Η ποδοσφαιρική δράση ενδεχομένως να αργήσει, υπάρχουν όμως ομάδες που αποβλέπουν στο μέλλον. Μία από αυτές η νεοσύστατη Τσέλσι, με τον φρέσκο και άπειρο Λάμπαρντ στο τιμόνι και ένα προικισμένο ρόστερ από μονάδες. Σύμφωνα με τα φετινά δείγματα, το σχήμα των Λονδρέζων παρουσιάζει ταλέντο, υστερεί βέβαια σε αμυντική προσήλωση, καθώς και στην αφέλεια των νεαρών παικτών.

Πρώτον, το ισχυρό προσόν της ομάδας παραμένει η επιθετική τετράδα ή τριάδα ανάλογα με τη προσέγγιση του κόουτς. Ήδη στη μηχανή της έχει προστεθεί σε πρωταγωνιστικό ρόλο ο φουνταριστός Άμπραχαμ, ενώ οι πτέρυγες απαρτίζονται από την ευλυγισία των Μάουντ και Πούλισιτς. Επί του παρόντος, ένα απλοϊκό και ευέλικτο 4-3-3 ταιριάζει δηλαδή κατάλληλα και στους τρεις. Έπειτα τρία κεντρικά χαφ διαδέχονται την κάλυψη του πιο αμφίρροπου χώρου και τέλος, το φλέγον ζήτημα της άμυνας.

Πριν αναλύσουμε την ανασταλτική διάταξη, να προσθέσουμε τον νεοφερμένο εξτρέμ του Άγιαξ τον Ζιγιέκ στο δημιουργικό τομέα. Σε περίπτωση που ο ενθουσιώδης Μαροκινός εισέλθει στο βασικό σχήμα, συζητάμε πλέον για εναλλακτικό πλάνο του 4-4-1. Διατηρώντας σε ελεύθερο ρόλο έναν εκ των δύο, Πούλισιτς ή Μάουντ.

Ο Κροάτης πιθανόν επικρατέστερος, καθώς διαθέτει πιο τεχνικά χαρακτηριστικά, έχει το θράσος να διεισδύσει στη καρδιά της άμυνας, ωστόσο ο ίδιος αδυνατεί σε κούρσες στα πλάγια. Βέβαια, η αντίστοιχη παράταξη θα μειώσει σε αριθμό τα χαφ κατά ένα. Έτσι, η τακτική βασίζεται στις επινοήσεις των επιθετικών και σε μία συλλογική άμυνα αρχής γενομένης από τον στράικερ.

Σχετικά με την άμυνα, κυρίαρχο ρόλο δεν παίζουν τα πρόσωπα, αλλά και η συνείδηση αρχικά προερχόμενη από τον Λάμπαρντ. Όπως αναλύαμε αρχές Σεπτέμβρη, η ευάλωτη άμυνα των Λονδρέζων τους οδήγησε σε ήττες ευρείας κλίμακας, χαλώντας συγχρόνως τη θετική τους αγωνιστική εικόνα συνολικά. Άξιο παρατήρησης ήταν η ανάθεση απροσδιόριστων καθηκόντων στα ακραία μπακ, τα οποία συνήθιζαν σε overlap και κούρσες στις πτέρυγες.

Ως επακόλουθο, το αδύναμο κεντρικό δίδυμο να παραμένει ακάλυπτο στις ορέξεις των αντίπαλων επιθετικών. Η έπαρση για το κυνήγι φάσεων και η συνολική ακίνδυνη στάση των «Μπλε» τους απομακρύνει από την κάλυψη των τακτικών συμφερόντων. Ενδεχομένως οι ακραίοι μπακ να είναι εκ φύσεως επιθετικογενείς, αλλά η θέση τους εξαρτάται από την επιτυχία της άμυνας.

Από εκεί και πέρα, καθίσταται φανερή η απουσία ποιοτικών αμυντικών, οι οποίοι θα ανεβάσουν τις προσδοκίες. Ζουμά και Κρίστιενσεν αποδεικνύουν ότι πρόκειται για παίκτες μετρίου αναστήματος, δίχως το επιπλέον στοιχείο της διάκρισης. Για μία ομάδα, όπως η Τσέλσι – που επιθυμεί συνεχώς την διάκριση – οι ίδιοι κρίνονται ανεπαρκείς.

Η περίπτωση Ρούντιγκερ ίσως είναι η μόνη αξιόπιστη, αλλά εδώ και μήνες ταλαιπωρείται από συνεχείς τραυματισμούς. Ο σωματικός πόνος δεν τον αφήνει να ανακάμψει στο βέλτιστο επίπεδο. Νέες προσθήκες εμφανίζονται ως λύση στον ορίζοντα, στοχεύοντας ως οργανισμός σε επενδύσεις εξελίξιμων μονάδων.

Σίγουρα η Τσέλσι θα μας απασχολήσει άμεσα, εδικά όταν επανέλθουμε σε μία νέα έστω κανονικότητα. Στο όλο εγχείρημα, υπάρχει και ένας ακόμη παίκτης που θα ταίριαζε με τα χνώτα της ομάδας και με τη φιλοδοξία των νεαρών: ο Σάντσο της Ντόρτμουντ. Τα διαπιστευτήρια μέσα από τη χημεία τους στην Εθνική Αγγλίας αποδεικνύουν ότι η συγκεκριμένη φουρνιά Άγγλων συμπορεύεται όχι μόνο λόγω προσδοκίας, αλλά και από πλευράς ταλέντου.