Η δυσαρέσκεια για την αγωνιστική κατάσταση της ΑΕΚ υποχρεώνει τους φιλάθλους της να αναζητήσουν υπαίτιους σε αυτή την ανεπιθύμητη πορεία. Μάλιστα δεν είναι λίγοι αυτοί που οδηγούνται σε επίρριψη ευθυνών στο Καρέρα, στον πρόεδρο Μελισσανίδη, αλλά και στο τεχνικό διευθυντή Ίλια Ίβιτς.

Η παραπάνω προσέγγιση όμως, από τη πλευρά τους δεν συνοδεύεται από ορθολογική σκέψη. Το σύνολο του Καρέρα υπολείπεται βεβαίως σε ποιότητα στις δύο γραμμές της άμυνας και του κέντρου. Και σε αυτό το σημείο, οι ευθύνες δεν βαραίνουν – σύμφωνα με πολλούς – μόνο τον Ιταλό κόουτς (με αστοχίες στη τακτική), αλλά εξίσου τον Ίβιτς και τις καλοκαιρινές του προσθήκες.

Βέβαια, η πλειονότητα των φιλάθλων της Ένωσης αγνοεί ασυνείδητα κάποιες παραμέτρους όσον αφορά το πρότζεκτ και την καθοδήγηση του Ίβιτς στις μεταγραφές. Η πιο σημαντική λοιπόν, παράμετρος δεν είναι άλλη από το εκάστοτε «πορτοφόλι» κάθε συλλόγου. Η αξίωση ενός διαθέσιμου ποσού για προσθήκες εξαρτάται από την υπάρχουσα και μόνο διοίκηση.

Ας μην παραβλέπουμε λοιπόν, πως ο Ίλια Ίβιτς αποτελεί αποδεδειγμένα έναν ειδήμονα του χώρου, με αρκετές επιτυχίες στην εύρεση παικτών σε όποια ομάδα κι αν υπηρέτησε ως τεχνικός διευθυντής. Πρωτίστως, το καλοκαίρι του 2007 συμφώνησε να αναλάβει ένα διαφορετικής φύσεως πλάνο στον Ολυμπιακό, εστιάζοντας σε μονάδες που θα προάγουν την έννοια του συνόλου για χάρη της Ευρώπης. Στον Σέρβο πιστώνονται μεταξύ άλλων οι προσθήκες των Γκαλέτι, Ραούλ Μπράβο, Μπελούτσι, Λούα Λούα, ενώ κατά τη διάρκεια της θητείας του ήρθε ο Κοβάσεβιτς και άλλα υποσχόμενα ταλέντα που αποδείχθηκαν μετέπειτα σημαντικά μέλη της Εθνικής, οι Μήτρογλου και Κυριάκος Παπαδόπουλος. Όπως συμπεραίνει κανείς, ο Ίλια Ίβιτς εκείνης της εποχής υπό διαφορετικές συνθήκες βάσει οικονομικού σκέλους κατόρθωσε να συστήσει ουκ ολίγες ισχυρές προσωπικότητες στον Ολυμπιακό της επόμενης τριετίας. Ο ίδιος ο Ίβιτς απέδειξε πως με ένα υψηλό – για τα δεδομένα μας – μπάτζετ μπορούσε να προσελκύσει παίκτες με αξιοζήλευτη ποιότητα.

Σήμερα όμως, με την διαρκή οικονομική λιτότητα και τα μηδαμινά κέρδη της ΑΕΚ από την παρουσία της στην Ευρώπη, ο Ίβιτς υποχρεώνεται στην αναζήτηση «λαχείων», μήπως και ανακαλύψει κάτι αξιοσημείωτο για το ρόστερ της Ένωσης. Ωστόσο, ελληνόπουλα στην εγχώρια αγορά πλέον αναζητούνται, οπότε η στροφή σε αμφιβόλου ποιότητας πρωταθλήματα οδηγούν σε αστοχίες αντίστοιχα.

Μας είναι δύσκολο λοιπόν, να επικρίνουμε σε μεγάλο βαθμό τον Ίβιτς, όταν μάλιστα η δουλειά του εξαρτάται και από το τωρινό «πορτοφόλι» της ομάδας του. Και φυσικά είναι πλήρως κατανοητό. Πώς δηλαδή να απαιτήσει κανείς από οποιοδήποτε αφεντικό να επενδύσει εν μέσω πανδημίας και οικονομικής αστάθειας…; Όμως, δεν παύει να αποτελεί την πραγματικότητα: η οικονομική στενότητα του Ίλια Ίβιτς σε κάθε περίσταση που δρα αναλόγως στην αγορά. Άραγε αποφεύγουμε να κατηγορούμε τις περιπτώσεις των Χνιντ, Νεντελτσεάρου κλπ. όταν ο Σέρβος τεχνικός διευθυντής διαχειρίζεται παραδόξως ένα χαμηλό οικονομικό ποσό στο τομέα της ενίσχυσης.

Παράλληλα, ο Ίλια Ίβιτς είχε εμπλακεί κι ως τεχνικός διευθυντής το 2004 στην ΑΕΚ σε συνεργασία με τον Ντέμη. Σε εκείνη την περίοδο, είχε εξ αρχής αποδείξει την παρατηρητικότητά του τόσο σε εξελίξιμους, όσο και σε αποδεδειγμένης αξίας ποδοσφαιριστές. Με τη βοήθεια της δικής του οπτικής στα δρώμενα εκείνες της Ένωσης, του πιστώθηκαν deals, όπως των Τσιρίλο, Σορεντίνο, ενώ με δικές του ενέργειες εισήλθαν ανά περιόδους στην ομάδα και οι Μπρούνο Άλβες, Τραϊανός Δέλλας, Ζούλιο Σέζαρ, Άκης Ζήκος.

Συνεπώς πριν οδηγηθούμε σε ασφαλή συμπεράσματα, κρίνεται αναγκαίο να αναλύουμε ένα γεγονός ανάλογα και με τους υπόλοιπους παράγοντες. Εύκολα μπορεί κανείς να κατηγορήσει τις επιλογές του Ίβιτς, όμως συγχρόνως χρειάζεται υγιή κριτική και στις υπόλοιπες πλευρές, οι οποίες ευτυχώς ή δυστυχώς επηρεάζουν το έργο ενός μέλους σε έναν αθλητικό οργανισμό και το αντίστροφο.