Τέλος λοιπόν με το ευρωπαϊκό κορονοομόλογο…Οι ηγέτιδες τάξεις της Γερμανίας αποφάσισαν και διεμήνυσαν μέσω της κυβέρνησης της χώρας ότι όποιος εντός ΕΕ έχει πρόβλημα ρευστότητας μπορεί να δανειστεί το ποσόν που του αναλογεί τώρα και αυτό εν ευθέτω χρόνω,θα προστεθεί στο συνολικό χρέος που ήδη έχει…

Δηλαδή με άλλα λόγια χώρες με διογκωμένο χρέος και ελλείμματα,τα οποία αντιστοιχούν στα πλεονάσματα των χωρών του βορρά (όχι με την απόλυτη γεωγραφική έννοια),καταδικάζονται στον δραματικό υποβιβασμό του βιοτικού τους επιπέδου,στην απόλυτη εξάρτηση (πολιτική και οικονομική) και συνεπούμενα στην απώλεια και των τελευταίων ψηγμάτων εθνικής κυριαρχίας που τους έχουν απομείνει…

Σ’ αυτή δε την ιστορική συγκυρία την οποία βιώνουμε δεν μιλάμε μόνο γιά την Ελλάδα·είναι μέσα η Πορτογαλία,η Ισπανία,η Μάλτα,η Κύπρος,οι πρώην χώρες της ανατολικής Ευρώπης,η Ιταλία,η Γαλλία και θα πρόσθετα επίσης το Βέλγιο και την Ιρλανδία… Μήπως όμως η γερμανική βιομηχανία αντιμετωπίζει λίγα προβλήματα;

Οι μεγάλες εταιρείες της χώρας μπροστά στο φάσμα της κατάρρευσης των εξαγωγών τους είναι υποχρεωμένες να απολύσουν χιλιάδες εργαζόμενους,να μειώσουν δραματικά τον όγκο παραγωγής τους και να οδηγήσουν ολόκληρη τη χώρα σε μία ύφεση,οι διαστάσεις της οποίας δεν θα έχουν προηγούμενο για όλη την μεταπολεμική περίοδο.

Τότε λοιπόν τι στο διάβολο συμβαίνει; Μήπως οι πολιτικοοικονομικές ελίτ της Γερμανίας έχασαν τα λογικά τους; Μήπως οι προτεσταντικές τους καταβολές και οι ιδεοληψίες τους πάνω στη λογική των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών τους έχουν αποκόψει από την σημερινή πραγματικότητα; Μήπως ο σάξονας χωριάτης-εραστής του κανόνα και της τάξης ξύπνησε μέσα τους και δεν θέλουν να δούν τα προφανή; Τίποτ’ απ’ όλ’ αυτά…

Γιά να μη λογαριάζουν ούτε τα σοβαρά προβλήματα που θα δημιουργηθούν ακόμα και στον δικό τους παραγωγικό ιστό,ακόμα και στη δική τους κοινωνία,σημαίνει ότι ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΟ,ΚΑΤΙ ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΗΓΕΤΙΔΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΔΗΓΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ.

Είναι φανερό ότι βλέπουν στον ορίζοντα την οριστική συντριβή και καθυπόταξη (με οικονομικοπολιτικούς όρους) των χωρών της ευρωπαικής ηπείρου καθώς και την δυνατότητα γιά πλήρη κυριαρχία επί των λαών και των κυβερνήσεών τους,μιά κι’ εκείνοι μπορούν ν’ αντέξουν, οι υπόλοιποι όμως όχι. Είναι ορατή γι’ αυτούς μιά αναδρομική ρεβάνς για τις ήττες και τον εξευτελισμό που υπέστησαν,με ολόδική τους ευθύνη,στους δύο παγκοσμίους πολέμους,μία ρεβάνς που ταιριάζει γάντι στην αιματοβαμμένη ιστορία τους,στη βαρβαρότητά τους,στον εθνικό τους χαρακτήρα που τρέφεται από ένα υπερτονισμένο συλλογικό εγώ, αλλά και στην περιφρόνηση που δείχνουν για κάθε άλλον πολιτισμό που δεν συνάδει με τη γερμανικότητα.

Επειδή όμως όταν δεν διδασκόμαστε από την ιστορία είμαστε υποχρεωμένοι να τη ξαναζήσουμε μήπως να ξαναγυρίσουμε πίσω στην περίοδο 1933-1936 κατά την οποία ο Χίτλερ μετά την νίκη του στις εκλογές και την εγκαθίδρυση του ολοκληρωτισμού άρχισε να επανεξοπλίζει τη χώρα;Τι θα είχε συμβεί τότε αν Γάλλοι και Βρετανοί του είχαν «κόψει το βήχα» και με μία προληπτική εισβολή είχαν τσακίσει τον ναζισμό στο ξεκίνημά του για το παγκόσμιο έγκλημα;

Θα είχε υπάρξει ποτέ το Μόναχο του 1938;Θα είχαν αποκτήσει οι Γάλλοι το 1940 το θλιβερό παρατσούκλι «πουρκουάδες» μετά τη συντριβή τους από τα τάνκς του Γκουντέριαν;Θα μου πείτε η ιστορία δεν γράφεται με «αν» αλλά η ιστορία διδάσκει επίσης γιά όποιον θέλει να μάθει… Και αναρωτιέμαι·μήπως ήλθε η ώρα η Γαλλία,με τη βοήθεια των Βρετανών (οι οποίοι θα σπεύσουν με περισσή χαρά να συμμετάσχουν,ιδιαίτερα αν έχουν και τη διακριτική υποστήριξη των ΗΠΑ) να «ρίξει στο τραπέζι» ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ,ΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΤΗΣ ΥΠΕΡΟΠΛΙΑ;

Διότι τέτοιες απόψεις υπήρχαν και στις δύο χώρες και το 1936 αλλά οι φορείς τους λοιδορήθηκαν από τους «πραγματιστές» και τους κατ’ επάγγελμα οπαδούς του κατευνασμού με τα γνωστά αποτελέσματα… Κατά τη γνώμη μου αυτή είναι η μόνη γλώσσα την οποία καταλαβαίνουν αυτά τα ανθρωποειδή, αυτά τα 80 εκατομμύρια μεταβανδάλων της μεσευρώπης…

Φανταστείτε που φτάσαμε·στα νιάτα μας φωνάζαμε στα πεζοδρόμια «έξω οι αμερικάνοι» και τώρα,όπως τότε,έχουμε αρχίσει (τουλάχιστον κάποιοι από εμάς) να προσβλέπουμε προς τους πρώην «συμμάχους» με την ελπίδα που γεννά η απελπισιά…Για τώρα,γιά το κοντινό μέλλον βέβαια,μέχρι κάποτε οι λαοί ν’ αποφασίσουν πως έφτασε η ώρα να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους…