Εδώ και μέρες προσπαθώ να βάλω σε μία τάξη τις σκέψεις μου πάνω σ’ ένα ζήτημα που απασχολεί κάθε εχέφρονα πολίτη αυτής της χώρας,το ελληνοτουρκικό ζήτημα,το οποίο βρίσκεται σε φάση όξυνσης τους τελευταίους μήνες.Και πιό πολύ απ’ όλα το αγωνιώδες ερώτημα που αυθόρμητα διατυπώνεται από τον καθένα μας είναι ”που πάμε και τι πρόκειται να συμβεί το προσεχές διάστημα;”.

Πριν όμως προσπαθήσω να δώσω οποιανδήποτε απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα υπάρχουν άλλα ζητήματα που πρέπει να διερευνηθούν ώστε η όποια πρόβλεψη γιά το μέλλον,με όλο το ρίσκο που εμπεριέχουν τέτοιες απόπειρες,τουλάχιστον να πατάει σε πραγματικές βάσεις.Και το ουσιωδέστερο από αυτά τα ζητήματα-ερωτήματα που τίθεται σε κάθε πολίτη αυτής της χώρας είναι το γιατί βλέπουμε αυτή την ολοένα αυξανόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας απέναντι σε,σχεδόν,όλες τις γειτονικές της χώρες γενικότερα και ειδικότερα προς την Ελλάδα.

Είναι τάχα η τουρκομογγολική καταγωγή της πλειοψηφίας των κατοίκων της μαζί με το σύμπλεγμα του κατακτητή που έρχεται βαθιά πίσω από τους προηγούμενους αιώνες;Είναι μήπως οι σχετικά πρόσφατες από την ιστορία τους μνήμες και πρακτικές; Είναι οι διάφορες σουνιτικές-μουσουλμανικές μειονότητες που ζούν σε όμορα με αυτήν κράτη,του δικού μας συμπεριλαμβανομένου; Είναι η γεωγραφική της θέση που της επιτρέπει πολλαπλά να εκβιάζει η μήπως είναι το ”χαιδεμένο παιδί” κάποιων μεγάλων δυνάμεων των οποίων η φανερή η συγκαλυμένη εύνοια της δίνει τη δυνατότητα να επιδεικνύει αυτή την αλαζονεία; H τέλος είναι ο προσφάτως (;;) ανακαλυφθείς  ενεργειακός πλούτος της Ανατολικής Μεσογείου που της άνοιξε την όρεξη;

Μολονότι κανείς από τους παραπάνω παράγοντες δεν είναι αμελητέος,δεν πιστεύω ότι ακόμα και όλοι μαζί είναι αρκετοί γιά να ερμηνεύσουν ικανοποιητικά τις πολιτικοστρατιωτικές πρακτικές και την αυξανόμενη πολύμορφη πίεση των γειτόνων προς τη πατρίδα μας.Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή σκιαγραφώντας με αδρές γραμμές την ιστορική πορεία και τα ειδικά χαρακτηριστικά των δύο χωρών στούς νεότερους χρόνους….

Οι πρόγονοί μας ξεκίνησαν το 1821 έναν τιτάνιο αγώνα απελευθέρωσης από τον οθωμανικό ζυγό και μέσα από πολλές περιπέτειες,θριάμβους και καταστροφές,εμφυλίους αλλά και επεμβάσεις των μεγάλων δυνάμεων κατάφεραν να δημιουργήσουν εννιά χρόνια αργότερα το πρώτο ελληνικό κράτος το οποίο αντιστοιχούσε σ’ ένα μικρό μόνο μέρος του ελληνικού έθνους και μέχρι το έτος-καμπή 1922 βρισκόταν,παρά τις αντιφάσεις του και την πολιτικοοικονομική του καχεξία,σε διαδικασία επέκτασης,έχοντας ένα σταθερό όραμα να περιλάβει μέσα στα διευρυνόμενα όριά του όλο το έθνος,με το μέγιστο αυτής της προσπάθειας να οριοθετείται από τις νίκες στους βαλκανικούς πολέμους και την μετά τον Α΄Π.Π συνθήκη των Σεβρών.

Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1919-1922 και η τελική του κατάληξη έδωσαν τέλος σ’ αυτή τη φάση και από τότε μέχρι σήμερα έχουμε πιά περάσει σε φάση αναδίπλωσης (με εξαίρεση την προσάρτηση των Δωδεκανήσων το 1948 από την Ιταλία),αφού σ’ αυτό το διάστημα,εκτός από την μικρασιατική τραγωδία που στάθηκε το μεγαλύτερο χτύπημα,έχουμε τη συρρίκνωση μέχρι σχεδόν την εξαφάνισή τους των ελληνικών μειονοτήτων σε Κωνσταντινούπολη,Ίμβρο και Τένεδο, έχουμε την εισβολή και κατοχή του 38% του κυπριακού εδάφους το 1974 και τέλος ακολούθησε το ”γκριζάρισμα” του Αιγαίου μετά τη κρίση των Ιμίων το 1996.Το συμπέρασμα που βγαίνει απ’ όλ’ αυτά είναι ότι οι ελληνικές ηγετικές ομάδες μέσω των πολιτικών τους εκπροσώπων που οι ίδιες προώθησαν,αποδείχτηκαν ανίκανες να προστατεύσουν τους ελληνικούς πληθυσμούς εκτός της χώρας ενώ αρχίζει να γίνεται αντιληπτό ότι πιθανότατα θ’ αποδειχθούν το ίδιο ανίκανες να προστατέψουν και τους εντός χώρας ελληνικούς πληθυσμούς…

Η οθωμανική αυτοκρατορία διαλύθηκε μετά τον Α’Π.Π και στη θέση της δημιουργήθηκε η σύγχρονη Τουρκία η οποία πήρε τη σημερινή της μορφή μετά τη συνθήκη της Λωζάνης το 1923,αν εξαιρέσουμε την απόσπαση από τη Συρία και την εν συνεχεία προσάρτηση της περιοχής της Αλεξανδρέττας το 1939.Σ’ όλο αυτό το διάστημα και ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης το 1955 η τουρκική απειλή απέναντι στη χώρα μας αναπτύσσεται,εμπλουτίζεται συνεχώς με νέες διεκδικήσεις και ανανεώνεται χρόνο με το χρόνο. Όταν ήμουν μαθητής στη τελευταία τάξη του δημοτικού (1965) μάθαινα στη γεωγραφία ότι η Ελλάδα είχε 8,8 εκ. πληθυσμό και η Τουρκία 20 εκ. ήτοι οι γείτονες ήσαν πληθυσμιακά περίπου 2,5 φορές περισσότεροί μας.

Εκείνα τα χρόνια το συνολικό ελληνικό ακαθάριστο προιόν ήταν περίπου ίσο με το τουρκικό,η βιομηχανική και η γεωργική μας παραγωγή το 80% και το 70% των αντίστοιχων μεγεθών τουρκικής παραγωγής,το οικονομικό μας ετήσιο ισοζύγιο καλύτερα από το δικό τους,όσο δε γιά το βιοτικό επίπεδο των δύο χωρών η διαφορά ήταν κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανής υπέρ ημών… Σήμερα; Η Τουρκία πληθυσμιακά ξεπέρασε τα 80 εκ.(εμείς 11εκ.) δηλαδή τώρα πιά η γειτονική μας χώρα έχει οκταπλάσιο πληθυσμό σε σχέση μ’ εμάς.Η βιομηχανική της παραγωγή είναι πιά τρεις φορές μεγαλύτερη από τη δική μας,το ακαθάριστο εθνικό προιόν μας έπεσε στο 30% του δικού τους ενώ ο όγκος των εξαγωγών μας,ο οποίος το 1980 ήταν τριπλάσιος του τουρκικού,σήμερα αντιπροσωπεύει το 40% του δικού τους… Τώρα ως προς τον τομέα της άμυνας τα πράγματα δείχνουν ακόμα χειρότερα…

Δεν είναι μόνον οι πολλαπλάσιες,σε απόλυτα μεγέθη,δαπάνες που πραγματοποιεί το τουρκικό κράτος γιά προμήθεια πανάκριβων οπλικών συστημάτων αλλά και η συνεχώς διογκούμενη αμυντική της βιομηχανία η οποία παράγει τμήματα αεροσκαφών και ελικοπτέρων,φρεγάτες,κορβέτες και υποβρύχια,πυραύλους,συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου,συμβατικά όπλα παντός τύπου τροφοδοτώντας έτσι τις ένοπλες δυνάμεις της με προιόντα ”made in Turkey” τα οποία εκτός από την υψηλή προστιθέμενη αξία τους,εισάγουν τη βιομηχανία της γείτονος στον χώρο της υψηλής τεχνολογίας ενώ παράλληλα μετατρέπουν την Τουρκία από χώρα-αγοραστή σε χώρα-παραγωγό οπλικών συστημάτων.

Τούτων δοθέντων αποκαλύπτεται αβίαστα ο κύριος λόγος γιά τον οποίο η τουρκική απειλή ”ήλθε γιά να μείνει” με προοπτική να γίνει ακόμα πιό ανησυχητική γιά τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό.Ο ΒΑΣΙΚΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΤΟΣΟ ΣΤΑ ΑΙΤΙΑ ΠΟΥ ΑΝΕΦΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΧΩΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΜΑΣ ΔΙΕΥΡΥΝΟΜΕΝΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ.Αυτός είναι λοιπόν ο κύριος λόγος που η Τουρκία κεμαλική,δικτατορική,”δημοκρατική”,νεοοθωμανική η όπως αλλιώς θέλετε,μας πιέζει πολιτικά,στρατιωτικά,οικονομικά,ιδεολογικά και εν τέλει γεωπολιτικά.

Ζητάει συνεχώς από μία χώρα που θεωρεί ότι,σε βάθος χρόνου,θα βρεθεί μπροστά σ’ ένα δίλημμα που δύσκολα επιλύεται:πολεμική εμπλοκή με τις πιθανότητες δικής μας επικράτησης να μειώνονται όσο περνάει ο καιρός η προοδευτική ”φινλανδοποίηση”…Και εμείς τι κάνουμε;Πρακτικά ότι χρειάζεται γιά να σπρώχνουμε τα πράγματα προς αυτήν ακριβώς τη κατεύθυνση. Μετά το 1974 και αντί να ”χτυπήσει το καμπανάκι” της εθνικής συσπείρωσης κάναμε ακριβώς τ’ αντίθετα απ’ όσα έπρεπε. Στο επίπεδο της πολιτικής αυγατίσαμε το πελατειακό κράτος και τη πρακτική του βολέματος και αυτό συμπεριλαμβάνει ΟΛΕΣ τις κυβερνήσεις από τότε έως και σήμερα. Οικονομικά; Καλύτερα να μη γράψω τίποτα,τα πάντα είναι γνωστά στους πάντες…Ιδεολογικά;

Η τουρκοφοβία τα τελευταία χρόνια πάει χέρι-χέρι με την τουρκολαγνεία οι δε εγχώριοι εκφραστές αυτής της ολέθριας τάσης κάνουν ότι μπορούν,δίκην πέμπτης φάλαγγας,γιά να τη μετατρέψουν σε κυρίαρχο ρεύμα σκέψης και (μη) δράσης στην ελληνική κοινωνία.Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι ”υπάρχει σωτηρία;”.Κατά τη γνώμη μου,η επωφελής γιά τη χώρα υπέρβαση αυτού του διλήμματος,απαιτεί ένα ηράκλειο έργο το οποίο το ελληνικό κράτος και η ελληνική κοινωνία όπως είναι δομημένα δεν έχουν ούτε τις δυνατότητες ούτε τη θέληση να το πράξουν.

Και οι πρόσφατες εξελίξεις εντός και εκτός χώρας δείχνουν ότι η πιθανότερη επιλογή γιά τις ελληνικές ελίτ με την κομπραδόρικη υφή και παράδοση καθώς και τις εξωχώριες οικονομικές δραστηριότητες είναι η de facto αποδοχή της μετατροπής της πατρίδας μας σε κράτος με περιορισμένη κυριαρχία και με τυπική εθνική ανεξαρτησία,γιατί η πιθανή επιλογή του πρώτου σκέλους του διλήμματος συνεπάγεται αποφάσεις τις οποίες οι ανθυπομετριότητες που μας κυβερνούν δεν έχουν τα κότσια να τις πάρουν… Από την άλλη πλευρά όμως ιστορικές βεβαιότητες δεν υπάρχουν.

Η Τουρκία έχοντας εμπλακεί σ’ ένα γεωστρατηγικό παιχνίδι το οποίο,εν πολλοίς ξεπερνάει τις όποιες δυνατότητές της,μπορεί να έχει παρόμοια τύχη μ’ εκείνη της Ελλάδας το 1922,στη περίπτωση δε αυτή η πατρίδα μας θα μπορέσει να πάρει μιά ιστορική ανάσα που τόσο έχει ανάγκη.Όμως αν μία χώρα,όπως η δική μας,που χρειάζεται ”ξένα κόλυβα” γιά να διατηρήσει τα κεκτημένα της,θέλει να συνεχίσει να υπάρχει με όρους ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας σ’ αυτό το παγκόσμιο ανταγωνιστκό περιβάλλον είναι υποχρεωμένη ν’ αλλάξει άρδην σε όλα τα επίπεδα… Αλήθεια μπορεί; Αν όχι,ο θυμόσοφος λαός μας έχει έτοιμη την απάντηση· ”όπως στρώσαμε,θα κοιμηθούμε”.