Τα ρίσκα πληρώνονται κύριε Τούχελ

Η τιτανομαχία στο Μπερναμπέου χρειάστηκε 120 λεπτά για να αναδείξει νικητή και αυτός ήταν η Τσέλσι, ωστόσο την πρόκριση για τους 4 πήρε η Ρεάλ Μαδρίτης, αφού ο Αντσελότι κατάφερε να κάνει όλες εκείνες τις διορθωτικές κινήσεις, τόσο σε πρόσωπα, όσο και σε τακτική, οι οποίες απαιτούνταν για να εκθέσει τις αδυναμίες της ομάδας του Τούχελ και να πάρει την πρόκριση με το ελάχιστο δυνατό απαιτούμενο αποτέλεσμα.

Η αλήθεια είναι πως μόνο και μόνο βλέποντας τις αρχικές ενδεκάδες και το πλάνο του κάθε κόουτς, η Ρεάλ Μαδρίτης έμοιαζε το φαβορί του αγώνα. Και έτσι ήταν, τουλάχιστον μέχρι και περίπου το 10ο λεπτό του αγώνα. Ο Αντσελότι είχε ρίξει στο γήπεδο τον Βαλβέρδε, θεωρητικά σε θέση δεξιού εξτρέμ, ωστόσο ο “Φέντε” ήταν στην ουσία ένας ακόμη χαφ που βοηθούσε στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, αλλά και στην άμυνα, ερχόμενος στην ίδια ευθεία με τους Μόντριτς και Κρόος που παρατάσσονταν μπροστά από τον Καζεμίρο, ενώ οι Βινίσους και Μπενζεμά ήταν οι δύο “καθαροί” επιθετικοί.

Στόχος της Ρεάλ ήταν να κερδίσει την μάχη του κέντρου, βάζοντας τον Βαλβέρδε να κάνει το “χαμάλι” του να τρέχει παντού, αφήνοντας την τέχνη της δημιουργίας και του μοιράσματος στους μαέστρους, Κρόος και Μόντριτς. Ταυτόχρονα, η ομάδα του Αντσελότι είχε πάντα τους αριθμούς με το μέρος της, ώστε να εμποδίζει τόσο την κυκλοφορία της Τσέλσι, όσο και να της κλείνει διαδρόμους, ενώ με τον Καζεμίρο σε ρόλο καθαρόαιμου κόφτη κάλυπτε τα κενά που μπορεί να άφηνε ο Μεντί ή τις κινήσεις των επιθετικών, ενώ ερχόταν πλησίον των Μόντριτς και Κρόος όποτε γυρνούσε ο Βαλβέρδε για να καλύψει το όβερλαπ του Αλόνσο, με τον Καρβαχάλ α γίνεται τότε 3ο στόπερ.

Η απάντηση του Τούχελ στα ομολογουμένως εξαιρετικά σχέδια του Αντσελότι ήταν άμεση, και του έδωσε το πάνω χέρι για περίπου 70 λεπτά (μέχρι το 80 δηλαδή), αφού γύρω στο 10ο λεπτό η Τσέλσι άρχισε να αναλαμβάνει αυτή τα ηνία και να θέτει τον ρυθμό του παιχνιδιού. Το αρχικό πλάνο του Τούχελ είχε τον Λόφτους Τσικ να έρχεται κεντρικά, ώστε να ανοίγει τον χώρο για το όβερλαπ του Τζέιμς. Αυτό, όμως, ενείχε δύο σημαντικά μειονεκτήματα. Το πρώτο είναι ότι η συνεισφορά του Λόφτους Τσικ στο κέντρο ήταν ελάχιστη, αφού υπήρχε πολυκοσμία από άσπρες φανέλες και η Τσέλσι δεν μπορούσε να αναπτύξει επικίνδυνες επιθέσεις, ενώ, κατά δεύτερον, η προώθηση του Τζέιμς άφηνε εκτεθειμένη την πλευρά για τον Βινίσιους, ενώ με τις συνεχείς πλαγιοκοπήσεις του Μπενζεμά, ο κίνδυνος για την Τσέλσι ήταν τεράστιος.

Όλα αυτά, λοιπόν, ο Τούχελ κατάφερε να τα λύσει, παίρνοντας το πάνω χέρι στον αγώνα, ωστόσο οι λύσεις του αυτές ήταν αρκετά ριψοκίνδυνες και φυσικά ο Αντσελότι, λόγω του βεληνεκούς του, δεν θα τις άφηνε ανεκμετάλλευτες. Αρχικά, την δεξιά πλευρά ανέλαβε σχεδόν εξ ολοκλήρου ο Λόφτους Τσικ, με τον Τζέιμς να γίνεται τρίτος στόπερ στην επίθεση και να δέχεται βοήθειες στο δεξί άκρο της άμυνας όταν η Τσέλσι αμυνόταν. Αυτό από μόνο του επέτρεψε στην Τσέλσι να έχει υπεραριθμεία πίσω, με αποτέλεσμα να βγάζει με χαρακτηριστική ευκολία την μπάλα από το κουτί της. Σε δεύτερη φάση, ο Ρούντιγκερ, γνωστός για την τεχνική του κατάρτιση, είχε την δυνατότητα να βγαίνει μπροστά για να βοηθάει σε επόμενες φάσεις της ανάπτυξης, δίχως να αγχώνεται για τα μετ’ όπισθεν.

Το επόμενο που έκανε ο Τούχελ είναι να επιτρέψει έναν πιο ρευστό σχηματισμό μπροστά, με τους Χάβερτζ, Βέρνερ, Μάουντ και Καντέ να αλλάζουν συνεχώς θέσεις. Το συνηθέστερο ήταν ο Βέρνερ με τον Αλόνσο να συνεργάζονται με τον Κόβασιτς αριστερά σχηματίζοντας “τριγωνάκια” ενώ ο Μάουντ με τον Καντέ ήταν σε ελεύθερο ρόλο, αφήνοντας τον Χάβερτζ να βοηθάει είτε τον Λόφτους Τσικ δεξιά είτε να είναι ο target man στο κουτί. Όλο αυτό δημιουργούσε χάος στην άμυνα της Βασίλισσας, αφού η Τσέλσι είχε παντού υπεραριθμείες, στα φτερά – στο κέντρο, αλλά επίσης ο Λόφτους Τσικ έβρισκε στρέμματα χώρο στην δεξιά πλευρά, κάτι που ανάγκαζε συχνά πυκνά τον Κρόος να γυρνάει να βοηθάει.

Ωστόσο, τα παραπάνω ενείχαν μερικά ρίσκα, όπως αναφέραμε παραπάνω, ρίσκα τα οποία και εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο ο Αντσελότι. Το πρώτο “μείον” είναι ότι πρακτικά αχρηστεύεται ο Τζέιμς, ο πιο παραγωγικός αμυντικός της Πρέμιερ Λιγκ και ένα από τα πιο σημαντικά επιθετικά όπλα της Τσέλσι, ώστε ο Τούχελ να πάρει πράγματα από άλλους ποδοσφαιριστές (όπως ο Λόφτους Τσικ). Αν και αμυντικά ο Ρις ήταν ίσως ο κορυφαίος παίκτης του αγώνα, η επιθετική του συνεισφορά ήταν ελάχιστη, κάτι το οποίο όμως δεν οφείλεται στον ίδιο.

Το δεύτερο και σημαντικότερο είναι ότι για να λειτουργήσει το πλάνο του Τούχελ απιτούνται πολλά τρεξίματα από το κέντρο, άριστες τοποθετήσεις και επικοινωνία των αμυντικών και κυρίως να μην χαθούν τα μαρκαρίσματα στο κέντρο. Ο λόγος είναι ότι στο κέντρο δημιουργούνται man to man, το οποίο αν δεν λειτουργήσει όπως πρέπει, τότε οι Κρόος και Μόντριτς θα βρουν χώρους και θα μοιράσουν την μπάλα, κάτι το οποίο σημαίνει αυτόματα συναγερμός για την αντίπαλη άμυνα. Η ασσίστ του Κροάτη άσου είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της αποτυχίας του Καντέ να μαρκάρει σωστά-εγκαίρως τον Μόντριτς, με αποτέλεσμα να του δώσει χώρο και να στείλει με GPS την μπάλα στον Ροντρίγκο.

Ο Αντσελότι εκμεταλλεύτηκε κάθε αδυναμία της σημερινής Τσέλσι. Παιρνώντας τον Καμαβίνγκα στο κέντρο αντί του Κρόος, ο οποίος τακτικά έδειχνε να μην ταιριάζει στο πλάνο, αφού ο Μόντριτς έκανε υπερ-πλήρως την δουλειά και για τους δύο, η Ρεάλ είχε 2 πλέον παίχτες με τρεξίματα στο κέντρο (Καμαβίνγκα και Βαλβέρδε), το οποίο διευκόλυνε τόσο την εκδήλωση αντεπιθέσων, όσο και τα μαρκαρίσματα στην άμυνα των συνεχώς εναλλασσόμενων επιθετικών της Τσέλσι, ενώ ελευθέρωσε τον Βινίσιους από την “αγκαρεία” να οπισθοχωρεί.

Ο Γάλλος άσος δεν δέχεται τα εύσημα που του αναλογούν. Μόλις στα 20 του παρουσιάζει απίστευτη ωριμότητα και οξυδέρκεια, ενώ η αντίληψή του είναι άνευ προηγουμένου για την ηλικία του. Δεν είναι τυχαίο ότι και τώρα αλλά και στον επαναληπτικό με την Παρί, ήταν αυτός που κλήθηκε από τον Αντσελότι και όχι κάποιος άλλος. Σήμερα προσέθεσε ηρεμία στο παιχνίδι της Ρεάλ στο κέντρο και το άλλαξε εντελώς προς το καλύτερο, προσφέροντας τόσο σε άμυνα όσο και σε επίθεση. Δεδομένης της ικανότητας του Αντσελότι στην διαχείριση παικτών-προσωπικοτήτων-χαρακτήρων (όπως θέλει ο καθένας το λέει), η εξέλιξη το παίκτη προς το καλύτερο είναι δεδομένη και μάλιστα η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να ελπίζει σε έναν παίχτη που θα της “κρατήσει” για πολλά χρόνια.

Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι στα καλύτερά του, προσφέροντας πλούσιο θέαμα, τόσο σε γκολ, όσο και σε τακτική. Οι Τούχελ και Αντσελότι τα έδωσαν όλα στην σκακιέρα της προπονητικής, ωστόσο τα ρίσκα που αναγκαία πήρε ο Γερμανός πληρώθηκαν. Δεδομένου ότι έχει έναν εκ των κορυφαίων προπονητών στην ιστορία του σύγχρονου ποδοσφαίρου, το ερώτημα για την Ρεάλ Μαδρίτης, αυτήν την Ρεάλ Μαδρίτης με τις απουσίες και τις ελλείψεις, δεν είναι μέχρι που μπορεί να φτάσει, αλλά πόσους λαγούς ακόμα μπορεί να βγάλει ο Αντσελότι από το καπέλο του.

ΠΟΛΙΤΗΣ