Ανέκαθεν ο άνθρωπος όπως και τα ζώα, είχαν την ανάγκη συμμετοχής σε μία ομάδα. Με αυτήν την λογική άλλωστε δημιουργηθήκαν πολιτισμοί, θρησκείες, ποδοσφαιρικές ομάδες και πολιτικά κόμματα. Από μικρή ηλικία ως ανθρώπινα όντα έχουμε την ανάγκη να ανήκουμε κάπου. Με αυτή την λογική γινόμαστε φίλαθλοι κάποιας ομάδας, κάνουμε παρέες με άλλα άτομα και γενικότερα δημιουργούμε τον κοινωνικό μας κύκλο.

Φυσικά όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά και αναγκαία στην ζωή μας και αποτελούν μέρος της φύσης του ανθρώπου. Ωστόσο, απολαμβάνοντας την συμμετοχή μας στην κοινωνία υπάρχει και ένα τίμημα το οποίο πληρώνουμε και ονομάζετε κοινωνική συμμόρφωση. Αυτό προσπάθησε να αποδείξει και ο καθηγητής ψυχολογίας Solomon Ash όταν αποφάσισε να διεξάγει ένα πείραμα, ζητώντας μάλιστα και την συμμετοχή ενός φοιτητή του σε αυτό.

Η διαδικασία ήταν απλή αφού ο ψυχολόγος θα τους έδειχνε μια κάρτα που απεικόνιζε μια γραμμή και μία άλλη που απεικόνιζε τρείς γραμμές, με τον εξεταζόμενο να πρέπει να επιλέξει την γραμμή που ομοιάζει με αυτήν της πρώτης κάρτας. Μαζί με τον φοιτητή, συμμετείχαν ταυτόχρονα και άλλοι άνθρωποι οι οποίοι ήταν ηθοποιοί και είχαν τον ρόλο να επιλέγουν πάντοτε την λανθασμένη απάντηση, χωρίς βέβαια ο εξεταζόμενος να το γνωρίζει.

Έτσι λοιπόν, κατά την διεξαγωγή του πειράματος, παρατηρήθηκε σε ένα μεγάλο ποσοστό της τάξης του 35 τοις εκατό, πως ο φοιτητής προτιμούσε να επιλέξει την λάθος απάντηση αντί να διαχωρίσει την θέση του από τους υπόλοιπους. Δηλαδή ο ίδιος προκειμένου να γίνει αποδεκτός από το σύνολο, αμφισβήτησε την κοινή λογική και ακολούθησε ‘’τυφλά’’ την αγέλη, με την ανάγκη της συμμετοχής σε μια ομάδα να υπερισχύει της ατομικής πρωτοβουλίας.

Αναμφισβήτητα πέρα από το πείραμα, δεν μας είναι και ιδιαίτερα δύσκολο να αντιληφθούμε αυτού του είδους την ανθρώπινη ανάγκη και στην καθημερινότητα. Άραγε, πόσες φορές αναγκαστήκαμε να συμφωνήσουμε σε ένα ζήτημα, προκειμένου να είμαστε αρεστή στου υπόλοιπους ; Άλλωστε μια μορφή συμμόρφωσης δεν είναι και ο όρος πολιτική ορθότητα ;

Τα παραπάνω ερωτήματα, προσπαθούν να αναδείξουν πως το άτομο διαρκώς προσπαθεί να μπει σε καλούπια παραμερίζοντας την μοναδικότητα που το χαρακτηρίζει. Συνοψίζοντας, οι μοντέρνες κοινωνίες δομούνται επάνω σε αυτή την λογική με άμεσο αποτέλεσμα την απουσία προσωπικοτήτων.