Το 2017 που ο Ραζβάν Λουτσέσκου ανέλαβε τον ΠΑΟΚ θεωρούνταν ήδη ένας αρκετά καλός προπονητής για τα δεδομένα του ελληνικού πρωταθλήματος. Είχε εργαστεί 13 χρόνια ως πρώτος προπονητής. Είχε κατακτήσει 2 κύπελλα με τη Ραπίντ Βουκουρεστίου, την οποία είχε οδηγήσει επιπλέον στα προημιτελικά του Γιουρόπα Λιγκ το 2007, είχε ανεβάσει κατηγορία τη Μπράσοφ στη Ρουμανία, είχε κάτσει στον πάγκο της Εθνικής Ρουμανίας (χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία), είχε εργαστεί για 1,5 χρόνο στο Κατάρ όπου κατέκτησε ένα κύπελλο με την El Jaish και είχε φτάσει την Ξάνθη μέχρι τον τελικό του κυπέλλου το 2015 όπου έχασε από τον Ολυμπιακό.

Ο ΠΑΟΚ αποτελούσε εκείνη τη στιγμή τη μεγαλύτερη πρόκληση στην καριέρα του Λουτσέσκου. Όλα ήταν υπέρ του. Ομάδα με ισχυρή διοίκηση, με ισχυρή έδρα, χωρίς να φείδεται του χρήματος και με δική της την ΕΠΟ. Οι ιδανικές συνθήκες για οποιοδήποτε προπονητή να παρουσιάσει το έργο του.

Τί έκανε δύο χρόνια μετά; Αν του δούμε καθαρά λογιστικά, η πρώτη χρονιά του ήταν αποτυχημένη. Έχασε το πρωτάθλημα από την ΑΕΚ με 70 βαθμούς, τι στιγμή που ο δεύτερος φέτος Ολυμπιακός είχε 75. Τα λάθη από τη διοίκηση και τον κόσμο μπορεί να αποτελούν μία κάποια διακαιολογία, ωστόσο στον κρίσιμο αγώνα με τον Αστέρα Τρίπολης πέρσι το Μάρτιο η ομάδα του δέχτηκε 3 γκολ, και κατάφερε να χάσει, παρόλο που είχε κερδίσει πέναλτι στο 97(!) με το σκορ 2-1 κατά του. Αν είχε κερδίσει εκείνο τον αγώνα, πολύ δύσκολα θα έχανε το πρωτάθλημα στη συνέχεια. Τον έσωσε το κύπελο στο τέλος, όπου κέρδισε την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Πιστεύω πως πολύ δύσκολα θα συνέχιζε ο Λουτσέσκου αν δεν είχε κατακτήσει το κύπελο πέρσι. Όχι μόνο γιατί δεν θα είχε κατακτήσει κανέναν τίτλο, αλλά γιατί ο ΠΑΟΚ δεν είχε αποκτήσει νοοτροπία πρωταθλητή.

Η δεύτερη χρονιά του θεωρείται επιτυχημένη. Κατέκτησε το νταμπλ αήτητος, αλλά το σημαντικό είναι ότι ο ΠΑΟΚ επέδειξε καθόλη τη διάρκεια της σαιζόν μια αγωνιστική σταθερότητα και σοβαρότητα. Αντίθετα με τον Λουτσέσκου, που η σοβαροτητά του ήταν αντίστοιχη με αυτή του Γιώργου Μίνου.

Αν το εξετάσουμε από την άποψη της παρακαταθήκης που αφήνει στον ΠΑΟΚ, δε μπορούμε να πούμε πως ο Λουτσέσκου έφερε κάποια σημαντική καινοτομία, ούτε ότι ο ΠΑΟΚ έπαιξε την εκπληκτική μπάλα. Οι περισσότερες νίκες του ΠΑΟΚ φέτος ήταν επαγγελματικές. Δηλαδή, ο Λουτσέσκου ήταν άψογος διαχειριστής του έμψυχου δυναμικού του ΠΑΟΚ, εμφύσησε στην ομάδα του νοοτροπία νικητή, αλλά μέχρι εκεί. Το παιχνίδι του ΠΑΟΚ βασιζόταν στη δύναμη, στην πίεση και σε ατομικές ενέργειες παικτών (κυρίως Βιερίνια, Πρίγιοβιτς), και όχι στη φαντασία.

Τί μένει λοιπόν για να θυμόμαστε από τον Λουτσέσκου; Το νταμπλ; Νταμπλ έχει κατακτήσει και ο Σουμ και ο Βασίλης Δανιήλ με τον Παναθηναϊκό. Δε μου λέει κάτι αυτό. Ο Λουτσέσκου θα μείνει στη συνείδηση του κόσμου ως ένας προκλητικός, ερειστικός και γραφικός προπονητής που θα ζει για πάντα στη σκιά του πατέρα του (τον οποίο παραπιπτόντως θεωρώ εξαίρετο προπονητή), και θα ξεχαστεί γρήγορα από τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Προσπαθούσα να θυμηθώ αντίστοιχο παράδειγμα πρώτου προπονητή που να είναι τόσο προκλητικός από τα χρόνια της παντοκρατορίας του Ολυμπιακού, όπου και τότε συνέβαιναν όργια, και δεν μπορούσα να σκεφτώ κάποιον. Ο μόνος από Ελλάδα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο ανεκδιήγητος Γιάννης Γούναρης που σε μία αναμέτρηση Νίκης Βόλου – Άρη είχε χαρακτηρίσει έναν λατινο-αμερικάνο επιθετικό του Άρη «γύφτο» και το είχε παραδεχτεί στην συνέντευξη τύπου. Έτσι, κατέληξα πως ο Λουτσέσκου απλά αντέγραφε το Μουρίνιο. Δηλαδή προσπαθούσε να δημιουργήσει τεχνητά ένταση για να αποπροσανατολίσει τον αντίπαλο. Αλλά, άλλο Μουρίνιο και άλλο Λουτσέσκου· και άλλο Ραζβάν και άλλο Μιρτσέα Λουτσέσκου.

Κάπου δηλαδή ο Λουτσέσκου μπέρδεψε το πραγματικό του μέγεθος με το μέγεθος της σκιάς του. Ο μεγάλος προπονητής δεν είναι μεγάλος γιατί έχει κατακτήσει πολλά τρόπαια, αλλά γιατί είναι μεγάλος σαν προσωπικότητα. Δεν συμπεριφέρεται οπαδικά για να γίνει αρεστός στον κόσμο και τη διοίκηση. Αντίθετα εμπνέει σεβασμό τους παίκτες και τον κόσμο. Μιλαέι με τη δουλειά του στο γήπεδο και είναι μετρημένος κάθε φορά που χρησιμοποιεί το στόμα του για να μιλήσει. Προπονητές σαν το Λουτσέσκου δεν τους έχει ανάγκη το ποδόσφαιρο, και σίγουρα δε θα λείψει από τη Σούπερ Λιγκ την επόμενη χρονιά.