Πραγματικά σαστίζω, βλέποντας όλα αυτά τα τραγελαφικά σκηνικά που λαμβάνουν χώρα στη ζωή μας, εξ’ αιτίας ενός ιού που… πεθαίνει από το απλό σαπούνι, αλλά που δεν μπορούμε ακόμα να βρούμε γιατρειά γι’ αυτόν (σημ.: πρώτη φορά που η ανθρωπότητα ψάχνει για εμβόλιο πρώτα κι όχι για φάρμακο…).

Θλίβομαι, για την κατάντια μας, καθώς μετά λύπης μου παρατηρώ, έναν κόσμο που τελώντας υπό ένα διαρκές παραλήρημα, βαδίζει σαν μαγνητισμένος υπό τα λάβαρα της παράνοιας, μη αντιλαμβανόμενος ότι πρωταγωνιστεί σε μία παράσταση, όπου η γελοιότητα ανταγωνίζεται την υποκρισία…

Δεν έχει να κάνει με το τί πιστεύει ο καθένας μας για τον ιό, αν η κοινή λογική, πάει περίπατο, με μιά ταμπέλα «συνομωσίας» που της περνάμε ή αν πρέπει να πιστέψουμε τους μεν και να αποδομήσουμε τους δε…

Το θέμα είναι ως ο κοσμάκης έχει κουραστεί… Κι η αλήθεια είναι ότι υποστηρικτές και μη, όλων αυτών των μέτρων που δεν βγάζουν νόημα, έχουμε κουραστεί, να ακούμε να μας ζητάνε να σταματήσουμε να ζούμε, για να μην πεθάνουμε…
Μήπως τελικά οι… «ταγοί» της ασφάλειάς μας, όλοι αυτοί οι γνώστες, οι ιθύνοντες, οι αρμόδιοι, οι κυβερνώντες, που εντελώς ξαφνικά, κόπτονται να μας προστατέψουν και ξεσκίζονται για… «το καλό μας», πρέπει να τους κοιτάζουμε και να τρομάζουμε, για το πού μας καταντήσανε;

Θυμάμαι την πρώτη φορά που συναντήσαμε τον Καθηγητή μας στο U.S.F., Τζόελ Κέβιν. Δίδασκε το μάθημα ειδίκευσής μου (Social Psychology) και εμφανίστηκε μπροστά μας στην πρώτη εκείνη επαφή του μαζί μας, με ένα μπλουζάκι που έγραφε αυτήν τη ρήση του Βολίνσκι «Κάναμε τον Μάη του ’68, για να μην γίνουμε αυτό που γίναμε…».

Εφέτος στο reunion του class of 2010 που έγινε στο Juniper Hall, ήρθε με άλλου χρώματος μπλουζάκι, πλήν όμως έφερε το ίδιο ρητό επάνω του. Του θύμισα εκείνη την πρώτη συνάντησή μας και τον ρώτησα, αν το ξαναφόρεσε γιατί το θυμόταν κι αυτός.
“Δεν το… ‘ξαναφόρεσα’. Το έχω τυπωμένο σε κάμποσες μπλούζες και τις φοράω πολύ συχνά“.

Θέλησα να μάθω το γιατί.
“Γιατί εκείνα τα χρόνια, θεωρούσα ότι είμασταν η αιχμή του δόρατος. Σήμερα, αναγνωρίζω ότι δεν είμασταν παρά μόνον το χώμα. Αυτό που πατάτε εσείς και που μπορείτε να γίνετε οι σπόροι, για να ανθίσουμε εμείς…”
“Και πώς μπορεί να γίνει αυτό;” ρώτησα.
“Με το να μην εφησυχάζεστε. Να ορθώνετε τη φωνή σας. Όταν σας επιβραβεύουν για τα όσα πετύχατε, να λέτε ‘με μπερδεύετε με κάποιον άλλον’ κι όταν έχετε λάθος, να είστε κύριοι του λόγου σας και να το παραδέχεστε. Ταπεινός όταν έχεις άδικο. Όταν όμως έχεις δίκιο, δεν χρειάζεται να συζητάς μ’ αυτούς που έχουν άδικο…”

Του ομολόγησα ότι σε αυτό το τελευταίο, βρίσκομαι ακόμα στο στάδιο που ο Διογένης το είχε προσδιορίσει ως “Μελετώ αποτυγχάνειν.”
Η απάντησή του, πρός έκπληξή μου- βγαλμένη από την αρχαία ελληνική φιλοσοφία:
“Κακό το αποτυγχάνειν, χείριστο το μη επιχειρείν…”
Γέλασα με την καρδιά μου. Με κοίταζε με ένα αυστηρό χαμόγελο.
Όταν αποχαιρετιστήκαμε, με πήρε ελαφρώς παράμερα και μου είπε “Αγαπώ τους Έλληνες, γιατί αρνούμενοι να δεχτούν τον κόσμο όπως είχε, τον άλλαξαν” και εκεί μου είπε ένα ρητό στα λατινικά που το αναζήτησα ξανά στο διαδίκτυο για να το μεταφέρω σήμερα εδώ: “Esse velim Grecus, cum sim vix, Latinus” (“Θα ήθελα να ήμουν Έλληνας, αλλά είμαι απλώς, Λατίνος…“).

Ένιωθα το στήθος μου να φουσκώνει από υπερηφάνια:
“Την πολυτιμότερη συμβουλή σας μέχρι το επόμενο… reunion που θα τα ξαναπούμε…”
Κοίταξε πρός τα πάνω, σαν βιβλιοθηκάριος που έψαχνε το κατάλληλο βιβλίο, για τον πλέον… αντισυμβατικό μαθητή του και μετά από λίγο μου είπε:
“Είμαι χαζός, σύμφωνοι, αλλά με πιάνει τρόμος όταν βλέπω πώς έχουν καταντήσει τον κόσμο όλοι αυτοί οι έξυπνοι…”
“Βολίνσκι…” τόλμησα να εικάσω.
“Τί άλλο; Καλό διάβασμα…”