Στις τάξεις των ερυθρόλευκων οπαδών η κριτική δεν είναι ένα άγνωστο άθλημα. Εθισμένοι στην ολοσχερή επικράτηση επι των εγχωρίων αντιπάλων τους εδώ και δεκαετίες, κάθε αγωνιστική κρίση της ομάδας κινητοποιεί την άμεση αντίδραση και την ευρεία συζήτηση περί του λόγου και των αιτών αυτής. Ωστόσο, συνήθως η οπαδική κριτική αδικείται από την εμμονή στην εκάστοτε συγκυρία και στη μικρή εικόνα. «Μας λείπει 6αρι, δεν έγινε σωστός σχεδιασμός φέτος, ο προπονητής δεν κάνει, κτλ» ακούς σε ομοβροντίες κουραστικής επανάληψης στα ραδιοκύματα τουλάχιστον την τελευταία 5ετία. Οι οπαδικοί δημοσιογράφοι δε, είτε από άγνοια του αντικειμένου που λέγεται ποδόσφαιρο, είτε από εντεταλμένη υπηρεσία, εντοπίζουν τα προβλήματα σε ακόμα πιο στενή κλίμακα. Διαιτησία, κακός αγωνιστικός χώρος, ακόμα και καιρός επιστρατεύονται για να δικαιολογηθεί η αγωνιστική αστοχία. Γενικότερα οι του ρεπορτάζ του Ολυμπιακού αρέσκονται στο να εντοπίζουν διάφορα άσχημα πανωφόρια, κάτω από τα οποία υπονοούν ότι το φόρεμα είναι λαμπρό

Αν περάσουμε από τη συγκυρία στην ουσία του προβλήματος του Ολυμπιακού, θα δούμε ότι αυτό δεν έχει να κάνει με το τι συμβαίνει πρακτικά, αλλά με την αφήγηση μέσα στην οποία συμβαίνει. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού δεν είναι αγωνιστικό. Είναι τουλάχιστον από τα τελευταία χρόνια της εποχής Κόκκαλη υπαρξιακό. Είναι πρόβλημα ταυτότητας και μεσο-μαρκοπρόθεσμης στόχευσης και πλάνου. Αυτό που στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία αποκαλούμε αγγλιστή «πρότζεκτ».

Αν ρωτήσεις τυχαία στο δρόμο 10 φίλους του Ολυμπιακού «ρε παιδιά, ποιο είναι το πρότζεκτ Ολυμπιακός σήμερα; Τι θέλει να κάνει; Που στοχεύει; Που βλέπει τον εαυτό του σε 10 χρόνια;», οι 8 στους 10 θα νιώσουν μια αναδυόμενη αμηχανία να πλημυρίζει τις φωνητικές τους χορδές πριν σου απαντήσουν. Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν ξέρει ακριβώς, και αυτό το μπέρδεμα έχει συνειδητά και εντέχνως καλλιεργηθεί από την διοίκηση.

Από τη μία η ομάδα εδώ και χρόνια κάνει κινήσεις (σε παίκτες και προσωπικό) που στοχεύουν καταφανέστατα εγχώρια. Προφανώς με τους παίκτες που έρχονται δεν στοχεύεις στην Ευρώπη. Από την άλλη, είτε υπόρητα είτε ξεκάθαρα (βλέπε δηλώσεις Καρεμπέ) καλλιεργείται η εντύπωση στον κόσμο ότι ακόμα κα σήμερα γενικός στόχος του Ολυμπιακού, πυρήνας του Είναι του συλλόγου, είναι η διάκριση στην Ευρώπη. Η ουσία του προβλήματος του Ολυμπιακού εντοπίζεται ακριβώς σε αυτήν την αντίφαση. Είναι η έλλειψη ξεκάθαρης αφήγησης για το που πάμε που κάνει την αγωνιστική εικόνα να φαίνεται ποταπή και όχι η αγωνιστική εικόνα καθαυτή.

Αυτό που χρειάζεται αυτό το ιστορικό κλάμπ είναι απλό: Μια επανεκκίνηση με μια μεγάλη συνέντευξη τύπου. Να βγει ο πρόεδρος και να πει: «Κύριοι ακούστε. Ποιοτικοί παίκτες δεν γίνεται να έρθουν στην Ελλάδα. Ή για να έρθουν πρέπει να πληρωθούν υπεραξίες τις οποίες δεν είμαι διατεθειμένος να δώσω. Για δέκα χρόνια ξεχνάμε την Ευρώπη. Το πρότζεκτ μας θα είναι να διατηρήσουμε τα ηνία στην Ελλάδα, και από το να φέρνουμε άχρηστους παίκτες με τη σέσουλα, θα στοχεύσουμε στην παραγωγή ταλέντων από τις ακαδημίες αλλά και στο σκάουτινγκ νέων ταλέντων από το εξωτερικό. Θα πάρουμε έναν προπονητή με στόχο έναν συμπαγή κορμό, ακόμα και μέτριας ποιότητας, που θα βρίσκεται όμως στο γήπεδο. Στόχος μας επίσης θα είναι η μεταπώληση κάποιων ταλέντων και η διατήρηση καλού ονόματος στην παγκόσμια αγορά. Σε 10 χρόνια, θα επανεξετάσουμε το πρότζεκτ ανάλογα με την παγκοσμια και εγχώρια οικονομική κατάσταση και θα δούμε αν μπορούμε να προβούμε σε ένα νέο πρότζεκτ που θα στοχεύει στη διεθνή διάκριση.

Ή, από την άλλη, αν πράγματι το θέλει, να βγει και να πει: «Κύριοι και κυρίες, ήρθε η ώρα. Η ομάδα θα έχει 20 εκατομμύρια μπάτζετ για μεταγραφές, έμπειρο τεχνικό διευθυντή και θα φέρουμε παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά. Δεν θα πουλάμε παίκτες παρά μόνο αν η ηλικία τους και η ποιότητα τους είναι τέτοια που δεν μας μπορούμε να τους εμποδίσουμε να φύγουν (πραγματικά παραδείγματα, θα δίναμε Τσιμίκα αλλά θα κρατάγαμε Ομαρ) Ο στόχος θα είναι ρεαλιστικός, όχι να πάρουμε το τσου λου, αλλά είτε να περνάμε κάθε χρόνο ή κάθε δυο χρόνια στους 16, έτσι ώστε να καθιερωθούμε στο φαντασιακό των Ευρωπαίων ως ένας σύλλογος μεταξύ αυτών που έπονται των μεγάλων (όπως π.χ. Πόρτο), ή να φτάσουμε στα ημιτελικά των μικρότερων ευρωπαϊκών διοργανώσεων.»

Άμα οι ερυθρόλευκοι οπαδοί δεν απαιτήσουν να κάτσει η μπίλια είτε στη μία είτε στην άλλη εκδοχή, η ομάδα δεν θα αλλάξει ρότα. Θα μου πείτε, μα δεν θα πέσουν να φάνε τον Μαρινάκη αν πάει στην πρώτη εκδοχή για το ποια θα είναι από τούδε η ταυτότητα της ομάδας; Πιθανόν, αλλά πιστεύω ότι η ειλικρίνεια και η γνώση του που πηγαίνουμε ασκεί μια επαρκώς ηρεμιστική δράση στον άνθρωπο στο τέλος της ημέρας. Αν ξέρεις ποιος είσαι, μπορείς να δουλέψεις με αυτό και στο τέλος να αποδεχτείς τον εαυτό σου. Αν πάλι όχι, τότε η αντίφαση της πράξης και τις ναρκισσικής εμμονής οδηγεί νομοτελειακά στη νεύρωση. Και στη ζωή και στο ποδόσφαιρο.

Το πρόβλημα του Ολυμπιακού λοιπόν δεν είναι αγωνιστικό. Είναι πρόβλημα ειλικρίνιας