Το ποδόσφαιρο είναι πάνω από όλα κύριε Πεπ

Με το ελάχιστο δυνατό αποτέλεσμα (το 1-0 του πρώτου αγώνα στο Έτιχαντ) η Μάντσεστερ Σίτι πήρε την πρόκριση στα ημιτελικά, ωστόσο ο τρόπος που εξελίχθηκε ο επαναληπτικός στο Γουάντα Μετροπολιτάνο και η συνολική εικόνα του ζευγαριού αναδεικνύουν ουσιώδη προβλήματα τα οποία ο Πεπ αποφάσισε να αντιμετωπίσει σε βάρος του ίδιου του αθλήματος.

Είχαμε τονίσει ήδη πρίν το πρώτο ματς των δύο ομάδων ότι η Ατλέτικο Μαδρίτης είναι μία ιδιαίτερη ομάδα, η οποία απαιτεί συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για να την κερδίσεις. Απαιτεί γρήγορη μετάβαση από άμυνα σε επίθεση, άμεσο ποδόσφαιρο, ταχύτητα και ακρίβεια στις μεταβιβάσεις και σίγουρα μια ισχυρή παρουσία στο κουτί για να τελειώνει τις πολλές σέντρες που θα επιχειρούνται. Όλα αυτά είναι τα στοιχεία τα οποία καθιστούσαν την Λίβερπουλ τον ιδανικότερο αντίπαλο για να κερδίσει την Ατλέτικο Μαδρίτης, καθώς από “φυσικού” του το ποδόσφαιρο του Κλοπ είναι άμεσο, γρήγορο και βασίζεται στην αστραπιαία μετάβαση του παιχνιδιού από άμυνα σε επίθεση, ενώ και ο Ντιόγκο Ζότα είναι παίκτης πολυβόλο εντός της περιοχής.

Αντίθετα, η Μάντσεστερ Σίτι δεν διαθέτει τέτοια στοιχεία, καθώς το “DNA” της ομάδας (όπως κάθε ομάδας του Γκουαρντιόλα) δεν είναι η γρήγορη-άμεση-ταχύτατη εκδήλωση επίθεσης, αλλά το σταθερό χτίσιμο αυτής και η εξασφάλιση όσο το δυνατόν περισσότερης κατοχής, ενώ ταυτόχρονα δεν υπάρχει κανένας αντίστοιχος δολοφόνος εντός του κουτιού για να στέλνει το τόπι στο μπακλαβωτό μετά από σέντρες. Όλα αυτά καθιστούσαν φαβορί την σκληροτράχηλη Ατλέτικο Μαδρίτης, κάτι το οποίο θα επιβεβαιονώταν και στην πράξη, εάν δεν ήταν το λάθος του αμυντικού στο πρώτο ματς που επέτρεψε στον Ντε Μπρούινε να πετύχει το μοναδικό γκολ στο ζευγάρι.

Φτάνουμε στο σήμερα, όπου θα εξηγήσουμε και τον λόγο που η λέξη DNA μπαίνει σε εισαγωγικά στην παραπάνω παράγραφο, αφού όπως θα δούμε, οι “αρχές” αυτές πηγαίνουν περίπατο, όταν απαιτούνται δρακόντεα μέτρα, ακόμα και αν αυτά υποβαθμίζουν το ποδόσφαιρο και εκθέτουν προπονητές, ομάδες και παίχτες. Με τον Σιμεόνε να δείχνει εξ αρχής ότι μπορεί να στείλει την Ατλέτικο στους ‘4’ του θεσμού, ο Πεπ επιστράτευσε κάθε τρόπο που υπήρχε, ώστε να στείλει την Σίτι στο Μπερναμπέου να αντιμετωπίσει την Ρεάλ Μαδρίτης, αφήνοντας στην άκρη κάθε έννοια τακτικής και σεβασμού στο ποδόσφαιρο.

Η προσέγγιση του Σιμεόνε στον αγώνα ήταν εξαιρετική και αναδεικνύει τους λόγους που είναι ένας εκ των καλύτερων προπονητών του σήμερα, όντας παρεξηγημένος, αφού πολλοί θεωρούν ότι “απλά κατεβάζει πούλμαν” και παίζει άμυνα. Το πλάνο του Σιμεόνε ήταν αρκετά απλό στην κατανόησή του, όμως απαιτούσε εξαιρετική προσήλωση και συγχρονισμό από του Μαδριλένους. Αρχικά, η πίεση των 3 μπροστά (αφού πέρασαν τα εξτρέμ στο παιχνίδι) είχε ως στόχο να αποκοπεί εντελώς η πάσα προς το κέντρο, το οποίο ήταν εφικτό μόνο λόγω των σχετικά αργών Ρόντρι και Γκουντογκάν.

Αν και ο Σίλβα είναι παίκτης που προσφέρει τρεξίματα και ταχύτητα, όταν γυρνούσε και αυτός πίσω ο άξονας μπροστά άδειαζε, με τον Ντε μπρούινε να απομονώνεται και να περικυκλώνεται από ασπρο-κόκκινες φανέλες. Σε συνδυασμό με τις γραμμές που ήταν κοντά και τις εξαιρετικές τοποθετήσεις των χαφ της Ατλέτικο, η ομάδα του Σιμεόνε είχε καταφέρει να κρατήσει ανενεργό τον άξονα των Πολιτών. Αυτό ενείχε τον κίνδυνο, όμως, να εκτεθούν τα φτερά, κάτι που αποφεύχθηκε με τις σωστές αλληλοκαλύψεις και την πολύ αργή κυκλοφορία της Σίτι από τα πλάγια, ενώ και ο Φόντεν είχε απενεργοποιηθεί πλήρως.

Η εξαιρετική εικόνα της Ατλέτικο παρατηρήθηκε και στην επίθεση, εκεί όπου οι Ισπανοί κατάφερναν διαρκώς να βγαίνουν στην πλάτη του Κανσέλο ή να παιρνούν μπαλιές απευθείας στην πλάτη της άμυνας. Σε σετ παιχνίδι η Ατλέτικο έβγαζε πολλούς παίχτες μπροστά, με αποτέλεσμα να δημιουργεί υπεραριθμείες, αφού η Σίτι άργησε επειδικτικά να προσαρμόσει την άμυνά της, πιέζοντας αρχικά με 3 παίχτες μπροστά, αφήνοντας έτσι εκτεθειμένη από αριθμούς την άμυνα.

Ο Σιμεόνε πρακτικά χώρισε την ομάδα του στα δύο, στέλνοντας 5-6 παίχτες εναντίον 4-5 αμυντικών της Σίτι και αφήνοντας 3 πίσω και έναν στο κέντρο έναντι 3-4 των Άγγλων, πράγμα το οποίο δημιουργούσε χάος, ειδικά με τον Καράσκο, αλλά και με τον Γιορέντε στα φτερά. Με απλά λόγια, ένας Λουίς Σουάρεζ ή γενικά λίγο καλύτερη αποτελεσματικότητα θα είχαν δώσει αυτήν την στιγμή την πρόκριση στην ομάδα του Ντιέγκο Σιμεόνε.

Και ερχόμαστε στον κύριο Γκουαρντιόλα! Φάνηκε κύριε Πεπ σε δύο αγώνες ότι δεν υπήρχε τρόπος (δυστυχώς) να κάνεις πράξη τις τακτικές που απαιτούνταν για να κερδίσεις τον ομόλογό σου εξ Αργεντινής. Στο πρώτο ματς κέρδισες από ένα λάθος, ωστόσο ξέρεις ότι είναι αδύνατον να στηρίζεσαι σε λάθη του αντιπάλου. Επιστράτευσες λοιπόν τα “μεγάλα” μέσα, δηλαδή τις καθυστερήσεις, τις κράμπες, τα “κάθεται μπροστά την ώρα που εκτελώ φάουλ”, τα “αργώ να πάω στη μπάλα” και γενικώς όλα εκείνα τα καραγκιοζιλίκια που απεχθάνεσαι. Αυτά κύριε Πεπ τα κάνουν μικρές ομάδες, όχι από άποψη φανέλας, αλλά από ποιότητα, ομάδες που φοβούνται να παίξουν, παίκτες και προπονητές που λακίζουν.

Πέρασες με καραγκιοζιλίκια, με κόλπα και ιστορίες τα οποία κράζεις (“Που να παίξεις εναντίον του 5-5-0”, έλεγες πριν μία εβδομάδα για την Ατλέτικο Μαδρίτης στο Έτιχαντ), έβαζες τον Έντερσον και τους άλλους να πέφτουν ξαφνικά κάτω σα τα κοτόπουλα επειδή μιά φορά αναγκάστηκες να παίξεις άμυνα. Εγώ ως ΠΟΛΙΤΗΣ ντρέπομαι για αυτή την εικόνα, γιατί κύριε Πεπ πάνω από την Μάντσεστερ Σίτι και τις προκρίσεις εγώ βάζω το ποδόσφαιρο, και αν ο Σιμεόνε είναι αποκρουστικός μία επειδή κατεβάζει λεωφορεία για να παίρνει τα ματς, εσύ είσαι αποκρουστικός δέκα, επειδή κάνεις τα ίδια καραγκιοζιλίκια τα οποία κράζεις.

ΥΓ: Τέτοιες μαγκές στον Αντσελότι δεν περνάνε κύριε Πεπ δυστυχώς!

ΥΓ2: Πως τα φέρνουν οι καιροί και ο “αποκρουστικός” Σιμεόνε και ο “αποτυχημένος” Έμερι σας εκθέτουν όλους έναν έναν

ΠΟΛΙΤΗΣ