Στην ποδοσφαιρική γιορτή του φετινού Champions League η τούρτα που μας προσφέρθηκε ήταν αναμφισβήτητα χορταστική. Το κερασάκι που απέμεινε να φαγωθεί, ακόμα κι αν δεν είναι τόσο νόστιμο, σε καμία περίπτωση δεν θα μας αλλάξει τη γνώμη για τη γεύση της τούρτας. Προσωπικά , το φετινό τουρνουά ολοκληρώθηκε χθες βράδυ με τη δεύτερη επική ανατροπή της Τότεναμ, μετά από αυτή της Λίβερπουλ. Σίγουρα θα είναι ευπρόσδεκτο ένα ακόμα συναρπαστικό παιχνίδι στον τελικό, αλλά όχι επιτακτικό για τη συνολική αξιολόγηση της κορυφαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης για τη σαιζόν που διανύουμε.

Σχολή που αντιγράφουν

Ο Άγιαξ είναι μια ομάδα που από τη φύση της ξέρει να επιτίθεται και να παράγει ποδόσφαιρο. Ενδεικτικό της ποδοσφαιρικής της κουλτούρας είναι το ότι δεν προσαρμόζει ποτέ το παιχνίδι της και το σύστημά της ανάλογα με τον αντίπαλο. Η λογική του ποδοσφαιρικού χαμαιλεοντισμού είναι εντελώς άγνωστη και ξένη με το DNA της. Αυτός είναι και ο λόγος που κατατάσσεται στις κορυφαίες ποδοσφαιρικές ομάδες, διότι η προσέγγιση αυτή της δίνει ταυτότητα και πρωτοπορία, την οποία άλλες ομάδες προσπαθούν να μιμηθούν. Κι όταν σε αντιγράφουν σημαίνει ότι έχεις κάνει μια πετυχημένη σχολή. Ποδοσφαιρικά παιδιά , όπως οι Ντε Γιονγκ, Ντε Λιχτ και Φαν Ντε Μπέικ, εκπαιδεύονται στην επιβολή του δικού τους παιχνιδιού απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, κάτι που τους χαρίζει αυτοπεποίθηση και πίστη στην αξία τους.

Έλειπε ο Νέρες

Ο φετινός Άγιαξ είναι μια ομάδα που μπορεί μεν μεσοεπιθετικά να κεντάει, όμως δεν έχει μεγάλο βάθος. Η απουσία του Νέρες ήταν λογικό να διαταράξει την επιθετική χημεία της ομάδας, αφού ο Ντόλμπεργκ που επιλέχθηκε ως επιθετικός είναι ένα βαρύ φορ παλαιού τύπου δίχως έκρηξη και ταχύτητα. Ο Άγιαξ είναι μια ομάδα που της αρέσει να τρέχει στον κενό χώρο και ο ρόλος του επιθετικού της έχει περισσότερα χαρακτηριστικά 10αριού. Είναι το παιχνίδι που έκανε ο Κρόιφ όταν έπαιζε εκείνος αυτή τη θέση κι από τη στιγμή που ο Σέρβος μπορούσε να εξυπηρετήσει το ποδόσφαιρο που διδάσκει ο Άγιαξ δίκαια του ανατέθηκε αυτή η αποστολή. Ο Τάντιτς, που τα καλά του παιχνίδια τα έκανε φέτος σε αυτή τη θέση, μετατοπίστηκε αναγκαστικά στις πτέρυγες και ομολογουμένως δεν έκανε καλό παιχνίδι. Από θέση επιθετικού και ψευτο-δεκαριού έχει τη δυνατότητα να βγαίνει έξω από την περιοχή και να συμπαρασύρει τα στόπερ που τον ακολουθούν, να εκμεταλλεύεται τους χώρους και τα κενά που δημιουργούνται και να μοιράζει τη μπάλα στους Νέρες και Ζίγεχ οι οποίοι συγκλίνουν και πατάνε περιοχή. Με την παρουσία του Ντόλμπεργκ άλλαξε και το παιχνίδι του Τάντιτς. Επίσης, μικρή συμμετοχή είχε και ο Φαν Ντε Μπέικ και ιδιαίτερα όσον αφορά τον αμυντικό τομέα. Άλλος ένας σημαντικός κρίκος του κέντρου, ο Σένε, λόγω ηλικίας κουράστηκε στο β ημίχρονο αφού ταλαιπωρήθηκε πολύ από τα τρεξίματα των Σισοκό, Ντέλε Άλι και Έρικσεν. Ο Τεν Χάαχ άργησε να τον κάνει αλλαγή κι όταν ήδη είχε γίνει το 2-2, επανέλαβε όμως κάτι που έκανε και στον πρώτο αγώνα. Τον αντικατέστησε με τον Μαζραουί, ο οποίος χθες ξεκίνησε τον αγώνα από θέση δεξιού μπακ. Ο Τεν Χάαχ άργησε επίσης να ρίξει στο παιχνίδι τρίτο στόπερ, με τον Μαγκαγιάν να μπαίνει στο 90^ο λεπτό κι ενώ το ματς είχε εξελιχθεί σε ρώσικη ρουλέτα. Η άμυνα του Άγιαξ ήταν γνωστό ότι δεν είναι αξιόπιστη και η απειρία του Ντε Λιχτ δοκιμάστηκε σε όλο το β ημίχρονο.

Μόουρα, ο αντι-σταρ

Όπως αναφερθήκαμε στο χθεσινό άρθρο για το ματς της Λίβερπουλ με την Μπαρτσελόνα, τα μεγάλα club χρειάζονται τουλάχιστον έναν παίκτη που τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά θα δώσουν το κάτι παραπάνω όταν οι συνθήκες το απαιτούν. Η Τότεναμ διέθετε έναν τέτοιο ποδοσφαιριστή και τον είχε καλά κρυμμένο στο πρόσωπο του ποδοσφαιρικού αντι-σταρ Λούκας Μόουρα. Ένας παίκτης που επέδειξε χθες εκπληκτικά τελειώματα σε πρώτο χρόνο, φοβερές πιρουέτες με τη μπάλα στα πόδια μέσα στην περιοχή, με τρεξίματα από τη δεξιά πτέρυγα και γεμίσματα που προκαλούσαν σύγχυση. Η παρουσία του θωρηκτού Σισοκό έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην υπεροχή του κέντρου, κάτι που είχε επαναληφθεί και στο πρώτο παιχνίδι και που θα έπρεπε να έχει ενεργοποιήσει τον Τεν Χάαχ να λάβει τα μέτρα του. Ο Ποκετίνο πολύ σοφά πέρασε τον Γιορέντε σέντερ φορ, που ναι μεν είναι βαρύς και δύο κλικ πιο αργός από τους υπόλοιπους παίκτες, τράβηξε όμως πάνω του τους αμυντικούς και έδωσε τη δυνατότητα στον Σον και τον Μόουρα να βρουν ελεύθερο πεδίο. Δεν θα μπορούσαμε να μην κάνουμε αναφορά στην καταπληκτική πάσα του Ντέλε Άλι στο 3ο γκολ, ο οποίος έσβησε με μια μονοκονδυλιά την έως τώρα μέτρια παρουσία του στα νοκ-άουτ παιχνίδια στο Champions League.

Ποκετίνο ο αναμορφωτής

Τα εύσημα πρέπει να δοθούν στη δουλειά του Ποκετίνο ο οποίος δουλεύει συστηματικά. Η προτεραιότητα της ENIC να μπει η ομάδα στο νέο γήπεδο επηρρέασε το μεταγραφικό σχεδιασμό, ο Ποκετίνο όμως δεν γκρίνιαξε ποτέ, δούλεψε με το υλικό που είχε στα χέρια του, το οποίο είναι ίδιο και απαράλλαχτο τα τελευταία τρία χρόνια, και εξέλιξε το παιχνίδι του. Όλα αυτά τα χρόνια δεν τον έχει συλλάβει ποτέ ο τηλεοπτικός φακός να είναι εκνευρισμένος κατά τη διάρκεια των αγώνων, κάτι που πιστοποιεί και η εικόνα της Τότεναμ, τόσο στο εκτός έδρας ματς με τη Σίτι όσο και χθες με τον Άγιαξ. Μια ομάδα για να μπορεί να επανέλθει ψυχολογικά σε ακαριαίο χρόνο μετά από ένα τέτοιο πρώτο ημίχρονο θα πρέπει να διαθέτει έναν ήρεμο καθοδηγητή στον πάγκο. Η Τότεναμ στα φετινά παιχνίδια, και ειδικά χθες, δεν έβγαλε σε κανένα σημείο του παιχνιδιού πανικό, έπαιξε το παιχνίδι της με υπομονή και πίστη, και δικαιώθηκε.

Με κεκτημένη ταχύτητα

Είναι γεγονός ότι το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει γίνει τόσο γρήγορο, που ακόμα και οι ανατροπές διαδέχονται η μία τη άλλη σε χρόνους αδιανόητους σε σχέση με το παρελθόν. Η ανατροπή της Τότεναμ έγινε πριν καλά-καλά κάτσει η σκόνη από τη θύελλα που προκάλεσε η Λίβερπουλ. Και οι δύο ομάδες κατάφεραν με την ασυγκράτητη ορμή τους να ανέβουν μια ανηφόρα που θύμιζε ποδοσφαιρικό Γολγοθά μέσα σε ένα 24ωρο. Ο ανήφορος τελείωσε και τώρα που βρίσκονται και οι δύο στο ψηλότερο σημείο θα διανύσουν τα τελευταία 90 μέτρα. Να δούμε λοιπόν αν η κεκτημένη ταχύτητα που ανέπτυξαν και οι δύο θα διαρκέσει τόσο όσο χρειάζεται για τον τερματισμό ή εάν για κάποιον από τους δύο θα εξασθενήσει.