Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η ομάδα προ πενταετίας πάλευε για την ύπαρξη της και σήμερα, σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα  για τα ελληνικά δεδομένα, να φιγουράρει στην 2η θέση της λίγκας με μόλις μία ήττα  και 2 ισοπαλίες στον 1ο γύρο.

Πολλοί θα πούνε ότι αφετηρία ήταν ο πρόωρος και αδοξος αποκλεισμός, από την άσημη Κοβαλινκα. Σίγουρα επαιξε τον ρόλο του αλλά αυτό ήταν μόνο η αφορμή.

Η δουλειά που γίνεται στο ποδοσφαιρικό τμήμα είναι καθρέφτης στον βαθμολογικό πίνακα και των προηγούμενων ετών. Ο ΑΡΗΣ από την στιγμή που επέστρεψε στην φυσική του θέση πέτυχε να βγει Ευρώπη στην πρώτη του χρονιά. Βήμα βήμα πέτυχε να το κάνει και 2η συνεχόμενη χρονιά με σχετική άνεση. Μέσα σε αυτό το διάστημα έγιναν και πολλά λάθη, κανένας δεν το έκρυψε, είτε με επιλογές προσώπων, είτε με επιλογές στο ροστερ. Τα αντανακλαστικα όμως κυρίως του ανθρώπου που ηγείται της ομάδας έδειξαν να είναι αρκετά γρήγορα με αποτέλεσμα να γίνονται οι διορθώσεις όπου έπρεπε.

Μετά από όλα αυτα, αλλά τα  πάντα σταθερά βήματα προς την βελτίωση του αγωνιστικού επιπέδου της ομαδας, φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση με την ομάδα να φιγουράρει στην 2η θέση του πρωταθλήματος, δηλώνοντας παρουσα σαν πρωταγωνιστρια μετά από πολλά χρόνια.

Βέβαια θα πούμε ότι η φετινή πορεία της ομάδας οφείλεται κυρίως σε 2 παραμέτρους, εκτός από την δουλειά που εχει γίνει τα προηγούμενα χρόνια.

Σαν πρώτη παράμετρο είναι φυσικά ο άνθρωπος που ανέλαβε την ομάδα σε μια αρκετά δύσκολη στιγμή μετά τον αποκλεισμό από την Ευρώπη, όπου είχε επενδύσει αρκετα από τα όνειρα του ο φετινός ΑΡΗΣ. Και δεν είναι άλλος από τον Άκη Μαντζιο, που ήρθε μέσα σε κλιμα αμφισβήτησης για το αν είναι ικανός να πάρει αυτόν τον ΑΡΗ και να τον οδηγήσει εκεί που θέλουν οι φίλαθλοι του.

Ο Μαντζιος από την πρώτη στιγμή που ήρθε έδειξε ότι θέλει δουλειά και όχι πολλά λόγια. Από τους πρώτους αγώνες έδειξε στοιχεία που θέλει στο παιχνίδι του, κυρίως αμυντικά γιατί σε εκείνο το κομμάτι οι κίτρινοι είχαν μεγάλη αδυναμία όταν δεν είχαν την μπάλα στην κατοχή τους. Έδωσε τον ρόλο που πιστεύει σε κάθε παίχτη και οι ίδιοι οι παίχτες τον δικαίωσαν απόλυτα με τα μέχρι τώρα αποτελέσματα. Πιο τρανταχτό παράδειγμα ο Σουντγκρεν. Ο Σουηδός ήταν γνωστο ότι θεωρούνταν ξένο σώμα στην ομάδα εδώ και καιρό.

Ο Μαντζιος κατάφερε να τον ενσωματώσει και μάλιστα να έχει κερδίσει την θέση του βασικου δεξιού μπακ με τις εμφανίσεις του. Γενικά ο Μαντζιος έχει  καταφέρει να εμπνεύσει τους παίχτες ότι δεν υπάρχει παιχνίδι που δεν μπορούν κερδίσουν,ακομα και ένα παιχνίδι που δείχνει να είναι χαμένο, με κυριοτερο  παράδειγμα το παιχνίδι στο Περιστέρι. Άλλωστε είναι και το εμβλημα του συλλόγου ο Θεός του πολέμου κάτι που σημαίνει ότι ποτέ δεν παραδίνεται και μάχεται μέχρι το τέλος για τη νίκη. Έτσι ο Μαντζιος έβαλε τις πινελιές του τόσο στην τακτική της ομάδας, βελτιωνοντας την στο αμυντικό κυρίως κομμάτι, αλλά και στον τομέα της ψυχολογίας πιστεύοντας στον κάθε παίχτη και δείχνοντας στον καθένα ότι είναι πολύτιμος στην ομάδα.

Η δεύτερη παράμετρος είναι κάτι που βασανίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και χρόνια. Φυσικά αναφέρομαι  στο κομμάτι της διαιτησίας. Η παρουσία του κ. Κλατεμπεργκ δείχνει να έχει διορθώσει πολλά από τα κακώς κείμενα χωρίς να βέβαια να έχουμε φτάσει σε εξαιρετικά επίπεδα, αλλα επιτέλους φαίνεται φως στον ορίζοντα. Στα μέχρι τώρα παιχνίδια της ομάδας η δικαιοσύνη που αποδωθηκε μέσω ΒΑΡ, είναι μια από τις βασικές αιτίες που φιγουράρει κοντά στην κορυφή,με εξαίρεση το παιχνίδι στο Περιστερι όπου ηταν η μοναδική παρασπονδια. Σίγουρα η παρουσία του Άγγλου είναι σημαντικοτατη και συμβάλει στον υγιή ανταγωνισμο,για αυτό και η ΠΑΕ ΑΡΗΣ παρολη την κάκιστη διαιτησία που αντιμετωπισε στο Περιστερι κόντρα στον Ατρομητο, έσπευσε να δηλώσει επισήμως την στήριξη της προς τον Αγγλο αρχιδιαιτητη, αναγνωριζοντας το έργο του.

  Συνοψίζοντας την όλη αυτή πορεία της ομαδας, φτάνοντας στο σημείο να πρωταγωνιστει, το ερώτημα που θέτουν όλοι, είναι αν θα αντέξει να πρωταγωνιστησει μεχρι τέλους. Η απαντηση νομίζω δόθηκε στο τελευταίο παιχνίδι της ομάδας πριν την διακοπή στο Ηράκλειο με μια εμφατική νικη. Ο ΑΡΗΣ όχι μόνο πήρε τους 3 βαθμούς αλλά έδειξε ότι άρχισε να βρίσκει και τους αυτοματισμούς του επιθετικά. Δλδ αυτό που έδωσε να καταλάβει και κάποιος που ίσως δεν έχει δει όλα τα παιχνίδια του ΑΡΗ, είναι ότι υπάρχει περιθώριο βελτίωσης και ότι ακόμα δεν έχει πιασει τα στάνταρ απόδοσης που μπορεί σαν ομάδα. Σε αυτό βέβαια βοηθάει σίγουρα και το πλούσιο ροστερ της ομάδας έχοντας δύο παίχτες σχεδόν για κάθε θέση, χωρίς να υπάρχει χάσμα ποιότητας μεταξύ τους.

Ο φετινός ΑΡΗΣ δείχνει ικανός για πολλά πραγματα. Με ελάχιστες αλλά  πολύ ποιοτικές προσθήκες στην τρέχουσα μεταγραφική περίοδο σίγουρα θα μπορεί να δηλώσει ακόμα πιο πειστικά παρών και να παραμείνει πολύ κοντά στην κορυφή. Φαίνεται ότι τα λάθη του παρελθόντος έγιναν μάθημα και οι αποτυχίες πλέον δεν οδηγούν στην διάλυση αξιόλογων ομάδων όπως στο παρελθόν, ομαδων που είχαν τα φόντα τα διεκδικήσουν τρόπαια. Ο ΑΡΗΣ με σταθερά βήματα δηλώνει παρών, κάνοντας πολλούς να τον θεωρούν ως ένα από τα αουτσάιντερ του φετινού τίτλου, αλλά να τον υπολογίζουν πλέον κανονικά στις ομάδες που θα φτάσουν μέχρι το τέλος.