάλο βαθμό βιασύνης. Οι Αργεντινοί ήταν πιο καταστροφείς στις προσπάθειες των Βραζιλιανών. Έστησαν μπλόκο στον άξονα, προκειμένου η τροφοδοσία στον προωθημένο Νειμάρ να είναι ελάχιστη. Αποφεύγοντας έτσι, οποιαδήποτε κούρσα του ευέλικτου Βραζιλιάνου και τυχόν φάουλ υπέρ του σε ριψοκίνδυνα σημεία. Και σε αυτή τη περίπτωση, η Αργεντινή διέθετε τον κορυφαίο χαφ – κι όχι μόνο – του τελικού, τον ακαταμάχητο Ντε Πολ.

Ντε Πολ: μυαλό ικανού χαφ, καρδιά Αργεντινού

Πράγματι, ο Ντε Πολ συνδύασε όλα τα απαραίτητα στοιχεία που χρειαζόταν κανείς σε έναν τελικό ιδιαιτέρων συνθηκών. Δεν τον ξεχωρίζουμε μόνο για τον ηρωισμό ενός πολεμιστή που αμύνεται μανιωδώς, αλλά και για τις αρετές που πρόσφερε εντέλει την επιθυμητή λεπτομέρεια για διάκριση. Αυτός ήταν που επινόησε την βαθιά μπαλιά στη πλάτη του Λόντι για να συναντήσει εκεί τα μετέπειτα ευφυή βήματα του Ντι Μαρία. Εκείνος ήταν που παραλίγο στο τέλος να συμβάλλει και σε ένα δεύτερο τέρμα της ομάδας του με τα ασταμάτητα τρεξίματα του.

Ήδη πριν το τέλος του Κόπα Αμέρικα ανακοινώθηκε και ο επόμενος προορισμός του ως μια επιβράβευση για την συνεχή του ατομική εξέλιξη. Θα συναντήσει τον Σιμεόνε στην Ατλέτικο, και από ό,τι φαίνεται από τα χαρακτηριστικά του θα βρίσκεται ψηλά στις προτιμήσεις του Τσόλο.

Μία ωδή στον κορυφαίο Λιονέλ

Το προσωπικό δράμα που έμελλε να κουβαλά μαζί του ο Λίο από τη στιγμή που φόρεσε το εθνόσημο, έλαβε και επίσημα τέλος. Εάν ανατρέξουμε στην ιστορία του αθλήματος, ελάχιστους παίκτες θα βρούμε που απαιτήσαμε μία διάκριση για να τοποθετηθούν ανάμεσα στους κορυφαίους. Κανείς – αν ανατρέξουμε στο παρελθόν – δεν ξεκίνησε τη καριέρα του με ένα μεγάλο ”θέλω” ενός λαού ή της πλειοψηφίας του κόσμου, προκειμένου να τον χρίσουμε εμείς οι ίδιοι κορυφαίο. Να τον κρίνουμε δηλαδή αυστηρά αν αξίζει ή όχι. Αυτή λοιπόν, την αντιμετώπιση είχε ο Αργεντινός ήδη από τα πρώτα του απίθανα δείγματα στην οικογένεια της Μπαρτσελόνα. Αφού τα κάνει στο περιβάλλον του καταλανικού συλλόγου, χρειάζεται να το αποδείξει αντίστοιχα με ασημικά με το έθνος του.

Η μεγάλη κατάρα υποχώρησε από το βλέμμα του, τις κινήσεις του σώματός του. Η ανάγκη το να φέρει οπωσδήποτε τίτλο ακόμη κι αν παρευρέθηκε σε πέντε τελικούς και τους έχασε με κάθε πιθανό τρόπο που υπάρχει. Δεν χρειαζόταν ο χθεσινός τίτλος – δικαίωση φυσικά για τον Λίο, για να αποδεχθούμε εμείς το μεγαλείο του. Ήταν ήδη κορυφαίος και ατόφιο ταλέντο από τα 21, 22 και 23 του χρόνια, ακόμη και πριν από τα 20α του έτη. Είχε ήδη φανερώσει τις δυνατότητές του, τα σλάλομ του που σε ξεσήκωναν, τις ντρίπλες, την ουσία που τον συνόδευε σε κάθε παράσταση. Προς θεού, δεν αναμέναμε κανέναν να μας υποδείξει κορυφαίο τον Λίο στα 34 του, με τις λίγες πλέον καλές επινοήσεις, το εμπειρικό του τώρα στυλ που νομοτελειακά έχει πάρει θέση εκείνων των ένδοξων νεανικών χρόνων. Μόνο για χάρη ενός ασημικού δεν θα αναθεωρούσαμε τώρα προς όφελος του Αργεντινού. Εδώ και μία δεκαετία τον έχουμε κατατάξει κορυφαίο λόγω των ποιοτικών του εμφανίσεων και τα στοιχεία που ξεδίπλωνε στο χορτάρι.

Χθες μάλιστα δεν ήταν καλός, και στο τέλος ευτύχησε η Αργεντινή να το πάρει. Αντί αυτού, το 15′ και 16′ η Αργεντινή αποτελούνταν από ποιοτικότερες μονάδες που παρήγαγαν φάσεις και επέμεναν στη κυριαρχία. Στη τελική όμως, η αποτυχία ήρθε πίσω μετά την άλλη. Κι ας ολοκλήρωσε ο Μέσι ένα επιτυχημένο τότε τουρνουά (το 15′) από από πλευράς ατομικής απόδοσης και στατιστικών που τόσο πολύ θέλουμε να μετράμε. Και στο τέλος, ένα κρίσιμο χαμένο πέναλτι πάλι αμαύρωσε εκείνον ατομικά, όσο και ολόκληρη την ομάδα.

Το ποδόσφαιρο γενικά, αλλά και τα επιτεύγματα των αθλητών, είναι ανώφελο να τα ζυγίζουμε μονάχα από τις κούπες και τις τροπαιοθήκες τους. Το κάθε τέλειο που διαμορφώνουμε στο μυαλό μας, είναι και ατελές. Έτσι είναι και η ζωή μας αν το καλοσκεφτούμε. Ο Ρονάλντο το «φαινόμενο» δεν γεύτηκε την χαρά ενός Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ζιντάν αποχώρησε με μελανό σημείο την κουτουλιά στον – κατ΄τα άλλα – εριστικό Ματεράτσι. Ο Μαραντόνα από την πλευρά του, παρασύρθηκε από τα ναρκωτικά. Ακόμη και ο Κρόιφ δεν έμελλε να πανηγυρίσει ούτε έναν τίτλο με την όντως εκπληκτική Ολλανδία της γενιάς του.

Η κούπα του Κόπα Αμέρικα του 2021 μπορεί να μην ήρθε με μπόλικη ποιότητα για την Αργεντινή, αλλά δικαίωσε τις απέλπιδες προσπάθειες μίας χαμένης και περιφρονημένης γενιάς. Μία παρέα παιδιών λοιπόν, που μεγαλουργούσαν στις νεανικές κατηγορίες που αγωνίζονταν μαζί , αλλά όταν ανδρώθηκαν η επιτυχία έμοιαζε να τους έχει γυρίσει τη πλάτη. Παρά το απεχθές ποδόσφαιρο που αντικρίσαμε στο Tελικό, υπήρξε η ανταμοιβή στο χρόνο που επενδύσαμε στα λυτρωτικά κλάματα των Αργεντινών, που μάταια τόσα χρόνια (28 για την ακρίβεια) περίμεναν καρτερικά να κυλήσουν στα πρόσωπα τους.