Βασιλική εμφάνιση από τον Courtois και η Ρεάλ Πρωταθλήτρια Ευρώπης | El Comandante
Δεν ήταν τελικός αυτός. Μπορεί να είχε ταχύτητα, μπορεί να είχε ξεσπάσματα, μπορεί να έπαιζαν δύο ομάδες με βαρύ όνομα και με τεράστια ιστορική κληρονομιά, αλλά όταν έχεις δει άλλους τελικούς, δεν μπορείς να πεις ότι “άξιζε τα λεφτά του”. Η ταχύτητα από μόνη της, τα ξεσπάσματα και οι αντεπιθέσεις χωρίς ουσία, δεν συνιστούν αυτήν τη στόφα που κάνει έναν τελικό, άξιο των ονομάτων που τον διεκδικούν. Από πού ν’ αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς…
* Το πρόσωπο του αγώνα, ίσως είναι ό,τι καλύτερο, για να πιάσεις τον τελικό από την καλύτερη ανάμνηση που άφησε και αυτό δεν ήταν άλλο, από τον Κουρτουά.
Θετικός σε όλες του τις επεμβάσεις.
Διάβασε με επιτυχία όλες τις φάσεις που απείλησαν την εστία του.
Έδωσε τον απαραίτητο αέρα αυτοπεποίθησης στους συμπαίκτες του, όταν η πίεση στα καρέ της ομάδας του, είχε γίνει κάτι πολύ παραπάνω από ασφυκτική.
Αποφασιστικός, άψογος στις τοποθετήσεις του, ηγετικός στο στήσιμο της άμυνάς του, κατέβασε τα ρολά, κυριάρχησε μέσα στα καρέ του.
* Η Λίβερπουλ φάνηκε να εξαντλεί όλη της την φαντασία στο α’ ημίχρονο, έχοντας κάνει τη Ρεάλ να μοιάζει με φάντασμα του εαυτού της.
* Κι εδώ που τα λέμε, δύσκολα υπερασπίζεσαι τον τίτλο της “βασίλισσας” όταν για 42 λεπτά, έχεις μηδέν τελικές και μηδέν προσπάθειες στο στόχο.
* Στο δεύτερο μέρος, τα πράγματα ισορρόπησαν αρκετά, καθώς η Ρεάλ, μπήκε -όπως αναμενόταν- ανανεωμένη και δείχνοντας ένα διαφορετικό πρόσωπο, απείλησε κι έφερε τον αγώνα στα ίσια του.
* Εκεί ακριβώς ήταν που οι “κόκκινοι” έδειξαν την αδυναμία τους να αντιδράσουν. Με την Ρεάλ να εξισορροπεί τον αγώνα, οι επιθέσεις τους ήταν αναιμικές, σπασμωδικές, χωρίς τις απαραίτητες κάθετες ή τα δηλητηριώδη εκείνα σούτ, που θα μπορούσαν να απειλήσουν την εστία του Βέλγου πορτιέρο.
* O αδύναμος κρίκος της Λίβερπουλ, δεν ήταν άλλος από την δεξιά της πλευρά, η οποία καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα, ήταν… ανύπαρκτη σε όλο της το μήκος. Αμυντικά πόναγε όσο κανένα άλλο σημείο των μετόπισθέν της. Ωστόσο και μπροστά, η δεξιά πλευρά πόναγε πολύ. Κι αυτό φάνηκε και στην γραμμή της επίθεσής της, καθώς (πάρεξ ελαχίστων περιπτώσεων) δεν βοηθήθηκε σχεδόν καθόλου ο Σάλαχ, από τον Χέντερσον ή έστω σε κάποια μακρινή μεταβίβαση από τον Αλεξάντερ, με αποτέλεσμα τις περισσότερες επιθέσεις του, να τον βλέπουμε να τις ξεκινάει είτε έπειτα από αλλαγές παιχνιδιού, είτε από μακρινές μπαλιές από το κέντρο.
* Ποδόσφαιρο αναχρονιστικό από την πλευρά των Άγγλων, το οποίο βρήκε το αποκορύφωμά του, μετά την επίτευξη του τέρματος των Μαδριλένων. Εκεί άρχισαν οι σπασμωδικές επιθέσεις, οι γνωστές βρετανικές σέντρες και κάτι αδικαιολόγητα τριγωνάκια στα όρια της μεγάλης περιοχής, που απέναντι στην άμυνα που είχε παρατάξει η Ρεάλ, δεν είχαν καμία τύχη.
* H Λίβερπουλ φαινόταν να το θέλει περισσότερο. Δεν είχε όμως τις λύσεις απέναντι στους Ισπανούς, που από τη στιγμή που γλίτωσαν με μηδέν παθητικό στο α’ μέρος, μπήκαν πολύ πιο αποφασισμένοι, πολύ πιο σταθεροί στις μεταβιβάσεις τους και πολύ πιο προσγειωμένοι στο παιχνίδι τους, αναζητώντας το γκολ στις αντεπιθέσεις, αφού αμυντικά είχαν στεγανοποιήσει τα νώτα τους.
* Το ποιός ευθύνεται για όλη αυτήν την κατάσταση, δύσκολο να επιδέχεται την παραμικρή… αμφιβολία. Έχει τεράστιες ευθύνες για την παρουσία αυτού του θεάματος ο Γερμανός προπονητής, ο οποίος απέτυχε να “φρεσκάρει” την εικόνα των “κόκκινων” και την ψυχολογία τους.
* Mε ανούσια κατοχή μπάλας και 24 άκαρπες τελικές, απέναντι σε μία άρτια στημένη άμυνα, η Λίβερπουλ δεν έχασε απλώς την κούπα, αλλά γλίτωσε και τα χειρότερα, καθώς το σκορ θα μπορούσε να ανέβει περισσότερο, άν οι Ισπανοί, είχαν καλύτερο έλεγχο των αντεπιθέσεών τους στο τέλος κι ας μην φάνηκαν ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του αγώνα.
* Ο Σάλαχ προσπάθησε να πάρει την Λίβερπουλ στους ώμους του και να τραβήξει αυτός όλο το… “κουπί”, αλλά ήταν απελπιστικά μόνος. Αυτός μαζί με τον Μανέ, ήταν οι μόνοι που διασώθηκαν από το Βρετανο-γερμανικό ναυάγιο.
El Comandante
