Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, τότε που υπήρχαν βασίλεια και οι κοινωνίες ήταν υποτελείς των εκάστοτε ΄΄γαλαζοαίματων’’ έως τώρα στις λεγόμενες ΄΄αναπτυγμένες’’ κοινωνίες, παρατηρούμε ένα φαινόμενο με την ονομασία Κοινωνικός Αυτοματισμός. Αρκετοί από εσάς, ίσως γνωρίζετε τον ακριβή ορισμό της έννοιας.

Ωστόσο για τους υπόλοιπους, μη γνώστες του όρου, μεταφράζεται ως η μεταφορά ενός προβλήματος, που απασχολεί την κοινωνία, προς μια ομάδα ανθρώπων η οποία ουσιαστικά δεν αποτελεί πρόβλημα, αντίθετα είναι μέρος αυτού. Πολλές κυβερνήσεις έχουν ως πάγιά τακτική τον κοινωνικό αυτοματισμό. Το φαινόμενο αυτό μπορεί να το περιγράψουμε αναφέροντας ένα πείραμα. Συγκεκριμένα, ένας Αμερικάνος ψυχολόγος ο Χάρι Χάρλου τοποθετώντας σε ένα κλουβί πέντε πίθηκους κρέμασε από ένα σκοινί, μία μπανάνα.

Κάθε φορά που ένας πίθηκος έκανε μία απόπειρα να την φάει , ο ψυχολόγος πέταγέ μέσα στο κλουβί παγωμένο νερό. Ύστερα από κάποιες απόπειρες, οι πίθηκοι αποθαρρύνθηκαν και εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Ωστόσο, ο ερευνητής δεν έμενε εκεί. Τοποθέτησε στον κλουβί έναν καινούργιο πίθηκο αντικαθιστώντας τον με έναν υπάρχον που είχε λάβει μέρος στο πείραμα. Έτσι λοιπόν, όταν το ζωάκι είδε την μπανάνα, λειτούργησε το ένστικτο της επιβίωσης και προσπάθησε να την φάει.

Έκπληκτος ο Χάρι Χάρλου έγινε μάρτυρας ενός σπουδαίου φαινομένου. Ξαφνικά, οι πίθηκοι που γνώριζαν το αποτέλεσμα της τιμωρίας που ακολουθεί, επιτέθηκαν στον πίθηκο αναγκάζοντας τον να απομακρυνθεί, χωρίς καν να χρειαστεί ο ψυχολόγος να κάνει το παραμικρό. Αυτό επαναλήφθηκε κάμποσες φορές, με τους αρχικούς πιθήκους να έχουν αντικατασταθεί πλέον από καινούργιους, οι οποίοι αν και δεν είχαν γνωρίσει την τιμωρία του παγωμένου νερού και επιτίθονταν στο κάθε νέο μέλος που προσπαθούσε να φάει την μπανάνα.

Ουσιαστικά, είχε εντυπωθεί ένας ΄΄άγραφος΄΄ κανόνας από την προηγούμενη ομάδα, η οποία είχε περάσει στην νεότερη, χωρίς βέβαια καμία λογική εξήγηση αφού δεν είχε προηγηθεί η τιμωρία από τον ερευνητή. Καταλήγοντας, αυτός ο παραλληλισμός θέλει να αναδείξει το πώς οι κυβερνήσεις, τα μέσα μαζικής εξαπάτησης και το σύνολο της έννομης τάξης στρέφουν το πρόβλημα που οι ίδιοι δημιουργούν, προς τους πολίτες οι οποίοι καταλήγουν στο να αλληλοσπαράζονται με αποτέλεσμα να διαιρούνται σε κόμματα, ποδοσφαιρικές ομάδες και θρησκείες αγνοώντας την ρίζα του προβλήματος και σαν τους πίθηκους και να επιτίθονται ο ένας στον άλλο.