Η Γιουβέντους έχει ξεφτίσει επικίνδυνα

Το χθεσινό παιχνίδι απέναντι στη Πόρτο ήρθε να προστεθεί στην όλη μέτρια πορεία της φετινής Γιουβέντους, η οποία κάθε χρόνο παρουσιάζεται όλο και πιο ανοργάνωτη, ρηχή και «άδεια» από ποιότητα και υψηλές προσδοκίες. Στο Τορίνο εδώ και λίγες σεζόν έχουν αποτραβηχτεί από την ιδέα μιας ανταγωνιστικής ομάδας στην Ευρώπη, πράγμα που το διαπιστώσαμε και χθες. Τι κι αν κατάφεραν τη συμφωνία με το Ρονάλντο για αναβάθμιση του πρεστίζ θεωρητικά, στο γήπεδο το σύνολο του «μαθητή» Πίρλο δεν διαθέτει τίποτα το αξιοσημείωτο για θετικό σχολιασμό.

Φανερώνοντας εξ αρχής αδυναμίες

Το πρώτο ημίχρονο συνοδεύτηκε με απανωτές γιόμες από πλευράς των μπακ, για να αναζητήσουν το χθεσινό επιθετικό δίδυμο Μοράτα – Κριστιάνο. Αλλεπάλληλες ψηλές πάσες με μοναδική σκέψη τη σέντρα είτε από την αριστερή είτε από τη δεξιά πλευρά, αλλά και ανούσια κατοχή που εξουδετερωνόταν εύκολα στη γραμμή άμυνας των «Δράκων».

Ειδικά στο τομέα ανάπτυξης, περισσότερο επικίνδυνος έμοιαζε ο Κουαδράδο με βασικό ρόλο δεξί μπακ, έχοντας και αρμοδιότητα να μετατρέπεται σε παίκτη που τροφοδοτεί την επίθεση. Γενικά, η διπλή χρήση των ακραίων μπακ πλέον αποτελεί συχνή επιλογή από διάφορους κόουτς, μόνο που στην ίδια πτέρυγα ίσως θα λείπει ένα αξιόλογο εξτρέμ. Έτσι λοιπόν, ορισμένοι μπακ – χαφ αναλώνονται σε ένα ασήκωτο φορτίο, το οποίο όπως και χθες στη περίπτωση του Κολομβιανού, θα οδηγούσε σε πελώρια κενά στον ανοιχτό αγωνιστικό χώρο.

Για αυτό λοιπόν, και στο αρχικό 20λεπτο ολόκληρη η Πόρτο εμπόδιζε τη δράση του Κουαδράδο και στην απόκτηση της κατοχής, απευθείας κατέφευγε στην αντεπίθεση. Από εκεί και πέρα, τα χαφ της Γιουβέντους χαρακτηρίζονται και ως… τρίτης διαλογής, καθώς πρόκειται για παίκτες που εγκαταλείφθηκαν λίγο πολύ από τα προηγούμενα κλαμπ τους. Φανερά στάσιμοι και οι τρεις τους, Ραμπιό – Αρτούρ – Ράμσεϊ. Ουδέποτε άγγιξαν τη βελτίωση και εξέλιξη τους, που τόσο πολύ οι φίλοι του ποδοσφαίρου προέβλεπαν στα πρόσωπα τους. Και τα τρία χαφ περιορίζονταν χθες στη κοντινή πάσα, σε άστοχα σουτ, χωρίς το παραμικρό ρίσκο για μια πάσα – κλειδί, μια κάθετη εντέλει στην οχυρωμένη άμυνα της Πόρτο.

Το σύνολο με συνοχή δικαιώνεται

Στο χώρο του ποδοσφαίρου, άπαξ και η οποιαδήποτε ομάδα έχει κατορθώσει τη δημιουργία ενός συμπαγούς συνόλου με σχέδιο, σίγουρα θα δικαιωθεί. Και σε αυτή την φάση, βρισκόταν χθες η Πόρτο. Υπομονετική για τις αιφνίδιες επιθέσεις που θα έβρισκε απέναντι στη «Κυρία». Εύστοχο ταυτόχρονα passing game εκ μέρους της, για να διασπά τη πίεση των Ιταλών, αλλά πολύτιμη βοήθεια προήλθε και από τις αλλαγές του Κονσεϊσάο, σε αυτό το μακρύ διάστημα που αγωνίστηκαν οι Πορτογάλοι.

Ο παίκτης που ξεχώριζε φανερά στο γήπεδο, αποδεικνύοντας ανωτερότητα σε κλάση και τεχνική κατάρτιση στο κέντρο, ήταν ο γνώριμος στην Ελλάδα Σέρτζιο Ολιβέιρα. Όπως αναφέραμε ευθύς αμέσως μετά την πρόκριση της Πόρτο, ο ίδιος ισορροπούσε όλη την ανάπτυξη της Πόρτο με πρωτοφανή ηρεμία στον έλεγχο της μπάλας. Ακόμη και σε στενά μαρκαρίσματα απέδειξε υψηλή τεχνική και ψυχραιμία να διατηρεί την κατοχή υπέρ του. Συνδυαζόταν άψογα με τους συμπαίκτες του και οργάνωνε αρκετές ευκαιρίες, ενώ λίγο πριν το τέλος του αγώνα ήρθε η στιγμή του. Εκπληκτική έμπνευση με «ποδιά» στο χαφ της «Κυρίας» και κερδισμένο φάουλ, το οποίο εκτέλεσε ο ίδιος και σκόραρε. Η ευχέρεια του και με τα δύο πόδια υπήρξε το διακριτό στοιχείο ανάμεσα στις αρκετές θετικές ενέργειες που επέδειξε στο χορτάρι.

Παραπάνω τονίσαμε και τις αλλαγές που απέδωσαν στις ανάγκες πολλαπλών τρεξιμάτων στους γενναίους δέκα της Πόρτο. Με το που εισήλθαν, εστίασαν σε τακτικά μαρκαρίσματα, σε ατομικές ενέργειες που αργοπορούσαν το παιχνίδι της Γιουβέντους. Από την άλλη, ο πολύπειρος Πέπε παρέμεινε παραδόξως αλάνθαστος σε κάθε διώξιμο με κεφαλιά στον εναέριο χώρο. Με αυτό κιόλας τον άχαρο τρόπο της αλόγιστης σέντρας από πλευράς Ιταλών, φανερώθηκε περίτρανα και η λανθασμένη νοοτροπία τους. Σε καμία των περιπτώσεων, η Γιουβέντους δεν επέλεξε κάθετη πάσα ή έστω έναν συνδυασμό της τελευταίας στιγμής στα πανύψηλα μπακ των Δράκων.

Ο Κιέζα που βλέπει.. αντίπαλη εστία

Ο πολύτιμος Κιέζα αγωνίστηκε σε όλη τη διάρκεια του αγώνα στην αριστερή πτέρυγα με ιδιαίτερη κλήση στο β’ μέρος στην αντίπαλη περιοχή. Εκεί λοιπόν, εντοπίζεται και η διαφορά στην ουσιαστική χρήση του συγκεκριμένου παίκτη. Όσο ο Κιέζα καραδοκούσε στον ασβέστη, προκειμένου να επιχειρήσει μπάσιμο, αποτύγχανε συνεχώς. Με το που προσέγγισε με τοποθέτηση κοντά στην εστία της Πόρτο, μεταμορφώθηκε σε κυνηγό του γκολ, σε τελικό δηλαδή αποδέκτη στα σύντομα μέτρα λίγο πριν την εκτέλεση. Η ουσιαστικότερη κίνηση θα ήταν η μετάβαση του Κιέζα στη θέση εκ των Ρονάλντο ή Μοράτα, διατηρώντας και έναν από τους δύο τελευταίους στο αντίστοιχο σύστημα.

Θα γινόταν ακόμη πιο επικίνδυνος, εάν λειτουργούσε επισήμως ως περιφερειακός επιθετικός. Αντίστοιχα, η είσοδος ενός ικανού εξτρέμ στην αρχική του θέση θα πρόσφερε πιο ομαλή και ορθή λειτουργία στην ανάπτυξη των Ιταλών. Συνεπώς, σίγουρα έχει αρετές ο Κιέζα σε ατομικά προσόντα, αλλά παραπέμπουν περισσότερο σε έναν επιθετικό με εξαιρετικό τελείωμα. Το έχει αποδείξει μάλιστα με τον ασυγχώρητο τρόπο που πετυχαίνει τα γκολ (σουτ – κεφαλιές) στο πλεχτό, δίχως άφεση αντίδρασης στον αντίπαλο τερματοφύλακα.

Η απομάκρυνση της Γιουβέντους από τον ευρωπαϊκό στόχο

Η χθεσινή πενιχρή εμφάνιση της Γιουβέντους οδηγεί σε μία βαρύτατη κριτική συνολικά, διότι οι φιλοξενούμενοι για 75 λεπτά (!) αγωνιζόντουσαν με δέκα παίκτες. Κι όμως, σε ορισμένα χρονικά σημεία, οι Πορτογάλοι μόχθησαν να κάμψουν την φλύαρη υπεροχή της, να μεταφέρουν τον κίνδυνο και στη δική της εστία, και να καλύψουν το μειονέκτημά τους εντός γηπέδου. Επιπλέον, ειδικά από χθες έχει υπάρξει μία υποβάθμιση των τωρινών παικτών που αγωνίζονται στη Κυρία. Σαφώς και είναι υποδεέστεροι ποδοσφαιριστές εν συγκρίσει με τις παλιότερες ένδοξες συνθέσεις. Όμως και τα προηγούμενα χρόνια δεν βασιζόταν κατ’ ανάγκην σε παίκτες-πρωταθλητές ή πρώτης κλάσεως μονάδες.

Τουναντίον, αγωνιζόντουσαν πολύτιμα εργαλεία, όπως οι Βιντάλ, Πογκμπά ή Τέβεζ, οι οποίοι σκηνοθετούσαν μία πολεμική μηχανή με τους εξίσου μπροστάρηδες και αδιαπέραστους αμυντικούς εκείνης της εποχής. Πάντα όμως, υποστηριζόμενοι με προπονητή καθοδηγητή και υποστηρικτή μίας συντηρητικής, αλλά και πετυχημένης συνταγής – τον Αλέγκρι – στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Βέβαια, την πολυπόθητη κούπα προφανώς δεν την κατέκτησαν, αλλά σε κάθε γύρο συμμετείχε μία ομάδα πανέτοιμη για μάχη μέχρι τελικής πτώσεως.

Τέλος, στην όλη σωστή διαπίστωση περί τέλους εποχής για τη Γιουβέντους, υπάρχει εξίσου ένας τυπικός επίλογος στους ένδοξους κορυφαίους της προηγούμενης δεκαετίας, Μέσι και Ρονάλντο. Λογικά και οι δύο θα παραμείνουν φέτος νωρίς εκτός ευρωπαϊκού δρόμου, ενώ οι αγωνιστικότητά τους μαρτυρά πως δύσκολα θα πρωταγωνιστούν στη συχνότητα που τους απολαύσαμε στο κοντινό μέλλον.