Ένα είναι το σίγουρο: πως η σπουδαιότητα συνοδεύεται πάντοτε από το φθόνο και τη ζήλια εκείνων που δεν μπορούν να τα φτάσουν. Η ίδια η αρχαιότητα έρχεται και μας επιβεβαιώνει δραματικά για αυτό το γεγονός: όλα τα μεγάλα πνεύματα της ανθρωπότητας; ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Επίκουρος με τη λίστα να φτάνει μέχρι τα πνεύματα του σήμερα, όπως ο Αϊνστάιν, ο Σαρτρ, όλοι τους ήρθαν αντιμέτωποι με την κακία των άλλων.

Η κοινωνία μας διακατέχεται από φθόνο, από τη δυσαρέσκεια όταν βλέπουμε τους άλλους να πετυχαίνουν και να κατακτούν όλο και περισσότερα. Και αυτό ακριβώς είναι που μας κρατάει σε απόσταση και διαιωνίζει τις άσχημες πτυχές της κοινωνίας μας: η άρνησή μας να αγκαλιάσουμε τους άλλους, να χαρούμε ολόψυχα για αυτούς και να ενθαρρύνουμε την πρόοδο και την εξέλιξη.

Είμαστε μία κοινωνία η οποία πάσχει από δυσανεξία έναντι των καλών και των επιτυχιών των άλλων. Αυτή μας η ταχύτητα με την οποία αποδομούμε την επιτυχία του άλλου –όποια και αν είναι αυτή- μας απομακρύνει με τον άλλον αντί να μας ενώνει. Μας κάνει εχθρικούς αντί να μας σφίγγει σα γροθιά. Και όταν δεν είμαστε ενωμένοι, τα προβλήματα της κοινωνίας διαιωνίζονται, αυξάνονται και πληθύνονται.

Ας μάθουμε να χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου. Ας σταματήσουμε να δίνουμε πια σημασία στο φαρμάκι και την κακία των μικρόψυχων ανθρώπων- εξάλλου, η πραγματικά αξία πάντοτε θα συνοδεύεται και από το φθόνο.