Επιστροφή της Εθνικής στη παλιά γνώριμη τακτική

Η Εθνική απέσπασε σημαντικό βαθμό απέναντι στην Ισπανία, επενδύοντας στη κλασική της τακτική στην άμυνα. Με τον ίδιο τρόπο που εξασφαλίζαμε τα προηγούμενα χρόνια διάφορες επιτυχίες και αποτελέσματα, ακόμη κι αν δεν ολοκληρώναμε ούτε μια ευκαιρία στην αντίπαλη εστία. Όπως συνέβη και χθες, χωρίς όμως να διαβεβαιώνει αυτό το αποτέλεσμα πως η πορεία της Εθνικής θα είναι όντως επιτυχημένη.

Ήδη πριν τους επερχόμενους αγώνες για τα προκριματικά Μουντιάλ κυριαρχούσε έντονη αμφιβολία, καθώς το πλάνο – σύμφωνα με πολλούς – χαρακτηριζόταν αφελές και χαμηλών προσδοκιών. Πειραματισμοί σαφώς και έγιναν. Ακόμη και απέναντι στους Ισπανούς υπήρξαν επιστροφές λησμονημένων παικτών στο προσκήνιο, ενώ από τη συνολική αξιολόγηση του Φαν Σχιπ εδώ και καιρό δεν αντικρίζουμε έναν σταθερό κορμό σχετικά με την ενδεκάδα. Παράλληλα, μετέωροι ποδοσφαιριστές αποτέλεσαν αντικείμενο συζήτησης για το αν τους αξίζει η δεύτερη ευκαιρία, τη στιγμή μάλιστα που άρχιζε η προσπάθεια για το Μουντιάλ. Διότι πέρα από την συνέπεια των παικτών, τις συχνές συμμετοχές στους συλλόγους τους, μετράει και η αξία του καθενός που δεν πρέπει να παραβλέπεται σε αυτή τη φάση. Λόγου χάρη, ο Τσιμίκας ήταν σίγουρα αγνώριστος όπως τον είχαμε συνηθίσει πέρσι, αλλά έως το τέλος βελτιώθηκε και στήριξε θετικά τον Τζόλη στην επανάληψη.

Το πρώτο ημίχρονο κύλησε με υπεροχή των Ισπανών. Οι ίδιοι σκόραραν, αλλά ουσιαστικά δεν απείλησαν ιδιαίτερα τον Βλαχοδήμο. Η Εθνική επέμεινε έντονα στην διπλή άμυνα ζώνης, επιστρατεύοντας τους τρεις χαφ σε μια κατάσταση συνεχούς αμύνης. Βέβαια, πέρα από τη διάθεση και τις κερδισμένες μάχες στη μεσαία γραμμή, οι επιθετικοί χαφ αδυνατούσαν να ολοκληρώσουν μια καθωσπρέπει συνεργασία ή συνδυασμό. Μια δηλαδή στοιχειώδη κατοχή έστω λίγων δευτερολέπτων, η οποία θα προσέφερε ανάσες και καθαρότητα του νου έπειτα από τα συνεχή τρεξίματα των Ισπανών σε κάθε χώρο που κινούνταν η μπάλα. Συνεπώς, η επιλογή του πλάνου μπορεί να θεωρήθηκε ορθή από πλευράς Φαν Σχιπ, αλλά η Εθνική που ο ίδιος προετοιμάζει, απέχει αρκετά από λίγα – τουλάχιστον – ψήγματα δημιουργίας. Βέβαια, ο παθητικός ρόλος των αγωνιζόμενων Ελλήνων σε τέτοιο βαθμό, εξαρτάται και από τον αντίπαλο. Ωστόσο, η τωρινή Ισπανία δεν αντιπροσωπεύει την παλαιότερη δυναμική της. Και αυτή με τη σειρά της, εστιάζει σε δοκιμές νεοφερμένων παικτών, ενώ οι «πυλώνες» της χρυσής εποχής έχουν περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Στην επανάληψη, υπήρξαν καίριες αλλαγές από τον Ολλανδό προπονητή. Εστιάζοντας συνεχώς στην σφιχτή τακτική του συνόλου, χωρίς να αποβλέπει σε κάποιο ρίσκο. Συγκεκριμένα, εισήλθε στη θέση του άφαντου Μάνταλου ένα ακόμη καθαρόαιμο χαφ, ο Σιώπης. Ο τελευταίος απέσπασε αρκετές φορές τη μπάλα από τα πόδια των Ισπανών. Κέρδισε φάουλ, μπήκε ως ασπίδα σε αρκετές προωθητικές πάσες των αντιπάλων, ενώ όσο χρειάστηκε κέρδισε μέτρα για να πιέσει περαιτέρω. Τα άφθονα τρεξίματα τόσο του ίδιου, όσο και του Ζέκα υπήρξαν τα πρώτα εμπόδια, καθώς περιόρισαν τους Ισπανούς σε χαμηλό αριθμό ολοκληρωμένων ευκαιριών. Παράλληλα, η είσοδος του Τζόλη ήταν δεδομένη μετά το πέρασμα ενός ανύπαρκτου δημιουργικά α’ μέρους. Ο βραχύσωμος επιθετικός έβαλε δύσκολα στο Γιορέντε. Ασφάλισε περισσότερο το αριστερό άκρο του Τσιμίκα, στον οποίο έδωσε σημαντικότατο στήριγμα. Αποτέλεσε και παίκτη που υποδέχεται άψογα τη πάσα. Τη κρατά δικιά του, την απελευθερώνει στον ανοιχτό χώρο και τη διατηρεί με αλλαγή του σώματος. Ότι δεν κατόρθωσαν οι βασικοί στην αρχή, το έπραξε ο Τζόλης, έστω και σε σκόρπιες ακίνδυνες φάσεις. Ακόμη και η έλευση του Φορτούνη απέφερε στιγμές πίεσης στην άμυνα των αντιπάλων, η οποία αποδιοργανώθηκε από την ξαφνική αποχώρηση του Ράμος.

Η Εθνική δεδομένα ανέτρεξε στη παλιά γνώριμη συνταγή της: την αμυντική προσήλωση, τη καταστροφή ποδοσφαίρου και την εκμετάλλευση μίας ολιγωρίας που ίσως φέρει κάποιο αποτέλεσμα. Όμως, η αναφερόμενη συνήθεια δεν μπορεί να τηρηθεί σε απόλυτο βαθμό στη συνέχεια των αγωνιστικών. Θα προκύψουν και αντίπαλοι θεωρητικά χαμηλότερου ή ισάξιου επιπέδου, με τους οποίους θα απαιτείται αναπροσαρμογή του πλάνου. Πάντα βέβαια, συνοδευόμενο με βγαλμένες επιθετικές αρετές στο χορτάρι, έναν καλό αριθμό ευκαιριών για γκολ, πράγμα που αγνοείται στη τωρινή Εθνική. Η άμυνα καθίσταται ένα γερό χαρτί. Από εκεί και πέρα, οι μετέπειτα εμφανίσεις θέλουν και ικανότητα στην επίθεση. Συνεργασίες λοιπόν, κυριαρχία για να προηγηθείς στη βαθμολογία από οποιαδήποτε Γεωργία βρεθεί στο διάβα σου. Η τελευταία μάλιστα, δυσκόλεψε αρκετά χθες τους Σουηδούς, αποδεικνύοντας και αρετές στο επιθετικό κομμάτι.

ΥΓ. Καιρό είχαμε να γίνουμε μάρτυρες τέτοιου γνήσιου ταλέντου ποδοσφαιριστή. Και αναφερόμαστε φυσικά στον Μπράιαν Χιλ, με το ακατάστατο μαλλί άλλης δεκαετίας. Ελαφρύς, με συνεχή διείσδυση, υψηλή τεχνική και άριστος στο κλειστό χώρο…

ΥΓ. Όσο για τον Πέδρι είχαμε τονίσει βασικά του στοιχεία στα αρχικά του ματς. Χθες δεν διακρίθηκε. Πέρασε απαρατήρητος. Θα επανέλθουμε όμως με νέο άρθρο, πιο κατατοπιστικό στα γνωρίσματα που τον συνοδεύουν…