Λίγες ώρες μετά το μαδριλένικο ντέρμπι, η γενική εικόνα των Μεγάλων της Ισπανίας κρίνεται προβληματική για τη μακρά συνέχεια. Ατλέτικο και Ρεάλ παρουσίασαν ένα φτωχό θέαμα στο Μετροπολιτάνο, με τις ευκαιρίες να μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η «λευκή» ισοπαλία φανερώνει πιστά την αγωνιστική τους κρίση σε μία σειρά μέτριων εμφανίσεων.

Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, ο ρυθμός των δύο συνθέσεων κυμάνθηκε σε χαμηλά επίπεδα. Καμία από τις δύο δεν πρόσθεσε ένταση εντός γηπέδου, ενώ το τέμπο παρέμεινε αντίστοιχα χαμηλό. Η Ρεάλ εμφανίσθηκε προβλέψιμη. Ο ίδιος γνώριμος τρόπος παιχνιδιού, με πανομοιότυπες μεταβιβάσεις μεταξύ των παικτών. Χωρίς φαντασία και ενέργεια σε συνδυασμούς. Η επιθετική αποτελεσματικότητα βασίζεται σε μία ιδανική και μοναδική σέντρα, που ενδεχομένως θα αιφνιδιάσει τον αντίπαλο τερματοφύλακα.

Παρότι οι Μερένχες κυκλοφόρησαν συχνότερα την μπάλα περιφερειακά στην αντίπαλη περιοχή, δεν επιχείρησαν ποτέ επίθεση από τον άξονα ή κάποιου είδους συνεργασία, που θα διασπάσει τη πολυπρόσωπη άμυνα του Σιμεόνε. Ανούσια κατοχή και δίχως έμπνευση από τα ισχυρά της όπλα. Ο Αζάρ βρίσκεται σε κακή αγωνιστική κατάσταση. Δεν παίρνει πρωτοβουλίες, ενώ έχει μεταπτώσεις στη διάρκεια απόδοσής του. Άξιο λόγου, ότι ο Βέλγος δεν δημιούργησε κλασική ευκαιρία ή υποψία απειλής. Ένα σπάνιο χαρακτηριστικό στη περίπτωση του χαρισματικού Αζάρ. Ο μοναδικός επιζών μίας άχρωμης βραδιάς, ο Μπέιλ. Ο Ουαλός προσπάθησε μεν, αναλώθηκε δε σε άστοχες σέντρες και τελικές επιλογές έξω από το «κουτί» της Ατλέτικο.

Όσον αφορά το σύνολο του Σιμεόνε, η σπίθα και η έντονη επιθυμία για υψηλούς στόχους εκλείπει στο νέο ρόστερ του Αργεντινού. Το κυριότερο όμως, είναι η έλλειψη ποιότητας στο τομέα της επίθεσης. Μετά την μαζική υποχώρηση σημαντικών μονάδων, οι Ροχιμπλάνκος ενισχύθηκαν, αλλά η τωρινή εικόνα των νεοφερμένων δεν αντικαθιστά την προσφορά των Γκοδίν, Γκάμπι, Χουανφράν ή Γκριεζμάν. Στην επιθετική τριάδα, ο Σιμεόνε δεν καταφέρνει να βρει ουσιαστικές λύσεις. Παίκτες, όπως Κορέα, Κόστα, Λεμάρ, δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας τον πόθο για κατάκτηση ενός πρωταθλήματος. Καθίσταται μάλιστα δύσκολο, οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές να πλαισιώσουν επάξια τον ταλαντούχο Φελίξ. Αξιοσημείωτο βέβαια, ότι οι επιθετικοί της Ατλέτικο δεν κατόρθωσαν φάση απέναντι στην εστία του Κουρτουά.

Παρατηρώντας, λοιπόν, κανείς την πορεία των Μπάρτσα, Ρεάλ και Ατλέτικο, συμπεραίνει το ελλιπές κίνητρο από ορισμένους τους πρωταγωνιστές. Η φιλοδοξία, η εξέλιξη και η δίψα για επιτυχίες δίνουν τη θέση τους στη καταξίωση και στο δικαιολογημένο κορεσμό. Αθλητές που κατέκτησαν τα πάντα στο πέρασμα της καριέρας τους, προσωπικότητες που τίμησαν στο έπακρο τα μεγάλα ραντεβού του αθλήματος. Επιπλέον, η φυσική κατάσταση τους εγκαταλείπει, οι αντοχές στερεύουν και η δύση προμηνύεται για αυτούς σύντομη. Ίσως, το μοναδικό στοιχείο που μπορεί να αναγεννήσει τις ισπανικές ομάδες, είναι η έλευση ικανών προπονητών. Βλέποντας το παράδειγμα της Πρεμιέρ, οι ίδιες δύνανται να παραδειγματιστούν και να προσεγγίσουν ανθρώπους με νεωτεριστικές ιδέες και πλάνο, καθώς και με διαφορετική οπτική στο ποδόσφαιρο.

Όλα βέβαια κάνουν τον κύκλο τους στη ζωή. Έτσι και στο ποδόσφαιρο, η κορυφή αλλάζει χέρια με την πάροδο του χρόνου. Οι Ισπανοί κυριάρχησαν για μία δεκαετία. Όχι μόνο σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και σε εθνικό. Εισήγαγαν δική τους σχολή, φανέρωσαν στο κόσμο ένα εξελιγμένο ποδόσφαιρο, βασισμένο στη τεχνική και την κατοχή. Πλέον, στα χρυσά έτη και τις λαμπρές παραστάσεις τους, θα ακολουθήσει περίοδος καμπής. Μέχρι την επόμενη φορά, έως ότου βρουν κίνητρο και ανέλθουν πάλι στη μεγάλη σκηνή.