Το σοβαρό και συγκροτημένο β΄ ημίχρονο του Ολυμπιακού έναντι της Φενέρμπαχτσε

Ο Μαρτίνς, όπως και στο νικηφόρο ντέρμπι των Ερυθρόλευκων ενάντια στην ΑΕΚ, προτίμησε αρχικά μία πιο συγκρατημένη τακτική με ιδιαίτερη έμφαση στα ανασταλτικά καθήκοντα, δίχως υπέρμετρο ζήλο και ρίσκο για επίθεση, επιτρέποντας την Φενέρμπαχτσε να έχει υπέρ της την κατοχή. Στην επανάληψη όμως, ο Ολυμπιακός μετατράπηκε σε απόλυτο πρωταγωνιστή, υπερτέρησε σε κάθε πτυχή του παιχνιδιού, ενώ όσο κυλούσε το χρονόμετρο θα ήταν άδικο να μην δικαιωνόταν, όπως κι έγινε εντέλει με το άψογο τελείωμα του Τικίνιο στο 90ο λεπτό του αγώνα.

Η γεμάτη εικόνα του β΄ημιχρόνου

Ο Ολυμπιακός άξιζε όντως το πολυπόθητο αποτέλεσμα – τη νίκη δηλαδή – από τη στιγμή που οι Τούρκοι σταδιακά κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, όλο και πιο πολύ εξασθενούσαν σε ανταγωνιστικότητα, βάζοντας πάντα σε συνάρτηση την σημαντική άνοδο των γηπεδούχων. Ο Ολυμπιακός όχι μόνο υπερείχε σε όλα τα σημεία, αλλά διέθετε τις σημαντικότερες και πιο πολλές ευκαιρίες. Έκανε ως σύνολο τα λιγότερα λάθη σε γραμμές που γενικά πονάει η ομάδα και υστερεί συχνά πυκνά σε άλλες περιπτώσεις. Πέρα από την σοβαρότητα στην εκπλήρωση του τελικού στόχου, οι Ερυθρόλευκοι εκμεταλλεύθηκαν τις αλλαγές που επιστρατεύθηκαν στην ανάπαυλα, και από πλευράς εικόνας ο δραστήριος και τεχνίτης Ρόνι Λόπεζ συνέβαλλε στη συνολική ώθηση, όπως και η εύστοχη πάσα τόσο του ίδιου, όσο και του συνήθη σε αυτό το στοιχείο, Μπουχαλάκη.

Οι Ερυθρόλευκοι για πρώτη φορά φέτος, πίεσαν έντονα τους Τούρκους. Είχαν τα φόντα να το πράξουν, και το επιχείρησαν με επιτυχία στο β’ μέρος. Άγγιξαν λοιπόν, υψηλά επίπεδα passing game τουλάχιστον για τα σημερινά δεδομένα και την αξία του τωρινού ρόστερ, ενώ και οι έντεκα προς το τέλος συμμετείχαν ενεργά στην ανάπτυξη, στην αναχαίτιση απειλών, δίχως να υστερεί κανείς τους, όπως καλή ώρα ο Ονιεκούρου του πρώτου ημιχρόνου. Η επιβολή μάλιστα του ρυθμού από τον Ολυμπιακό ανάγκασε την Φενέρ να αμυνθεί ακόμη περισσότερο, να πάει σε σχήμα πέντε αμυνομένων, αλλά και να χάσει παντελώς τον προσανατολισμό της στον αγωνιστικό χώρο. Για αυτό λοιπόν, φάνταζε ευκαιρία για τους γηπεδούχους η νίκη – έστω στα τελευταία, δραματικά λεπτά -, έχοντας μία ομάδα απέναντί τους που περίμενε καρτερικά την τιμωρία της.

Ψεγάδια και λύσεις μετά την είσοδο του Μπα

Παρά την επιμονή στην φύλαξη της άμυνας, παρατηρήσαμε ξανά την ευκολία που οι μακρινές πάσες των αντίπαλων Τούρκων έβρισκαν αποδέκτη συχνά στη πλάτη κυρίως του Παπασταθόπουλου. Από την πλευρά του, ο Σισέ υπήρξε πιο αποφασιστικός στις επεμβάσεις του στις φάσεις, εκμεταλλευόμενος και την ταχύτητα του και την ευχέρεια στο να αλλάζει κατεύθυνση το σώμα του. Μέχρι ο Σωκράτης να νιώσει ενοχλήσεις, η Φενέρμπαχτσε πλησίαζε στη περιοχή του Βάτσλικ, ενώ πίεζε τα αντίπαλα μπακ – τους Λαλά και Ρέαμπτσουκ – για κάποιο βεβιασμένο λάθος ή επιπόλαιο διώξιμο που πράγματι προέκυψαν και ευτυχώς, δεν τα επωφελήθηκαν οι φιλοξενούμενοι.

Εκεί λοιπόν, ο Σωκράτης παραπονιέται για ενοχλήσεις, και η αρχική αργοπορία του Έλληνα αμυντικού, όπως και οι άστοχες τοποθετήσεις, έδωσαν στη θέση τους στην άμεση αντίδραση και ενέργεια του Μπα, που φέρνει σε ομοιότητα τον παρτενέρ του Σισέ. Σε εκείνο το χρονικό σημείο, η άμυνα αποκτά την πρέπουσα σταθερότητα, ενώ αποκτά εγρήγορση και αλτικότητα από τους δύο σέντερ μπακ αθλητικού πρωτίστως τύπου. Με τη σειρά της, πρόσφερε σιγουριά στη τριάδα των χαφ, μία ευχέρεια στους μέσους να κυλάνε έπειτα με πιο άνεση τη κατοχή, καθώς και εκείνη βελτιώθηκε σε πολύ καλό βαθμό.

Ο Ολυμπιακός χρήζει συνεχούς βελτίωσης, είναι άλλωστε μία κουβέντα που θα τον ακολουθεί συνεχώς, αν αναλογιστούμε όλοι μας άλλες, προηγούμενες σεζόν που μας έλκυε με το θελκτικό του ποδόσφαιρο. Βέβαια, ακόμη και με αυτή την αποτελεσματικότητα που τον χαρακτηρίζει, ο σύλλογος καπαρώνει θετικά αποτελέσματα κι αν μη τι άλλο με ανταγωνιστικούς αντιπάλους, όπως με ΑΕΚ τη περασμένη Κυριακή, όπως και με Φενέρμπαχτσε αντιστοίχως στην Ευρώπη.

ΥΓ. Και οι ακραίοι μπακ έπιασαν απόδοση, μάλιστα και ενεργοί στο δημιουργικό κομμάτι…

ΥΓ. Όσο ταχύς κι αν είναι ο Μπα, άλλο τόσο του λείπει η ψυχραιμία ατομικά…