Τούχελ εναντίον Γκουαρντιόλα - η επάνοδος του Πεπ

Η Μάντσεστερ Σίτι φαινεται πως εκτός συγκλονιστκού απροόπτου θα είναι και φέτος η πρωταθλήτρια της Αγγλίας, με τους Πολίτες να μοιάζουν απροσπέλαστοι, ωστόσο για να συμβεί αυτό, ο Πεπ Γκουαρντιόλα έπρεπε να ανεβάσει κατά πολύ το επίπεδο για να καταφέρει να κερδίσει το έτερο μεγάλο φαβορί φέτος, την Τσέλσι του Τόμας Τούχελ.

Τόσο ο γράφων, όσο και πολλοί άλλοι σε Ελλάδα και εξωτερικό, είχαμε ξεχωρίσει από το Καλοκαίρι την Μάντσεστερ Σίτι και την Τσέλσι ως τα δύο μεγάλα φαβορί που αναμένονταν να πρωταγωνιστήσουν για την κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ. Ωστόσο, επειδή τα γραφόμενα υπάρχουν και είναι εδώ είτε για να μας επιβεβαιώνουν, είτε για να μας εκθέτουν (επιβεβαιώνοντας το μεγάλο σχολείο που λέγεται Γιώργος “Χόρχε” Γεωργίου που τα έλεγε και τα λέει στο ellada fm) οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι η πεποίθησή μας πως η Τσέλσι θα είναι το μεγάλο φαβορί και θα έχει τον πρώτο λόγο ΗΤΑΝ ΛΑΘΟΣ.

Ωστόσο, αξίζει να κάνουμε μία αναδρομή για να δούμε ποιά ήταν τα στοιχεία τα οποία μας ώθησαν στην εν λόγω άποψη. Αρχικά, η προϊστορία των δύο προπονητών, ειδικά στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και στο πως ήρθαν οι ήττες του Πεπ από τον Τούχελ την περσινή σεζόν. Ανάλυση των αγώνων αυτών έχει γίνει σε παλαιότερα άρθρα, οπότε δεν θα επεκταθούμε αρκετά. Το συμπέρασμα όμως από αυτούς τους αγώνες ήταν ότι ο Τούχελ φαινόταν να έχει βρει τον τρόπο να κερδίζει τον Πεπ, ήταν δηλαδή ο κρυπτονίτης της σούπερ – Σιτι. Ο τρόπος που παίζει ο Γερμανός ήταν (και επιμένουμε να γράφουμε ότι είναι) ο ενδεδειγμένος τρόπος αντιμετώπισης του Καταλανού κόουτς. Ο συμπαγής σχηματισμός της Τσέλσι και το στήσιμο του Τούχελ εν συνόλω βραχυκυκλώνει τον άξονα και αναγκάζει τον αντίπαλο σε παιχνίδι από τα πλάγια, με σέντρες, όπου απαιτείται ένας καλός επιθετικός, όπως ο Κέιν, ο Χάαλαντ, ο Ρονάλντο, ο Λεβαντόφσκι, για να βάλουν τη μπάλα στο μπακλαβωτό.

Όταν το παραπάνω εφαρμόζεται στην Σίτι, αντιλαμβανόμαστε γιατί αυτό μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα στην Μάντσεστερ Σίτι. Ο Πεπ βασίζει μεγάλο μέρος του παιχνιδιού του από τον άξονα και στο κάθετο ποδόσφαιρο. Και τα δύο αυτά στοιχεία αχρηστεύονται πλήρως όταν ο αντίπαλος είναι αρκετά συμπαγής και κλειστός. Εάν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι η Σίτι δεν διαθέτει σέντερ φορ δολοφόνο, τότε πολύ εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς και τους λόγους που οι σέντρες και το εναέριο παιχνίδι δεν μπορούν να λειτουργήσουν στην Σίτι.

Ένας ακόμα λόγος που η Τσέλσι είχε χρηστεί φαβορί ήταν ο μεταγραφικός σχεδιασμός. Η Τσέλσι κράτησε όλη την ομάδα, όλον της τον κορμό που την έκανε πρωταθλήτρια Ευρώπης και κατάφερε να ενισχυθεί σημαντικά στην θέση του φορ, εκεί που πονούσε, φέρνοντας τον γνώριμο στην ομάδα, Ρομελού Λουκάκου. Αντ’ αυτού, η Μάντσεστερ Σίτι ενισχύθηκε μόνο με τον Τζακ Γκρίλις, ο οποίος παρότι εξαιρετική μεταγραφή, δεν ήταν σε θέση που η Σίτι υστερούσε, όπως αυτή του ακραίου αριστερού οπισθοφύλακα ή του φορ.

Τρίτος και τελευταίος λόγος, ήταν μερικά σημαντικά λάθη φαινόταν να κάνει ο Πεπ στην τακτική του, εν αντιθέσει με τον Τούχελ. Η λάθος χρήση του Ντε Μπρούινε στο 9, η αδυναμία να πάρει παιχνίδι από τα πλάγια (πλην του Μάχρεζ) καθιστούσαν την ομάδα του Καταλανού ιδανικό αντίπαλο για τον Αθπι και την παρέα του. Εν αντιθέσει, ο Τόμας Τούχελ είχε φτιάξει από φυσικού, δηλαδή δίχως να απαιτούνται ειδικές τακτικές και προσαρμογές του πλάνου, μία ομάδα που μπορούσε να εξουδετερώσει κάθε επιθετικό όπλο της Σίτι και να την κερδίσει.

Η αντεπίθεση του Γκουαρντιόλα

Όλα αυτά ωστόσο έλαβαν ένα τέλος περί τον Νοέμβριο. Είχαμε γράψει ότι το σημείο καμπής, η κρίσιμη περίοδος που θα κρίνει εν τέλει πολλά είναι αυτή, του Νοεμβρίου – Δεκεμβρίου. Εκεί θα φαινόταν εάν ο Πεπ θα πληρώσει την έλλειψη φορ και αριστερού μπακ, ή εάν ο Τούχελ θα πληρώσει την έλλειψη ποιοτικών μονάδων (εν συγκρήσει με την Σίτι πάντα). Είχαμε γράψει ότι το ποδόσφαιρο του Γερμανού κόουτς δεν βασίζεται αμυντικά στις μονάδες, αλλά είναι 100% αποτέλεσμα τακτικής, ενώ του Πεπ βασίζεται στην υγεία του Κανσέλο (διότι ο Ζιντσένκο είναι ανύπαρκτος) και στην φόρμα επιθετικά των μεσοεπιθετικών.

Εδώ λοιπόν φάνηκε η μεγαλύτερη εμπειρία του Πεπ στο να πρωταγωνιστεί και να κάνει πρωταθλητισμό στην Αγγλία. Με τον Ζορζίνιο να κάνει ποδαρικό σε σημαντικά ματς, αλλά και τον Κρίστενσεν στο ματς με την Γούλβς (λάθος υπολογισμό σε κεφαλιά, όταν ισοφαρίστηκε η Τσέλσι), οι Μπλε άρχισαν να χάνουν σημαντικό έδαφος στην βαθμολογία, όχι από λάθη τακτικής, αλλά από ατομικά λάθη. Αυτό που τονίζαμε ότι είναι το μειονέκτημα της Τσέλσι, αλλά δείχναμε εμπιστοσύνη στον Τούχελ ότι θα “καλύψει” με την τακτική του, ήταν και αυτό που έκοψε τα πόδια των Μπλε και τους έχει αφήσει πολύ πίσω στην βαθμολογία. Εν αντιθέσει, ο Πεπ Γκουαρντιόλα κατάφερε με την εμπειρία του να διαχειριστεί τις απουσίες, να πάρει τα μέγιστα από το διαθέσιμο υλικό του και να αντισταθμίσει ελλείψεις, ενώ το κυριότερο, κατάφερε να επαναφέρει τους παίκτες στην καλή τους φόρμα (τρανό παράδειγμα ο Στέρλινγκ).

Ενώ η Τσέλσι έβλεπε τον έναν παίχτη της μετά τον άλλον να μένει στο αναρρωτήριο, είτε από COVID – 19, είτε από τραυματισμό, ο Πεπ έχτιζε σιγά σιγά, μάτς με μάτς, την δική του αντεπίθεση. Στήριξε μεγάλο μέρος του παιχνιδιού του στον Ζοάο Κανσέλο (για τον οποίο έχουμε γράψει εκτενώς σε προηγούμενο άρθρο), καταφέρνοντας να πάρει τόσο επιθετικά σε άξονα και γραμμή, αλλά κυρίως αμυντικά. Έδειξε εμπιστοσύνη σε κρίσιμα ματς στον Ζεσούς, καταφέρνοντας έτσι να ελευθερώσει τα βαριά του όπλα και να τα φέρει σε άξονα και γραμμή, μη επιτρέποντας σε δύο αναμετρήσεις στον Τούχελ να έχει 4-5 μπλε φανέλες γύρω από Ντε Μπρούινε ή Φόντεν και να μην φαίνονται στο παιχνίδι. Ο Πεπ κατάφερε όπως πέρυσι με τον Γκουντογκάν, να βρει τα γκολ που στερείται με την απουσία φορ, κατάφερε να πείσει ότι μπορεί και απέναντι στον Τούχελ να κάνει μία ομάδα 11 παιχτών χωρίς φορ να κερδίσει.

Το κυριότερο όμως που έχει καταφέρει ο Πεπ Γκουαρντιόλα (και εδώ λυπάμαι αγαπητέ “Χόρχε”, αλλά “το καραφλό αγόρι” επιβεβαίωσε εμένα :P) είναι να αμύνεται αποδοτικά έναντι των αντεπιθέσεων και του ψηλού παιχνιδιού, στοιχεία τα οποία είναι από τα δυνατά της Τσέλσι και πέρυσι πλήγωναν τους Πολίτες. Συγκεκριμένα, η άμυνα, για την οποία γίνεται λόγος, φέρει το όνομα ενός Πορτογάλου στόπερ, του Ρούμπεν Ντίας. Μέχρι πέρυσι, η Σίτι υπερασπιζόταν το δικός της αμυντικό τρίτο με το……να μην αμύνεται στο δικό της αμυντικό τρίτο.

Ωστόσο, ο ερχομός του Ρούμπεν Ντίας έχει σημάνει αλλαγή. Πριν μετακομίσει από την Μπενφίκα ο Πορτογάλος, η Σίτι είχε εντελώς διαφορετικό πλάνο. Με την παρουσία του Γουόκερ στην άμυνα, αλλά και του Φερναντίνιο, η Σίτι επέλεγε να αμύνεται με ψηλά την γραμμή και να σταματάει τις αντεπιθέσεις στην απαρχή τους (dead in its tracks που λένε στο Νησί) είτε με τακτικά φάουλ από τον Φερναντίνιο (αν ήταν στο “6”) είτε με τα γρήγορα σπριντ του ταχύτατου Γουόκερ που διέθετε τα πνευμόνια και την ταχύτητα να κηνυγάει κάθε μπαλιά στην πλάτη της άμυνας, ενώ σε συνδυασμό με τον τερματοφύλακα – λίμπερο, Έντερσον Μοράες, η Μάντσεστερ Σίτι επέλεγε αυτόν τον ανορθόδοξο αλά Νόιερ τρόπο άμυνας.

Ο Ρούμπεν Ντίας ωστόσο έφερε διαφορετικά στοιχεία στην άμυνα της Σίτι. Ο Πορτογάλος είναι ένα στόπερ με καλά φυσικά χαρακτηριστικά, ένα στόιπερ που μπορεί να αμύνεται σε μονομαχίες, που μπορεί να γίνει physical (όπως λένε και πάλι στο Νησί), ένα στόπερ που είναι πιο άνετος σε old school μονομαχίες αμυντικού – επιθετικού, παρά να παίζει κυνηγητό σε όλο το γήπεδο με τη μπάλα. Αυτό κατάφερε ο Πεπ, να κάνει την άμυνα της Σίτι πιο “συμβατική”, όπως γράφαμε και ζητούσαμε εδώ και καιρό.

Τούχελ εναντίον Γκουαρντιόλα – νικητής το ποδόσφαιρο

Στα μάτια μεγάλης μερίδας οπαδών, ο Τόμας Τούχελ δεν ήταν και δεν είναι μεγάλο αντίπαλο μέγεθος για τον Πεπ. Τίποτα, όμως, δεν θα μπορούσε να είναι πιο αναληθές από το παραπάνω. Η Τσέλσι μπορεί φέτος να ηττήθηκε, ο Τούχελ όμως δείχνει πως έχει πολύ μέλλον στην ομάδα και διαθέτει την τακτική οξυδέρκεια (και το μπάτζετ) να αντιμετωπίσει στα ίσα τον καλύτερο προπονητή της δεκαετίας, τον Πεπ Γκουαρντιόλα. Σίγουρα λοιπόν, το πρωτάθλημα κρίθηκε, αλλά οι δύο αυτοί τιτάνες της τακτικής έσπρωξαν ο ένας τον άλλον στα όρια, αναγκάστηκαν να δώσουν παραπάνω από τον καλύτερό τους εαυτό και μας χάρισαν την καλύτερη παρτίδα σκακιού τακτικής που βλέπουμε στο Νησί τα τελευταία χρόνια (μαζί με το Κλοπ εναντίον Πεπ), οπότε σίγουρα κερδισμένο βγήκε το ποδόσφαιρο.

ΠΟΛΙΤΗΣ