Η σύγχρονη εποχή «διώχνει» την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απέσπασε την ισοπαλία (1-1), κτίζοντας μονάχα μία σοβαρή ευκαιρία απέναντι στον Όμπλακ. Οι φιλοξενούμενοι τιμώρησαν την Ατλέτικο με τον μοναδικό γρήγορο Ελάνγκα που εισήλθε στη σύνθεση, την κατάλληλη δηλαδή στιγμή όταν η γκρίνια και η ανασφάλεια στα κουρασμένα πρόσωπα των Μαδριλένων άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους. Μπορεί ως σκορ να αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς ανάμεσα στις δύο ομάδες, αλλά η εξέλιξη του αγώνα έδωσε απαντήσεις στα ερωτήματα που κουβαλούν οι δύο τους για τη νωθρή φετινή τους πορεία.

Αρκετά μακριά από τα «θέλω» του ποδοσφαίρου

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ απέδειξε και στον αγώνα έναντι της Ατλέτικο ότι η σύγχρονη εποχή δεν την χωρά με βάση το τωρινό της σύνολο και τις όποιες αρετές διαθέτει. Ο σύλλογος απέχει κατά πολύ από τα χαρακτηριστικά της ταχύτητας, της δύναμη των ακραίων, αλλά και της συνδυαστικής δυναμικής μιας καλής τριάδας χαφ. Όλα τα προαναφερόμενα στοιχεία σίγουρα δεν τα συναντάμε ούτε στην Μαδριλένικη παρέα του Σιμεόνε, αλλά τουλάχιστον από πλευράς μαχητικότητας και σκληράδας οι δικοί του επιβάλλονταν απέναντι στην Γιουνάιτεντ.

Ο πιτσιρικάς Ελάνγκα με την κομβική του κούρσα στον διαθέσιμο χώρο, φανέρωσε τα κατάλληλα προσόντα που χρειάζεται να διαθέτει ένας σύγχρονος παίκτης. Ελαφρύς, κινητικός, ενώ από τη στιγμή που ήρθε στη καρδιά των σέντερ μπακ άλλαξε τις ισορροπίες. Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα το κλασικό 5-3-2 του Σιμεόνε επαληθευόταν από την επιμονή των φιλοξενούμενων για σέντρες στον μόνο Κριστιάνο Διαφορετικά, επιχειρούσαν μακρινή απελπιστική μπαλιά δίχως αντίκρισμα. Η ασύνδετη εικόνα του πρώτου μέρους λοιπόν, από τη Μάντσεστερ επιβράβευε την τακτική του Τσόλο με πέντε αμυντικούς. Αυτή άλλαξε άρδην από την είσοδο των Τέγιες, Μπισάκα και φυσικά του Ελάνγκα που ήρθε δίπλα στον Κριστιάνο. Μάλιστα η επίδραση και των τριών διόρθωσαν τόσο την αστοχία με τον Λίντελοφ στο δεξί άκρο, όσο και την έλλειψη ταχύτητας στη βασική ενδεκάδα συνολικά.

Οι πιο επικίνδυνοι του γηπέδου

Οι παίκτες – κλειδιά των γηπεδούχων που έγερναν τη πλάστιγγα υπέρ τους, αποχώρησαν σχεδόν μαζί από τη βασική σύνθεση. Ο λόγος για τους Φελίξ και Λόντι, οι οποίοι όχι μόνο σχημάτισαν ανταγωνιστική πλευρά, αλλά ο καθένας ξεχωριστά έφερνε μπελάδες στην εσφαλμένη κυρίως επιλογή του Λίντελοφ ως δεξί μπακ. Επί ένα ημίχρονο και οι δύο – με όσες δυνάμεις διέθεταν – πέρασαν με όποιον τρόπο ήθελαν ανάμεσα στα χλιαρά μαρκαρίσματα των μέσων, αλλά και των αμυντικών της Μάντσεστερ. Οι αντίστοιχες αλλαγές του Τσόλο δεν ήταν θεωρητικά εσφαλμένες, αλλά σίγουρα όσοι αντικατέστησαν Λόντι και Φέλιξ δεν μπορούσαν να εκδηλώσουν τον ίδιο ρυθμό στο παιχνίδι τους.

Πρόκειται για… επιτυχία!

Η φετινή Ατλέτικο Μαδρίτης δεν είναι ατσάλινη. Έμοιαζε για ένα μεγάλο διάστημα να είναι, όντας μεταμορφωμένη με το θράσος και την πρωτιά στις μονομαχίες. Όταν εξασθένησε ως σύνολο, οι αδυναμίες ήρθαν στο προσκήνιο. Μειονεκτήματα δηλαδή που η Γιουνάιτεντ δεν είναι σε θέση να εντοπίσει και να εκμεταλλευτεί. Σε καμία περίπτωση δεν αξιοποίησε την υπέρ της κατοχή, ούτε φυσικά το ψηλό παιχνίδι είχε τύχη όσο κι αν ζητούσε επίμονα ο Ρονάλντο την μπάλα. Το να μην απειλήσει κάποιος την τωρινή ομάδα του Τσόλο με 35 γκολ (!) παθητικό στην Ισπανία, το λες και… επιτυχία! Άλλωστε στη μία φάση που ουσιαστικά απείλησαν οι Κόκκινοι Διάβολοι τον Όμπλακ, βρήκαν και το γκολ.

Όσον αφορά τον Κριστιάνο και την τα αστέρια της περασμένης δεκαετίας, όσο θα προσμένουμε διακρίσεις ξανά από αυτούς άλλο τόσο θα απογοητευόμαστε. Χρειάζεται στο νου μας να βάλουμε όλες τις συνθήκες με τις οποίες αγωνίζονται τα μεγάλα ονόματα του παρελθόντος: ηλικία, απαιτήσεις για ταχύτητα και ένταση. Στοιχεία που τα συναντά κανείς στον Ελάνγκα ή φυσικά στον Φέλιξ που ήταν και ο πιο ποιοτικός παίκτης στο γήπεδο με περίτεχνες ενέργειες.

Δεν γνωρίζουμε ακόμη εάν ο Γερμανός Ράνγκνικ είναι ο κατάλληλος για την επανεκκίνηση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Στα έως τώρα γραφήματα της ομάδας, δεν διακρίνουμε κάποιο ελκυστικό στοιχείο που να την κάνει να διαφέρει από το διάστημα του Σόλσκιερ στο πάγκο. Η ήττα δεν έρχεται εύκολα, αλλά ο αποκλεισμός αποτελεί σκληρή πραγματικότητα. Παρόλο που ο Ράνγκνικ δεν αποτελεί εκπαιδευτής του ποδοσφαίρου για διαμόρφωση ταυτότητας, η επιλογή να φέρει πιο γρήγορους παίκτες σε άκρα και επίθεση εξίσου πιστώνεται στον ίδιο. Πέρα από τον προπονητή, και οι παίκτες αποτελούν μία σημαντική παράμετρος, από τους οποίους εξαρτάται η κατεύθυνση του συλλόγου. Στο δρόμο της ανανέωσης με τον αέρα του σύγχρονου ποδοσφαίρου ή στη παραμονή προσώπων που σιγά σιγά αποχαιρετούν το υψηλό επίπεδο.